Στιγμές του παρελθόντος!

by Ελένη B - Μαρτίου 09, 2016

Η Μαρία από το mommyjammi ξεκίνησε τη φωτογραφική βόλτα στο παρελθόν! Η Ελένη (η αφεντιά μου δηλαδή) ενθουσιάστηκε με την ιδέα! Είπε πως θα συμμετάσχει στο δρώμενο. Βέβαια η Ελένη δεν έχει ιδιαίτερα πολλές φωτογραφίες γιατί της αρέσει να τραβάει τους άλλους κι όχι να είναι κι η ίδια μέσα στις φωτογραφίες! Είπε λοιπόν πως θα το κάνει φωτογραφίζοντας κάποια αντικείμενα! Έλα όμως που η Ελένη (η οποία να θυμίσουμε πως φημίζεται για την αμνησία της) δε πρόσεξε πως υπάρχει και κάποιο χρονικό όριο για το δρώμενο; Έτσι λοιπόν, τελευταία και καταϊδρωμένη έρχεται να μιλήσει για τις στιγμές που σημάδεψαν το παρελθόν της!

Γεννήθηκα (τη 1η Αυγούστου του 1982) και μεγάλωσα σε ένα χωριό της Λακωνίας. Δεν ξέρω τι συνέβαινε στον υπόλοιπο κόσμο τότε, αλλά στο δικό μου χωριό η ζωή ήταν ένα ατέλειωτο παιχνίδι. Δεν είχε σημασία η εποχή, ο καιρός, η μέρα ή δεν ξέρω τι άλλο αλλά στο δικό μου το χωριό τα παιδιά έπαιζαν συνέχεια. Με χώματα, με πέτρες, με κλαδιά, με παιχνίδια (που για να πω την αλήθεια δεν τα τιμούσαμε και ιδιαίτερα), με ότι κατέβαζε ο παιδικός νους.

Θυμάμαι τις εξορμήσεις μας σε ένα μικρό βουναλάκι στην άκρη του χωριού. Και ο Κολόμβος όταν πάτησε το πόδι του στην Αμερική τέτοια χαρά δε θα έκανε όπως εμείς τότε, όταν ανακαλύπταμε μια περίεργη πέτρα, μια κουφάλα δέντρου, κουκουνάρια και δεν ξέρω τι άλλο. Εννοείται ότι επιστρέφαμε μόνο όταν η μάνα μας, μας φώναζε από το μπαλκόνι.

Στο σχολείο πάλι, όλα εξακολουθούσαν να ήταν ένα παιχνίδι. Τουλάχιστον, εγώ αυτό θυμάμαι. Δε θυμάμαι να είχαμε μεγάλο όγκο δουλειάς για το σπίτι, ούτε τρέχαμε σε δραστηριότητες. Απλά παίζαμε!

Σαν έφηβη θυμάμαι να ψάχνω ανθρώπους να συνεννοηθώ. Να βρω τρόπο να επικοινωνήσω και να μιλήσω για εκείνα που με έτρωγαν. Ακόμα να τους βρω...Με τα κορίτσια δε τα πήγαινα καλά. Με τα αγόρια μπορούσα να συνεννοηθώ καλύτερα.

Στα χρόνια του λυκείου ήταν που άρχισα να ξεχωρίζω σαν άνθρωπος. Τι είμαι, τι θέλω κτλ. Τότε άρχισα να δίνω μορφή και σε εκείνα που με έτρωγαν.

Τα δυο τελευταία χρόνια (ήταν και τα χρόνια που το εκπαιδευτικό πειραματιζόταν συνέχεια) το σχολείο ήταν μια γιορτή! Ποιο σχολείο δηλαδή; οι κοπάνες κι ότι συνεπάγεται!

Παρόλα αυτά κατάφερα να περάσω σε σχολή διοίκηση επιχειρήσεων.

Αν με ενδιέφερε; ποτέ!

Για να κλείσω τα χρόνια μέχρι που έφυγα από το χωριό μου θέλω να θυμηθώ την ημέρα της οικογένειας μου! Ήταν η 1η Μαΐου κάθε χρόνο. Για πολλά χρόνια.

Ο παππούς και η γιαγιά καλούσαν τα παιδιά τους (4 στον αριθμό) και τα εγγόνια τους (10 στον αριθμό) για να γιορτάσουν αυτή τη μέρα. Όχι, δε σήμαινε τίποτα αυτή η μέρα (τουλάχιστον έτσι νομίζαμε). Ήταν απλά η μέρα της οικογένειας που ήμασταν όλοι μαζί. Με σούβλες, με χαρές, με παιχνίδι, με αγκαλιές. Χωρίς επισημότητες, χωρίς σερβίτσια, χωρίς καθωσπρεπισμούς. Κι αυτή η μέρα στα χρόνια που τηρήθηκε η γιορτή, δεν έσπασε ποτέ. Ακόμη κι αν έβρεχε. Κι ήμασταν όλοι μας, τα τιμώμενα πρόσωπα της ημέρας! Ένας απ' όλους ξεχώριζε λίγο πιο πολύ! Ξεχώριζε η διαφορετικότητα του, αυτή που μας έκανε να τον αγαπάμε μισό ποντάκι πιο πολύ από όλους τους άλλους! κι αυτός αργότερα θα βάφτιζε τον δεύτερο γιο μου! (Κι είναι η μοναδική στιγμή που νιώθω να συγκινούμαι. Για εκείνον τον λίγο διαφορετικό με τη γεμάτη καρδιά!!)

Την τελευταία χρονιά που έγινε αυτή η γιορτή (μετά ο παππούς κι η γιαγιά μεγάλωσαν και δε μπορούσαν πια) μάθαμε ότι ο παππούς ήταν γεννημένος 1η Μαΐου. Και βέβαια η τούρτα του στιγμάτισε εκείνη τη χρονιά!

Τι θυμάμαι από εκείνη τη γιορτή; Τα αγριολούλουδα!

Κι όλα έγιναν αλλιώς. Έφυγα για να πάω στη σχολή που λέγαμε. Εκείνη που δε με ενδιέφερε. Στην αρχή είχα πει "αφού δε με ενδιαφέρει γιατί να φοιτήσω;" Κι έτσι πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια. Μετά, σκέφτηκα "γιατί να μην πάρω πτυχίο;" Η σταθερότητα του χαρακτήρα μου από τότε με χαρακτήριζε! Και το πήρα. Τέλειωσα τη σχολή σε δυο χρόνια. Είναι να μη βάλω κάτι στο νου μου. Θα το κάνω! Θα αφοσιωθώ και θα το κάνω.

Ήταν τότε που ένιωσα για πρώτη φορά τη θα πει φιλία. Τι θα πει να βγάζεις τα εσώψυχα σου στον άλλο. Να μη ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου και να μιλήσεις για όλα, να μη φοβάσαι πως θα σε προδώσουν τα μάτια σου όταν θολώνουν.

Ο καφές δεν είναι τυχαίος εδώ... Κάθε φορά που πίνω καφέ με κανέλα, το άρωμα που εισχωρεί στα ρουθούνια μου με γυρνάει χρόνια πίσω! Σε ένα δώμα κάπου στο Χαϊδάρι με δυο φίλες! Πίναμε τον ίδιο καφέ. Με άρωμα κανέλας πάνω σε ένα κόκκινο χαλί! (φλοκάτη)

Νέοι άνθρωποι λοιπόν, νέες εμπειρίες, νέες συνήθειες. Μια απ' αυτές και οι δρόμοι. Την Αθήνα την περπατούσα μέσα από τις πορείες διαμαρτυρίας για τον πόλεμο του Ιράκ. Αλλιώς την παρακολουθούσα μέσα από τα παράθυρα των λεωφορείων και των τρόλεϊ.

Πρώτη φορά την είδα από ψηλά όταν ανέβηκα στο Λυκαβηττό. Με μάγεψε! είπα πως ήθελα να την περπατήσω! Και την περπάτησα (κυριολεκτικά)!

Κι αυτή η συνήθεια με μάγευε. Κυρίως τη νύχτα. Έγραφα πολλά χιλιόμετρα καθημερινά. Έτσι την έμαθα αυτή την πόλη. Περπατώντας την. Μόνη ή με παρέα, δεν είχε σημασία... σε εκείνους τους δρόμους ποτέ δεν αισθάνθηκα μόνη. Εξάλλου και το τσιγάρο, παρέα δεν είναι;

Τι άλλο θυμάμαι από τότε; Θυμάμαι που γράφαμε τη μουσική στις μπλούζες μας κι αντιγράφαμε στα βιβλία συνθήματα από τους τοίχους.

θυμάμαι που ο καφές δεν είχε τέλος, μόνο αρχή. Το ίδιο και οι επισκέψεις σε φίλους. Εννοείται και οι ατέλειωτες συζητήσεις... εκείνες που κρατούσαν μέχρι το ξημέρωμα!

Θυμάμαι που ο χρόνος μέτραγε αλλιώς. Που υπήρχε πάντα χρόνος να απολαύσεις κάτι! που όλα μπορούσαν να περιμένουν.

Ποιος θα μου το 'λεγε... τότε είχα επιλέξει να δουλεύω βράδυ γατί δε μπορούσα να ξυπνάω πρωί και τώρα ξυπνάω από τις 5 το πρωί!

Και φυσικά τότε σφήνωσαν στη ζωή μου κι οι αγαπημένες συναυλίες. Εκείνη η σκόνη από τα θέατρα, ο ιδρώτας, τα κουτάκια μπύρας. Αγαπημένος καλλιτέχνης ήταν και παραμένει ο Β. Παπακωνσταντίνου.

Τα χρόνια που μου αναλογούσαν να τα ζήσω ανέμελα, τα χόρτασα . Άνθρωποι μπήκαν στη ζωή μου και έφυγαν. Φίλοι, παρέες, έρωτες! Όλοι άφησαν και κάτι. Κι εγώ το "κάτι" τους το φύλαξα. Το φύλαξα γιατί από όλους έμαθα και κάτι.

Μα πιο πολύ από όλα με μάθανε τα λάθη μου. Αν συνεχίζω να κάνω λάθη;;; μα και βέβαια στα λάθη είμαι πάντα συνεπής (σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα).

Κι ύστερα σε μια φάση της ζωής που όλα γύρω μου άλλαζαν ακόμη κι εγώ η ίδια ήρθε ο καλός μου. Γνωριστήκαμε κι είχαμε και οι δυο σχέση. Σχέσεις που δε μας άφηναν αδιάφορους. Κάθε άλλο.

Μόνο που να... η ζωή, μας παίζει στα δάχτυλα. Πιόνια της. Και λίγους μήνες αργότερα, βρεθήκαμε να πίνουμε μπύρες χωρισμένοι κι οι δυο.

Ήταν τότε που σε ένα δρόμο προς τη Λευκάδα ακούγοντας το "Am Fenster" αποφάσισα πως ήθελα να μάθω βιολί. Κι εκείνος με σιγόνταρε! Καινούρια λόξα! Μέχρι κι εγχείρηση είχα κάνει στο αριστερό μου χέρι για να ξεμαγκώσουν οι τένοντες και να μάθω να παίζω καλύτερα... Στον ενάμιση χρόνο όμως με πρόλαβαν οι καταστάσεις.

Γέννησα και το βιολί μπήκε στο πατάρι... Με έμαθε όμως να σέβομαι τη μουσική. Και στα τρεισήμισι χρόνια από τη γέννηση του πρώτου παιδιού είχαν έρθει κιόλας άλλα δυο. Κι έγινα μαμά πλήρης απασχόλησης! Και η Ελένη ξανάγινε παιδί! Μπορεί και να είναι τελικά το καλύτερο από όσα κατάφερε να γίνει στη ζωή της!

Φέτος κλείνουμε 10 χρόνια που μοιραζόμαστε τo ίδιο κρεβάτι με τον καλό μου! Αυτόν ντε που με ανέχεται! Από αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν, έμαθα (μεταξύ των άλλων) πως αν δε σε σιγοντάρει ο άνθρωπος σου στην όποια τρέλα σου κατέβει στο κεφάλι, ποτέ δεν ολοκληρώνεσαι. Όποτε ακούω the cure θυμάμαι το πρώτο καιρό που ήμασταν αυτοκόλλητοι!

Κι όταν ήρθαμε για ένα γάμο κοντά στη Σπάρτη δεν ξαναγυρίσαμε στην Αθήνα. Γυρίσαμε μόνο για να πάρουμε τα πράγματα μας. Οι σημαντικές αποφάσεις της ζωή μας πάντα παίρνονται στο φτερό! Άλλοτε μας βγαίνει σε καλό, άλλοτε όχι. Η απόφαση όμως να ζήσουμε εκτός Αθήνας ήταν από τις καλύτερες!

κι από κει που η Ελένη φωτογράφιζε τους άλλους βρέθηκε να στήνεται για να τη φωτογραφίζουν τα παιδιά της! τι σημασία είχε που πάντα τη βγάζουν ακέφαλη; τα λουλούδια που κρατάει της τα χαρίζουν πάντα τα παιδιά της!

Κι εδώ νομίζω πως είπα όσα είχα να πω. Αν κι αισθάνομαι πως ποτέ δεν καταφέρνω να τα πω όλα! Αν γύριζα το χρόνο πίσω εννοείται πως θα έκανα τα ίδια και χειρότερα! Για τίποτα δε μετάνιωσα... δεν ωφελεί άλλωστε.

Δεν έπαψα ποτέ να αγαπώ τη θάλασσα, τα βιβλία και τον καφέ! Κάποιες φορές μου λείπουν στιγμές από το παρελθόν. Άλλες πάλι φαντάζει τόσο μακρινό...

Μαράκι μου γλυκό αυτή η ανάρτηση ήταν βουτιά στο παρελθόν! χωρίς ανάσα! ξέθαψα αντικείμενα και μαζί τους αναμνήσεις!

Τις καλησπέρες μου!

