Τρίχρονος (και μαμά) σε απόγνωση....

by Ελένη B - Μαρτίου 02, 2016

Ο εν λόγω κύριος όταν προτιμάει αν τρώει τα μακαρόνια του ξεψητά και από το πάτωμα...

Τι κάνεις ότι το 3,5 χρονών βλαστάρι σου, στυλώνει τα πόδια καταμεσής του δρόμου;

Τι εννοώ; Αυτό ακριβώς! Τι κάνεις όταν το 3,5 χρονών βλαστάρι σου στυλώνει τα πόδια καταμεσής του δρόμου;; καταμεσής όμως...

Την προηγούμενη εβδομάδα σε διπλό δρόμο της πόλης (αυτούς με τη νησίδα στη μέση) ο μικρός μου τρώει κόλλημα και μένει ακίνητος στο δρόμο! ο λόγος; Δεν ήθελε να περάσουμε απέναντι το δρόμο πιασμένοι από το χέρι! τέτοια συμφορά ανείπωτη τον είχε βρει...

Τι να τον παρακαλάω, τι να προσπαθώ να τον πάρω αγκαλιά να πάμε απέναντι, τι να του εξηγώ... τίποτα... Να σημειώσω ότι η κυκλοφορία από τη μια πλευρά του δρόμου είχε κοπεί για χάρη μας! για να περάσουμε το δρόμο.

Με τα πολλά, με κλάματα και ουρλιαχτά περνάμε μέχρι τη νησίδα. Άντε ξανά τα ίδια. Άλλα κλάματα, άλλες συμφορές! για τον ίδιο πάντα λόγο. Απανωτά τα χτυπήματα της μοίρας για τον τρίχρονο.

Αφού μας λυπήθηκε το σύμπαν και περάσαμε επιτέλους απέναντι ολόκληρο το δρόμο, κάθισε στο πεζοδρόμιο μπροστά από το περίπτερο και συνέχισε το μοιρολόι. Κόσμος εν τω μεταξύ μαζεύτηκε γύρω μας... Κοιτούσαν παράξενα! και θα αναρωτιόνταν οι άνθρωποι "τι να έπαθε το παιδάκι και κάνει έτσι;"

Σήμερα λοιπόν πάλι τα ίδια! Πάλι η ίδια ανείπωτη συμφορά!

Η μαμά (εγώ!) να θέλει ντε και καλά να περάσουμε το δρόμο (άλλο δρόμο αυτή τη φορά αλλά πάλι διπλό). Ο μικρός να στυλώσει τα πόδια και να αρχίσει τα πείσματα. Τελικά κάθισε στην άκρη του πεζοδρομίου, ευτυχώς από τη μέσα πλευρά. Στο παρτέρι δηλαδή.

Οκ μικρέ μου! έτσι το θες; Έτσι θα γίνει! Κάθισα κι εγώ στο παρτέρι! Έλα όμως που βιαζόμασταν! δεν ήμασταν για πολλές παρτεράδες... τα παιδιά στο σχολείο περίμεναν να τα πάρουμε.

Η συμφωνία λοιπόν έκλεισε στο να του πω εγώ πότε θα περάσει το δρόμο. Μόνος. Χωρίς χέρι. Και σιγά σιγά. Πρέπει να είχα μηδαμινά αποθέματα υπομονής και σίγουρα πολύ λίγη ώρα στη διάθεση μου για να υποκύψω σε κάτι τέτοιο. Αλλά το έκανα.

Και υποψιάζομαι πως θα περάσει καιρός να ξαναβγούμε οι δυο μας από το σπίτι. Κάτι τέτοιες μέρες αισθάνομαι πως αν αρχίσω να κλαίω θα φτιάξω ποταμό!

Τις καλησπέρες μου!!

