Έχεις απόλυτο δίκαιο Ελένη μου. Μερικές φορές τα παιδιά ξέρουν καλύτερα απο μας, φτάνει να τα ακούμε που και που!

Καλησπέρα και καλώς σε βρήκα! Έτσι είναι τα παιδιά... λειτουργούν με το συναίσθημα και την καρδιά! Πάντως πρέπει να περάσατε πανέμορφα!! :)
Υ.Γ. Διέγραψα το πρώτο σχόλιο γιατί έκανα λάθος στην σύνταξη!!! :)

Έτσι αγαπημένη μου...τα παιδιά ξέρουν τον δρόμο της ευτυχίας που εμείς έχουμε ξεχάσει...ας τα αφήσουμε να μας οδηγήσουν! Σε φιλώ!

Χρονια σου πολλα Ελενη μου να είσαι πολύχρονη να χαιρεσαι τέτοιες ωραιες στιγμές μαζι με τον μικρό σου.. ασε τις δουλειες; γινονται μετα.. οι στιγμες ομως μαζι με το παιδι ανεκτίμητες...και του χρονου να είσαι καλα να περνας ομορφα φιλακιααααα!!!

Χρόνια Πολλά Ελένη! Ότι επιθυμείς, να χαίρεσαι την οικογένειά σου!

Χρόνια πολλά για τη γιορτή σου καλή μου !!
Τελικά είχε δίκιο ο μικρούλης σου και πολύ καλά περάσατε !!!Πάντα τέτοια !!

Είμαι πάντα υπέρ του να βάζουμε μπροστά τη ψυχολογία και τα αισθήματα του παιδιού μας αλλά θα μου επιτρέψεις στη συγκεκριμένη ανάρτηση να διαφοροποιηθώ λιγάκι.

Γράφεις "Τι γίνεται όταν πρέπει να κατέβεις οπωσδήποτε στη πόλη για δουλειές που δεν αναβάλλονται"
Υπάρχουν τα " οπωσδήποτε" και "δεν αναβάλλονται" άρα διαπιστώνω ότι τελικά αναβάλλονταν! Αν πράγματι δεν αναβάλλονταν υπάρχει ένα θέμα εδώ: ότι δεν έγιναν οι δουλειές σου, άρα θα είχες κάποια επίπτωση. :)))

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που πραγματικά δεν αναβάλλονται; Μέχρι πού μας παίρνει να υποχωρούμε για χάρη του παιδιού ; Κι αν το δέσει σκοινί κορδόνι κι απαιτεί πάντα να γίνεται το δικό του;
Όπως καταλαβαίνεις , δεν μαλώνω, δεν έχω εξάλλου τέτοια πρόθεση και δικαιοδοσία εξάλλου, θέτω ερωτήματα προς προβληματισμό.

Σε φιλώ γλυκά!
Χρόνια πολλά για τη γιορτούλα σου!
Καλή εβδομάδα να έχεις :))

Καλή μου Αριστέα μια χαρά τα λες!!! Και καλά κάνεις που βάζεις τον αντίλογο. Πάντα χρειάζεται!
Οι δουλειές που είχα να κάνω και τελικά αναβλήθηκαν είχαν ως επίπτωση να κάνω όλες αυτές τις δουλειές μαζί με τρία παιδιά το απόγευμα. Άλλο να τρέχεις κουβαλώντας ένα παιδί, άλλο τρία.... Είναι φρίκη να προσπαθείς να σκεφτείς, να οργανωθείς και τελικά να πράξεις με τρία παιδιά. Ειδικά όταν θέλουν χίλια δυο, όταν μουρμουράνε συνέχεια κτλ κτλ...
Παρόλα αυτά εκείνη τη μικρή βολτούλα την ευχαριστήθηκα πολύ! Και συνειδητοποίησα πως με τον μικρό μου, μόνο οι δυο μας, σπάνια κάνουμε ανέμελες βόλτες. Συνήθως τα πρωινά που είμαστε μόνοι μας ή κάνω καμιά δουλειά στο σπίτι ή τρέχουμε έξω για δουλειές.... Κι ήταν καλό που το συνειδητοποίησα!!
Τέλος, θα συμφωνήσω μαζί σου, όταν λες πως θα το δέσει σκοινί κορδόνι και μεγαλώνοντας θα κάνει ότι θέλει. Πολύ το φοβάμαι για το συγκεκριμένο παιδί....
Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να υποχωρώ για χάρη του. Κι όχι μόνο εγώ, αλλά όλη η οικογένεια. Κι αυτό είναι άσχημο....

Σε ευχαριστώ για τη γνώμη σου!!!
Τα φιλία μου!!!!

Πραγματικά κι εγώ έχω διχαστεί. Ναι μεν το παιδί μπορεί να εξέφρασε με τον δικό του τρόπο την επιθυμία του να περάσετε χρόνο οι δυο σας μόνο, από την άλλη, αν αυτό γίνει συστηματικά, τότε θα έχουν χαθεί τα όρια.. Τώρα εδώ λέμε τις γνώμες μας κι εγώ δεν κάνω την ειδική, γιατί έχω μεγαλώσει κι εγώ ένα παιδί κι έχω κάνει πολλά λάθη, που τα είδα στην πορεία, ωστόσο, με αυτό το απόσταγμα(!) εμπειρίας, έχω να πω ότι σε γενικές γραμμές, τα όρια πρέπει να υπάρχουν. Εγώ τι θα έκανα; Τώρα που έχω βάλει μυαλό (μετά τα τυχόν λάθη μου όπως είπα πιο πάνω), θα του έλεγα ότι τώρα έχουμε δουλειές, αλλά αύριο σου υπόσχομαι ότι θα πάμε μια μεγάλη βόλτα οι δυο μας. Κι έτσι θα κάλυπτα και τις δουλειές μου, αλλά και την ανάγκη τού παιδιού για να περάσει χρόνο μόνο μαζί μου. Ξανατονίζω, ότι λέω μόνο μια γνώμη κι αυτή με κάθε επιφύλαξη. Άσχετο: χρόνια πολλά δεν σου είπα;; Αν όχι, στα λέω τώρα και να χαίρεσαι την οικογένεια σου! Φιλάκια :)