Tags : ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, σκέψεις

39 Comments

Yianna Panou9 Μαρτίου 2016 στις 11:01 μ.μ.
Πω πω πω..... ΥΠΈΡΟΧΗ. Απλά. Μοναδική. Με ταξιδεψες, με ή χωρίς φωτογραφίες. Θαύμασα την απόφαση σου να μην ξαναγυρίσεις Αθήνα. (Μπράβο σου/σας). Σε γνώρισα καλύτερα και σε συμπάθησα ακόμα περισσότερο. Αν έκοψες και το τσιγάρο θα γινομασταν κολλητές... ;-) Σε φιλώ γλυκά γλυκά,...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Mary Liodou9 Μαρτίου 2016 στις 11:05 μ.μ.
Ελένη μου πόσο λάτρεψα την ανάρτησή σου δεν σου το συζητώ...Τι να πω; Για την ροή του κειμένου σου που με ταξίδεψε στις αναμνήσεις σου; Για τις φωτογραφίες σου που πραγματικά εκεί και αν ταξίδεψα; Ή για τις μουσικές σου επιλογές; Σε ευχαριστώ θερμά για την συμμετοχή σου και εύχομαι μόνο τα καλύτερα σε εσένα και στην λατρεμένη σου οικογένεια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Λαμπρινή10 Μαρτίου 2016 στις 12:29 π.μ.
Υπέροχη...Τι όμορφα που γράφεις Ελένη!!Μου κράτησες λίγη ώρα παρέα και με ταξίδεψες από τα παιδικά σου χρόνια μέχρι τώρα στην Σπάρτη.Τι καλά που πήρατε αυτήν την μεγάλη απόφαση ζωής!Μπράβο,πολύ καλύτερα για εσάς και τα παιδιά σας!Καλή συνέχεια κορίτσι μου!Σε φιλώ!!
Και βέβαια να μην ξεχάσω να σου πω μπράβο για την αλλαγή του blog σου!Μπήκα και δεν το γνώρισα και το logo καταπληκτικό!!♥
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
konstantina10 Μαρτίου 2016 στις 6:30 π.μ.
Υπέροχο κείμενο απο τα καλητερα σου!!! Κάθε φορά με αφήνεις με το στόμα ανοιχτό, αυτή τη φορά κ μς δάκρυα στα ματια!!! Σε αγαπω βρε Μικρο. Στα αληθεια όμως
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Neraides kai Drakoi10 Μαρτίου 2016 στις 8:13 π.μ.
Υπέροχη ανάρτηση, νοσταλγική που μου άφησε μια γλύκα στη γεύση και μάτια βουρκωμένα!!! Βουτιά στα άδυτα της ψυχής σου έκανες και σε θαυμάζω για αυτό... οι καλύτερες και οι πιο σωστές παίρνονται στο φτερό. Να το θυμάσαι αυτό... πολλά φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Polyanna10 Μαρτίου 2016 στις 8:31 π.μ.
Ποσο μα ποσο γλυκιά ανάρτηση! Να κάτι τετοια κανεις και θα αναγκαστώ να οργανώσω ημερήσια στη Σπάρτη για να σε πάρω αγκαλιά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Maria's Little Men.gr10 Μαρτίου 2016 στις 9:59 π.μ.
Νοσταλγική ανάρτηση Ελένη μου, μας ταξίδεψες κι εμάς στα δικά μας παιδικά και φοιτητικά χρόνια! Εκείνα τα ανέμελα, τα χαρούμενα...αχ! Μπράβο σας που αποφασίσατε να ζήσετε με την οικογένειά σας στην επαρχία! Μακάρι να το αποφασίζαμε κι εμείς, επιλογές για την τοποθεσία έχουμε, με το θέμα της εργασίας δεν ξέρω τι γίνεται! χιχι Σε φιλώ, καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
zina10 Μαρτίου 2016 στις 10:00 π.μ.
απο ψηλα και εμενα με μαγευει η Αθηνα...μετα προσγειωνομαι αποτομα!
χαρηκα που σε γνωρισαμε λιγο ακομα :)
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Μιχαλοπούλου Καίτη10 Μαρτίου 2016 στις 10:11 π.μ.
Όσοι γεννηθηκαμε σε χωριο ειμαστε τυχεροι!!1
Και μεσα απο αυτη τη γλυκια αναρτηση εμαθα για σενα!!!
Φιλιά
Καίτη-oiparamythenies
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Νίκη Σκουτέρη10 Μαρτίου 2016 στις 11:10 π.μ.
Αχ Ελένη, με ταξίδεψες και μένα στο παρελθόν! Σε αναμνήσεις και σε περιπέτειες που μου πρόσφεραν γνώση, εμπειρία. Και ναι, δεν θα αλλαζα κι εγώ κάτι διότι όλα αυτά με έκαναν αυτό που είμαι. Όμορφη ανάρτηση γλυκιά μου.Να έχεις μια όμορφη μέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Unknown10 Μαρτίου 2016 στις 1:06 μ.μ.