Tags : ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, παιδί

20 Comments

Mary Liodou2 Μαρτίου 2016 στις 10:30 μ.μ.
κάτι μου θυμίζει κάτι μου θυμίζει...στην ηλικία του μικρού σου κάτι τέτοια μου τα έκανε και η δικιά μου...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Νίκη Σκουτέρη2 Μαρτίου 2016 στις 10:31 μ.μ.
Πραγματική περιπέτεια! Άντε και καλά κουράγια!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Polyanna2 Μαρτίου 2016 στις 10:38 μ.μ.
Θεέ μου το πείσμα τους όμως! Αγωνιστικούς χαιρετισμούς για ακόμη μια φορα στέλνω. Κουράγιο μάνα!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Yianna Panou2 Μαρτίου 2016 στις 10:44 μ.μ.
Α τέλεια, αυτα τα διαβοητα terrible twos συνεχίζονται και μετά;;;; Αγωνιστικούς και συμπορευτικους, όπως μου είπε σήμερα η λατρεμένη μου δασκάλα, χαιρετισμους σε νιώθω αφου παρόμοιες τραγωδίες ζούμε καθημερινά!! Σε φιλω γλυκα γλυκά και σου στέλνω όλη μου την θετική ενέργεια 💚
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
airis2 Μαρτίου 2016 στις 10:58 μ.μ.
Καλησπέρα Έλεν. Κατάλαβα ότι υπάρχουν και μεγαλύτερα αδέρφια, σωστά;
Τα μεγαλύτερα παιδιά σου είχαν ποτέ τέτοιες συμπεριφορές;
Θέλω να πω ότι αν μόνο ο μικρός πεισμώνει έτσι μήπως έχει να κάνει με
το αποκαλούμενο χάιδεμα; Μήπως έχει μάθει να γίνεται το δικό του;
Πίσω από κάθε συμπεριφορά που μας προβληματίζει
(κατά τον Ντράικωρς- τον πατέρα της παιδαγωγικής)
κρύβονται 4 σκοποί. Τα παιδιά μας προσπαθούν συνήθως να τραβήξουν την προσοχή,
να αποκτήσουν κυριαρχία κλπ κλπ
Καλό είναι να μην θεωρούμε δεδομένο ότι φάση είναι κι όλα τα παιδιά περνούν από αυτή.
Καταλαβαίνω τη δυσκολία σου (και φούντωσα κι εγώ μαζί σου ☺ αχαχα)
αλλά με το να του επιτρέπεις να γίνεται το δικό του καταλαβαίνεις ότι περνάς λάθος μήνυμα ε;
Ελπίζω να μην ζητάει κι άλλα έπειτα!
οτιδήποτε χρειαστείς μην διστάσεις να μου γράψεις ( έχω φόρμα επικοινωνίας).
Σου έγραψα ως παιδαγωγός , μην παρεξηγήσεις το ύφος μου.
Δεν είχα πρόθεση να κατηγορήσω ούτε να το παίξω κάπως.
Σε φιλώ γλυκά και καλό μήνα! :)))
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Unknown3 Μαρτίου 2016 στις 8:50 π.μ.
Εμένα κοντεύει όπου νά΄ναι τα δύο και ώρες ώρες τον πιάνουν τα πείσματα του, πρόσφατα τον έπιασε μέσα στο σούπερ μάρκετ...Εκεί να δείς χαμός...έχω δοκιμάσεις και εγώ και καλό τρόπο και κακό, δεν έπιασε κανένας...απλά πλέον χρησιμοποιώ τον τρόπο τύπου με το ζόρι, γιατί πολύ απλά κάποια πράγματα πρέπει να γίνονται...και ας κλαίει....αλλιώς θα τρελαθούμε και εμείς οι μαμμάδες....
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Neraides kai Drakoi3 Μαρτίου 2016 στις 10:23 π.μ.
Αχ καλό κουράγιο!!! Κοίτα πιστεύω πως μόλις αρχίσουν παιδικό λίγο λίγο στρώνουν τα πράγματα!!! Κάτι που μπαίνουν σε σειρά, κάτι που δεν μας έχουν εκεί να τα καλοπιάνουμε, κάτι που μεγαλώνουν λίγο... Αυτό που περιγράφεις ήταν ο χειρότερός μου εφιάλτης με τα δίδυμα! Γιατί εγώ έπρεπε να περάσω 2 παιδάκια απέναντι... οπότε καταλαβαίνεις! Σε φιλώ γλυκά και σου στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
My Little Cosy World3 Μαρτίου 2016 στις 10:51 π.μ.
Αχαχαχ! Αν τα στηλωσουν τα μικρα άστα να πάνε! Μαλλον "μυρίστηκε" την κούραση σου! Ίσως και να θέλει να τραβήξει περισσότερο την προσοχή σου! Υπομονή μανούλα,όπως θα ξέρεις από τα μεγαλύτερα παιδιά σου θα έρθουν και καλύτερες ημέρες! Σου στέλνω φιλια πασπαλισμενα με ψυχραιμία! :)
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Δέσποινα10 Μαρτίου 2016 στις 9:07 μ.μ.
Δε θα ήθελα να κλάψεις,βρε Έλεν, αλλά σκέψου το κι αλλιώς, τον ποταμό μπορεί να θέλει να τον περάσετε μαζί ο μικρός!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις