Φατσούλες σε χάρτινα πιάτα

by Ελένη B - Οκτωβρίου 31, 2015

Τι μπορείς να φτιάξεις με μερικά χάρτινα πιάτα μιας χρήσης;

Το Φθινόπωρο ήρθε και κουβάλησε μαζί του κρύο και βροχή και μας έκλεισε στα σπίτια μας. Κι αφού σήμερα έπρεπε να μείνουμε όλη μέρα στο σπίτι πρότεινα να κάνουμε καμιά χειροτεχνία να περάσει κι η ώρα. Η ιδέα που πρότεινα για το τι να φτιάξουμε δεν άρεσε σε κανέναν. Έτσι ανοίξαμε το κουτί και βρήκαμε πάνω πάνω κάτι χάρτινα πιάτα.

"Να φτιάξουμε φατσούλες;" φώναξε κάποιος.

"Ναιιιιιι" ούρλιαξαν όλοι μαζί. Κι αναρωτήθηκα, γιατί τόσος ενθουσιασμός; Τέτοια χαρά για χάρτινες φάτσες; Αυτό βέβαια θα το καταλάβαινα πολύ αργότερα, στο τέλος της χειροτεχνίας.

Ξεκινήσαμε λοιπόν με αυτά τα υλικά:

χαρτόνια διάφορα
χάρτινα πιάτα
ξυλάκια (σταθερή αξία στις χειροτεχνίες μας)
διάφορα ματάκια, κουμπάκια, πομ πομς χρωματιστά βαμβάκια και ότι άλλο είχε περισσέψει από τις άλλες φορές
περισσεύματα από μαλλιά πλεξίματος
κόλλα ψαλίδι

Ο καθένας πήρε το χάρτινο πιατάκι του και κόλλησε πάνω ότι ήθελε. Σκοπός ήταν να φτιάξουμε ένα πρόσωπο. Κατά βάση τα καταφέραμε! Βέβαια κάποιο είχε περισσότερες από μια μύτες, αλλά τι σημασία έχει η ποσότητα;

Κόψαμε και μαλλιά και τα κολλήσαμε κι ύστερα ο καθένας κούρεψε τη φάτσα του όπως την ήθελε. Σε κάποιον βέβαια έφυγαν τα ψαλίδια κι έκοψε και πιάτο, αλλά είπαμε δεν έχει σημασία η ποσότητα του υλικού.

Κι είπα "έτοιμες οι φάτσες!" αλλά τα παιδιά διαφώνησαν. Και με το δίκιο τους.

"Που είναι τα χέρια μαμά;"

"Ωχ τα ξεχάσαμε..."

Βάλαμε λοιπόν τις παλάμες μας σε χαρτόνια, τις σχεδιάσαμε και τις κόψαμε. Τις κολλήσαμε σε πολύχρωμα ξυλάκια, κολλήσαμε τα ξυλάκια πάνω στις φάτσες και έτοιμα τα χεράκια μας!

"Το δικό μου δεν έχει πόδια".

"Ούτε το δικό μου".

"Ούτε το δικό μου ρε παιδιά έχει πόδια..."

"Ε να φτιάξουμε και πόδια ρε παιδιά".

Βγάλαμε κάλτσες λοιπόν, σχεδιάσαμε τα πατουσάκια μας σε χαρτόνι και τα κόψαμε. Τα κολλήσαμε πάνω σε ξυλάκια, στερεώσαμε και τα ξυλάκια πάνω στις φάτσες και έτοιμα τα ποδαράκια μας!

Ε τώρα ήταν πανέτοιμα τα φατσάκια μας!

Και κάπου εκεί ξετρύπωσα κάτι μαγνητάκια τα οποία κολλήσαμε πίσω από τις φάτσες και τα κάναμε μαγνήτες ψυγείου (λίγο μεγάλους είναι η αλήθεια αλλά είπαμε δεν έχει σημασία το μέγεθος).

Και το όνομα αυτών; Φαταούλες!

Οι φαταούλες που καραδοκούν πότε θα ανοίξει το ψυγείο για να φάνε τα πράγματα μας.

Κι όταν τελειώσαμε και αντίκρισα το σαλόνι, κατάλαβα εκείνον τον αρχικό τρανταχτό ενθουσιασμό. Το σαλόνι του σπιτιού περικυκλωμένο με τα μαλλιά πλεξίματος και παντού, μα παντού όμως, υλικά χειροτεχνίας.

Τις καλησπέρες μου!