Υπεροχο το ποστ σου!! ΟΠως γραψανε και ολες παραπανω με ταξιδεψες... σε ευχαριστω! Τωρα ταξθδευω και στο δικο μου παρελθον και ισως καποια στιγμη καταφερω να το γραψω κιολας στο μπλογκ μου...ποτε δεν ξες! Την καλησπερα μου και τα φιλια μου!
Αθανασια
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Maria P.10 Μαρτίου 2016 στις 1:46 μ.μ.
Ελένη αλήθεια σου το λέω, διάβασα την ανάρτησή σου χωρίς να σηκώσω τα μάτια μου! Διάβαζα ακόμη και τις λεζάντες των φωτογραφιών! Πόσο ωραία περιέγραψες τη ζωή σου! Και οι φωτογραφίες σου πάρα πολύ καλές, κι εμένα μου αρέσει η φωτογραφία ως χόμπυ και πειραματίζομαι τώρα με τον χρόνο έκθεσης και το f και τα iso, χαχα...
Υπέροχο κείμενο! Να είσαι καλά, να χαίρεσαι την οικογένειά σου και να είστε πάντα γεμάτοι και χορτάτοι από όμορφες στιγμές!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Γιώτα10 Μαρτίου 2016 στις 2:33 μ.μ.
Κ-Α-Τ-Α-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Η αναδρομή!!!!!! (με γειά οι αλλαγές)!
Τα φιλιά μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
My Little Cosy World10 Μαρτίου 2016 στις 2:41 μ.μ.
Νομίζω είναι η πιο όμορφη βουτιά στο παρελθόν που έχω διαβάσει! Το ταξίδι σου στο χρόνο με μάγεψε! Να περνάς όμορφα όπου κι αν βρίσκεσαι με τον καλό σου και τα παιδάκια σας! Φιλιάαααα
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Memaria12 Μαρτίου 2016 στις 9:06 μ.μ.
Με γεια το νέο λουκ καταρχήν, που είναι υπέροχο.. !!
Δε θυμάμαι να το ξανάπα, αλλά και να το είπα, το ξαναλέω! :)
Στη βουτιά σου στο παρελθόν μας πήρες όμορφα μαζί σου...έτσι χωρίς ανάσα σε διάβασα κι εγώ!
Να είσαι πάντα καλά να δημιουργείς και να φωτογραφίζεις όμορφες στιγμές!
Φιλιά πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Teteel14 Μαρτίου 2016 στις 12:10 π.μ.
Πολύ όμορφη ανάρτηση και παρουσίαση της ζωής σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
nanarinia15 Μαρτίου 2016 στις 10:39 π.μ.
Παιδικές αναμνήσεις!!Θυμάμαι τα καλοκαιρινά βράδια μας στη γειτονιά μου,να φωνάζει η μάνα μου από το μπαλκόνι για να ανέβουμε στο σπίτι,παίζαμε κρυφτό ατελείωτο!!!Ηταν τέλεια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Unknown15 Μαρτίου 2016 στις 10:23 μ.μ.
Εγώ τώρα τι να πω...
Ευχαριστώ για όλα εκείνα τα καλοκαιρία ατελειωτου παιχνιδιού!!
Ευχαριστώ που με είχες υπό την "προστασία " Σου ως έφηβη.. Που με αγκαλιάσες τοοοοσο πολυ φτάνοντας Αθήνα..Που με κουβαλησες σε συναυλίες σε καφέδες κ ευτυχώς Όχι στις πεζοπορίες. . Που κουβαλησες σάκους με πλυμμενα κ μη..
Ευχαριστώ για τον ένα πόντο παραπάνω αγάπης στο διαφορετικό...νιώθω τυχερη Π περάσαμε όλοι μαζί εκείνες τις πρωτομαγ που φτιάξαμε όλα εκείνα τα στεφάνια...Αλλά κ άτυχη Π χρειάστηκε να σε "απολαύσω " τόσες φορές να παίζεις βιολί..�� νιώθω χαρά που ο γάμος μ σας έκανε να μετακομισετε αλλά νιώθω μεγαλύτερη χαρά που σας βλέπω ευτυχισμένους με την όμορφη οικογένεια σας...
Σας αγαπω κ το ξέρετε!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Little Box of Love20 Μαρτίου 2016 στις 4:09 μ.μ.
Καταπληκτική αναδρομή! Με ταξίδεψες στα μέρη σου και στη ζωή σου και εκεί που διάβαζα τελείωσε!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις