Ένα παραμύθι και μια αλήθεια

by Ελένη B - Απριλίου 15, 2018

Σήμερα "βγήκα" εκεί έξω και συνάντησα ένα μικρό κορίτσι που μου έδωσε ένα σπουδαίο μάθημα.

Στεκόμασταν στον ήλιο. Είχα ξεχάσει να πάρω μαζί μου και γυαλιά και καπέλο. Καλά να πάθω αφού δέχομαι να με τραβολογάει όπου θέλει ένα παιδί.

- Λοιπόν κοίτα τι θα κάνουμε... Θα βάλουμε ένα ξυλαράκι εδώ, θα ακουμπήσουμε τις μύτες από τα πόδια μας στο ξυλαράκι και με το τρία θα τρέξουμε.

- Θα τρέξουμε; και που θα πάμε, μακριά;

Τρόμαξα με τις διαθέσεις αυτού του παιδιού.

- Μη μου μου πεις ότι φοβάσαι;

- Καθόλου.

Βαριέμαι.

- Να! βλέπεις εκεί πέρα κάτι άσπρα λουλούδια; όποιος λοιπόν φτάσει πρώτος και κόψει ένα από αυτά είναι νικητής.

- Μόνο αυτό;

- Ε τι άλλο θες;

- Η νίκη αυτού που θα φτάσει πρώτος να σημαίνει και κάτι.

- Μμμμ κάτσε λίγο να σκεφτώ. Α το βρήκα! όποιος κόψει ένα λουλούδι άσπρο θα πραγματοποιηθεί ένα όνειρο του.

Αυτές είναι σαχλαμάρες για παιδιά. Κι αν το τράβηξα λίγο παραπάνω το αστείο, ήταν για να γλιτώσω την ταλαιπωρία της τρεχάλας. Αλλά που τέτοια τύχη... Τέλος πάντων. Αφού μου έλαχε να χαραμίσω τη μέρα μου παρέα με ένα κορίτσι που τα μαλλιά του είχαν ξεμπλεχτεί εδώ και ώρες από τις πλεξίδες τους και τώρα χόρευαν σαν σκιάχτρα στους πέντε ανέμους και που τα μούτρα του είχαν γεμίσει σκόνες, δάκρυα, ιδρώτα και μύξες γιατί μάλλον έκλαιγε πριν, ποιος ξέρει για τι ανείπωτες συμφορές.... δέχτηκα να τρέξω.

- Ε εσύ τι στέκεσαι; θα πάμε καμιά φορά;

- Πού;

- Α καλά. Να κάνουμε τον αγώνα.

Με το στανιό να παραβγώ... να κόψω ένα καχεκτικό λουλούδι για να έχω ευκαιρία σε ένα όνειρο... Καλά κοριτσάκι! όταν μεγαλώσεις έλα να μου τα πεις αυτά.

- Ένα δύο τρία, πάμε!

Παραβγήκαμε στο τρέξιμο. Περιττό να πω πως η γλώσσα μου έγλειψε πάτωμα από την ταλαιπώρια. Λάθος, όχι πάτωμα, αλλά γρασίδι. Και κάτι πέτρες που μου σακάτεψαν τα πόδια. Και μετά σου λένε φύση και μαλακίες. Από τους καναπέδες αυτά τα ρομαντικά, παιδιά.

Όταν έφτασα και κατάκοπη έπεσα πάνω στα λευκά λουλούδια, άρπαξα ένα και το ξερίζωσα.Νίκησα. Έτσι για το γαμώτο. Για να μην έχει ένα πιτσιρίκι να μου πει ότι με κέρδισε.

- Σε κέρδισα, φώναξα στο κορίτσι.

- Νομίζεις.

- Τι νομίζω; δεν είπαμε ότι όποιος κόψει πρώτος ένα άσπρο λουλούδι είναι νικητής;

- Είπαμε ότι αυτός που θα κόψει πρώτος το λουλούδι θα πραγματοποιήσει ένα όνειρο.

- Άρα εγώ θα πραγματοποιήσω το όνειρο μου αφού εγώ νίκησα.

- Και τι όνειρο έχεις δηλαδή;

- Ονειρεύομαι μια μέρα να γίνω... κόμπιασα, ντράπηκα να ομολογήσω φωναχτά το όνειρο μου. Είπα μόνο ότι : φοβάμαι να τολμήσω να φτάσω το όνειρο μου.

- Ε τότε άμα φοβάσαι να τολμήσεις να φτάσεις το όνειρο σου, τσάμπα το σκότωσες το λουλουδάκι.

Και τότε μόνο κατάλαβα ότι το κορίτσι ήταν εκείνο που είχε φτάσει πρώτο ως το τέρμα και όχι εγώ, αλλά δεν είχε κόψει κανένα λουλούδι. Όταν το ρώτησα γιατί δεν έκοψε λουλούδι μου είπε :
- Για να μη χρειαστεί να σκοτώσω κανένα όνειρο μου.

Η πανέμορφη αυτή φωτογραφία είναι της Χριστίνας από το e-mama.gr!

Εγώ της είπα πως οι λέξεις είναι φτωχές για να μιλήσεις για θαύματα. Η Χριστίνα όμως είδε ανάρτηση. Ε πολύ θέλει τώρα ο άνθρωπος να παρασυρθεί; (η αφεντιά μου καθόλου). Πήρα λοιπόν κάτι λεξούλες κι έφτιαξα το δικό μου παραμύθι. Ή τη δική μου αλήθεια. Όταν μπερδεύεις το παιδί που έχεις μέσα σου με τον ενήλικα που έχει το σώμα σου συμβαίνουν αυτά...

Ευχαριστώ Χριστίνα!!!!

Καλησπέρες φίλοι!!!