Ελένη μου εγγ δεν χρησιμοποίησα ποτε αυτή την τακτική. Ούτε στο κόψιμο πάνας, ούτε ούτε στην πιπίλα και δεν θα το κάνω και στο θέμα κρεβατιού.
Δεν μου έκατσε ποτε καλα βασικά αυτή η μέθοδος οποτε δεν έσω γνώμη να σου πω. Ξέρω όμως οτι πολλοί την χρησιμοποιούν και εχει αποτελέσματα.
Εξάλλου σκέφτομαι οτι κι εμείς οτι κάνουμε το κάνουμε γιατι κάτι περιμένουμε. Λες να ειναι απόρροια απο τα δικά μας παιδικά χρονια;;

Ελένη καλημέρα!
Πολύ καλοί οι προβληματισμοί σου! Και μόνο που τους διατυπώνεις δείχνει πόση ευθύνη αισθάνεσαι και πόση αγάπη έχεις μέσα σου!
Τα παιδιά μας πρέπει να μάθουν από νωρίς ότι κάποια πράγματα γίνονται γιατί υπάρχουν κανόνες που και οι μεγάλοι ακολουθούν. Το να κοιμηθεί μόνο του ή νωρίς, το να κάνει τα μαθήματά του ή να μαζέψει τα παιχνίδια του είναι κάτι που οφείλει να κάνει χωρίς επιβραβεύσεις υλικού χαρακτήρα.
Τα αυτοκολλητάκια δεν είναι κακή ιδέα, αλλά αν αυτά μεταφράζονται έπειτα σε παιχνίδι (κάτι υλικό) τότε πιθανόν να διδάξουμε στο παιδί μας ότι τα πάντα γίνονται με κάποιο αντάλλαγμα, κι αν δεν υπάρχει αντάλλαγμα τότε τι; Δεν θα κάνει τίποτα; Και μετά θα με εκ-βιάζουν τα δώρα; ( Αν μου δώσεις...θα σου δώσω).

Η καλύτερη επιβράβευση είναι να μιλάτε μετά, αφού έχει κάνει κάτι και να το ρωτάς πώς αισθάνεται που ολοκλήρωσε μόνο του κάτι. Να χαίρεσαι με το επίτευγμα του . Όλα εξαρτώνται πάντα από την ήρεμη συμπεριφορά μας και το γλυκό χαμόγελο.
Όταν από την άλλη δεν κάνει αυτό που οφείλει θα έχει κάποιες συνέπειες λογικές και σχετικές με αυτό που δεν έκανε. Όχι τιμωρία.
Τέλος να πω ότι διδάσκουμε τα παιδιά μας καλύτερα με τη δική μας συμπεριφορά.
Δηλαδή να συζητούμε με τα παιδιά μας και να κατανοούν τα δικά μας καθήκοντα, την τήρηση των κανόνων κι αν κάτι εμείς πια δεν το τηρήσουμε να εξηγούμε τι συνέπειες έχει και τι ακριβώς θα υποστούμε (πχ δεν μάζεψα το σπίτι και τώρα δεν βρίσκω τα πράγματά μου! Άργησα να κοιμηθώ και το πρωί δεν ξυπνούσα να πάω στη δουλειά - δεν ήμουν σωστή και ίσως πάρω επίπληξη από το αφεντικό).
Keep walking mama! Είσαι σε πολύ καλό δρόμο :)
Ελπίζω να βοήθησα !
Φιλάκια πολλά γλυκιά μου :)

Χθες γυρίσαμε από το σούπερ φορτωμένοι με ψώνια για το πάρτυ που θα κάνει για τα γενέθλιά του και όμως αυτός είχε μούτρα γιατί δεν του αγοράσαμε μια σβούρα.Να σημειώσω πως πριν μια εβδομάδα του αγοράσαμε ποδήλατο λόγω γενεθλίων αλλά και επειδή στο σχολείο τα πάει πολύ καλά.Που θα πάει όλο αυτό;Δεν είναι ευχαριστημένα ποτέ.Τώρα θα μου πείς πήγα αλλού το θέμα αλλά κάπου ήθελα να πω τον πόνο μου.!

Ελένη μου ετοίμασα και εγώ μια κάρτα επιβράβευσης για να κοιμάται στο κρεβάτι του και έκανα ακριβώς τις ίδιες σκέψεις μαζί σου. Δεν πρέπει νομίζω να επιβραβεύουμε κάτι τόσο απλό και να σου πω την αλήθεια την παράτησα. Είδα πολλά παιδιά στο γύρω περιβάλλον μου που από μικρά για να κάνουν έστω και το πιο απλό έπρεπε να πάρουν κάτι για αντάλλαγμα και τώρα που έχουν γίνει 8-9 χρόνων ζητάνε πανάκριβα παιχνίδια και παράλογα πράγματα για τα πιο απλά π.χ για να κάτσουν να διαβάσουν ή για να πάνε σε ένα πάρκο να παίξουν βάζουν όρους στην μάνα να τους αγοράσει κάτι. Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό όμως. Μήπως επειδή μας πιέζει και εμάς ο χρόνος της καθημερινότητας να το βρίσκουμε σαν μια εύκολη λύση που θα δουλέψει;

χμμμ...μεγαλη κουβεντα ανοιξες Ελενη! Ειμαι κ εγω απο αυτες που φυσικα εχω χρησιμοποιησει τη μεθοδο αυτη και ομολογω οτι τη χρησιμοποιησα οταν ημουν τρελα κουρασμενη ή ειχα απλα βαρεθει να λεω τα ιδια κ τα ιδια. Ναι ντροπη μου, το παραδεχομαι, αλλα κ η κουραση εχει ορια κ η υπομονη μας επισης κ γενικα η διαθεση μας. Οπότε το αλλαξα λιγο μετα. επιβραβευση ναι, ακομα κ στα απλα αλλα όχι με υλικά αγαθα, αλλά με αγκαλιες και μπραβο κτλ. Και φυσικα με μια βολτα καπου που δε συνηθιζουμε να πηγαινουμε.
Η αληθεια όμως ειναι ότι κάθε παιδι και καθε μάνα είναι διαφορετική. αυτό που σε εμενα απέτυχε, μπορει σε εσενα να πετύχει. και βασικα μπορεις να δεχτεις συμβουλες, αλλά όχι απαραίτητα να τις εφαρμοζεις αν δε σε καλυπτουν. Κανεις δε μπορει να μας κρινει τις μαμαδες νομιζω, ειδικα οταν δεν εχουμε και βοήθεια, αλλά κυρίως γτ πάντα σκεφτόμαστε για το καλό των παιδιων και μετα το δικο μας.
Εννοειται ότι τα παιδια ζητανε πολλα. δε φταιει όμως μονο η διαπεδαγώγηση από το σπίτι, αλλά κ το σχολείο κ γενικά τα εξωτερικα ερεθίσματα. Στη σημερινη κοινωνία που όλοι εχουν κινητο κ ταμπλετ κτλ, πως εχουμε την απαιτηση στο μέλλον να μη μας τα ζητησουν κ εμας?
αυτα... εγραψα πολλα! μαλλον σε έπρηξα :)

Αναρωτιέσαι και είναι λογικό!
Σκέφτομαι πως ο καλύτερος τρόπος είναι να του δείξεις πώς ωφελείται από την όλη διαδικασία.
Όταν ήμουν μικρή, σε μερικά πράγματα ήμουν τελειομανής. Καθόμουν ώρες και αντέγραφα όλο το τετράδιο ασκήσεων, π.χ., επειδή μου είχε τελειώσει ένα χρωματιστό στυλό, δεν είχα άλλο στο ίδιο χρώμα και ήθελα να είναι όλα ομοιόμορφα....
Άρχισαν οι γονείς κι έκαναν τα πιο ωραία πράγματα την ώρα που με είχε πιάσει... η τρέλα μου.
Αξίζει, με ρωτούσαν, να χάσεις τόσα όμορφα πράγματα για το τέλειο; Ύστερα, βέβαια, ακολούθησαν κι άλλα, αλλά αυτό -το πιστεύεις;- ακόμα μου έχει μείνει!
Όποτε κολλάω με κάτι, σκέφτομαι τι άλλο θα μπορούσα να κάνω τόσην ώρα; να συναντήσω φίλους, να διαβάσω, να... Και ξεκολλάω.
Sorry για τις αναμνήσεις μου - σεντόνι!!!
Καλό απόγευμα!

Ελένη μου, οι προβληματισμοί σου είναι ίδιοι (πιστεύω) για όλες τις υπεύθυνες μαμάδες, που θέλουν να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με αγάπη! Αυτό που περιγράφεις, δε σου κρύβω ότι το έχω κάνει κι εγώ, πολλές φορές και κυρίως όταν είμαι πολύ κουρασμένη ή δεν έχω άλλη υπομονή! Προσπαθώ όμως να μην πέφτω σ'αυτή την παγίδα...Νομίζω όμως ότι η επιβράβευση δεν πρέπει να συνδέεται με τα υλικά αγαθά, πολύ απλά γιατί μετά τα παιδιά γίνονται αχάριστα και κακομαθημένα! Επίσης, μαθαίνουν ότι για να κάνουν κάτι πρέπει να λάβουν και κάτι...λάθος! Επιπλέον, για τόσα απλά πράγματα όπως το να κοιμηθούν στο κρεβάτι τους, να μαζεύουν τα παιχνίδια τους, να ντύνονται μόνα κ.ο.κ είναι θέματα που έχουν να κάνουν με τους κανόνες, άρα δεν χρήζουν υλικής επιβράβευσης. Όμως και οι γονείς είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη, σωστά? φιλιά

Πολύ ωραίο θέμα Ελένη ! Βασικά θέλω να πω πως συμφωνώ με την Αριστέα 100%. Την έχω χρησιμοποιήσει και εγώ τη μέθοδο της επιβράβευσης με τα αυτοκόλλητα αλλά μέχρι εκεί! Τα μικρά είχαν ενθουσιαστεί και έτσι καθιερώσαμε την ρουτίνα του ύπνου! Όμως εγώ δεν το βλέπω σαν δωροδοκία (μένω μόνο στο αυτοκόλλητο) αλλά σαν κίνητρο! Θεωρώ ότι τους δίνουμε κίνητρο για να κάνουν κάτι!
Για παράδειγμα πολλές φορές λέω αν μαζέψετε το βομβαρδισμένο δωμάτιο σας θα πάμε βόλτα στο πάρκο... αν όχι τότε λυπάμαι αλλά θα πρέπει να κάτσω να το συμμαζέψω εγώ που έχω να κάνω και άλλες 10 δουλειές και δεν θα προλάβουμε να πάμε! Δεν ξέρω αν είναι δωροδοκία ή εξαγορά αλλά θέλω να τους περάσω πως οι πράξεις μας έχουν πάντα συνέπειες... άλλο τεράστιο θέμα! Πολλά φιλιά!

Ελένη θα συμφωνήσω κι εγώ με όλα όσα έχουν ήδη γραφτεί παραπάνω! Κι εγώ έχω χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο κατά καιρούς. Δεν το βλέπω σαν δωροδοκία αλλά σαν κίνητρο (όπως έγραψε και η Κλειώ). Συνήθως δίνω ή αυτοκόλλητο ή κάνω μια ζωγραφιά στο χέρι του παιδιού. Απλά αποφεύγω να πω δώσω κάτι παραπάνω σαν δώρο. Καμία μαμά δεν το κάνει για να κακομάθει το παιδί της, αλλά συνήθως λόγω κούρασης. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να έχουμε τύψεις (και για αυτό) από τη στιγμή που ότι κάνουμε γίνεται με μέτρο και περίσκεψη. Άλλωστε τα παιδιά έχουν ανάγκη από επιβράβευση και το χαμόγελο στα χείλη τους είναι απερίγραπτο! Φιλιάαααα

Συμφωνώ κατά βάσει με όσα είπε η Αριστέα. Βέβαια θα πω το μαγικό "όλα είναι σχετικά", γιατί διαφέρουν και οι χαρακτήρες γονιών και παιδιών ανά περίσταση, όμως ειδικά στο θέμα τού ύπνου στο δωμάτιο του (από δυο μηνών μωρό !) υπήρξα αμείλικτη και την κέρδισα την "μάχη", έστω κι αν κάποιες φορές το παιδί μου έκλαιγε με μαύρο δάκρυ (κακούργα μάνα..) αλλά από αυτό έμαθε τα όρια και οι "συναλλαγές" έμειναν "στην απέξω".. Πάνω από όλα ψυχραιμία Ελένη μου :) Φιλάκια!

Για όλες τις γλυκές μανούλες.
Τα παιδιά μας δεν είναι αχάριστα. Είναι απλά παιδιά. Δεν έχουν μάθει ακόμα τον κόσμο, μα κυρίως δεν έχουν μάθει τον εαυτό τους.

Ξεκινώντας τη ζωή τους δεν γνωρίζουν από όρια.
Τα όρια τα διδάσκουμε εμείς. Μέχρι πού και πόσο τα παίρνει να κάνουν κάτι, να ζητήσουν κάτι , να έχουν ή να μην έχουν επιπτώσεις από τις πράξεις τους και τη συμπεριφορά τους.
Όσα περισσότερα παίρνουν, τόσο περισσότερα ζητούν. Νομοτελειακά! Γιατί όμως; Γιατί είναι αχάριστα; Ανικανοποίητα;
Όχι βέβαια. Απλά είναι θέμα.... ανασφάλειας. Αν νιώθουν ότι είμαστε ευάλωτοι και μπορούν να μας χειραγωγούν , τότε ποιος είναι ο δυνατός; Πού θα στηριχτούν, αν εμείς είμαστε ο αδύναμος κρίκος;
Τα όρια πρώτα απ' όλα τα χρειάζονται τα ίδια τα παιδιά μας, πιστέψτε με!

Θα ήθελα να σας προτείνω ένα βιβλίο εδώ: Ο μικρός τύραννος , εκδ. Θυμάρι. Εκεί μπορείτε να δείτε γιατί είναι σημαντικά για τη γαλήνη και την ασφάλεια του παιδιού τα όρια και τι γίνεται όταν αυτά χαθούν.
Καλή δύναμη στο έργο σας! :)))

Καλησπέρα!
Κι εγώ πιστεύω ότι χωρίς κανόνες και όρια δεν πάμε πουθενά, και το παιδί είναι καλό να μαθαίνει από νωρίς τους κανόνες που οφείλουν όλοι να ακολουθούν (μικροί και μεγάλοι, μέσα αλλά και έξω από το σπίτι). Και τους λόγους, φυσικά.
Επειδή όμως οι λόγοι δεν γίνονται πάντα άμεσα κατανοητοί από το παιδί, αλλά οι κανόνες πρέπει να ακολουθούνται (όπως η ρουτίνα του ύπνου) αναγκαζόμαστε να χρησιμοποιήσουμε άλλους χειρισμούς, όπως οι επιβραβεύσεις. Τουλάχιστον στην αρχή, μέχρι να καθιερωθεί ο κανόνας και να γίνει ρουτίνα. Οι επιβραβεύσεις όμως δεν είναι κάτι που θα γίνεται συνέχεια, γιατί μετά έχουμε άλλα προβλήματα.
Στην περίπτωση που περιέγραψες (και κατά πώς το βλέπω εγώ), τα αυτοκόλλητα λειτουργούν ως κίνητρο, και η επιβράβευση έρχεται μετά από αρκετό κόπο του παιδιού. Δίνεις το παιχνίδι στις 10 μέρες, όχι την πρώτη, που σημαίνει ότι το παιδί κοπιάζει επανειλημμένα για να το κερδίσει.
Το παιχνίδι όμως δεν παύει να είναι κάτι υλικό, κι εδώ καταλαβαίνω τον προβληματισμό σου. Εφόσον κρίνεις ότι χρειάζεται προς το παρόν μια μορφή επιβράβευσης, έχω μια αντιπρόταση να κάνω: στις 10 μέρες, η επιβράβευση να είναι για το παιδί κάτι που θα κάνετε όλοι μαζί, κάτι που θα του αρέσει και που δεν γίνεται κάθε μέρα. Μια βόλτα; Ένα παιχνίδι που θα παίξει κάπου όλη η οικογένεια μαζί, π.χ. ένα επιτραπέζιο, ή ποδόσφαιρο, ή κρυφτό; Μια παιδική ταινία στο σινεμά, ή θέατρο;
Σταδιακά, σταματήστε να τονίζετε στο παιδί ότι πρόκειται για επιβράβευση. Απλά κάντε τη δραστηριότητα. Μπορείς να δώσεις στο παιδί τη δυνατότητα να επιλέξει εκείνο τι θέλει, ανάμεσα σε κάποιες ελεγχόμενες επιλογές που θα του δώσεις εσύ (όχι αγορασμένο παιχνίδι πάντως μέσα σε αυτές). Έτσι, κερδίζετε όλοι: το παιδί ακολουθεί τον κανόνα, παίρνει πρωτοβουλίες και αποφάσεις, εμπλέκεται σε μια ενδιαφέρουσα δραστηριότητα που του αρέσει και που την κέρδισε επάξια με τις πράξεις του, και ταυτόχρονα μοιράζεστε όλοι στην οικογένεια ποιοτικό χρόνο μαζί με το παιδί.
Όταν το να κοιμάται μόνο του γίνει κάτι συνηθισμένο που δε θα χρειάζεται πια επιβράβευση, οι ενδιαφέρουσες δραστηριότητες μία στο τόσο θα έχουν μετατραπεί κι αυτές σε ρουτίνα, για όλους σας... μια όμορφη συνήθεια που απλά θα συνεχίσει να γίνεται.
Καλό σου απόγευμα!

Ναι, χωρίς κανόνες δε πα΄με πουθενά. Οδεύουμε απλά σε μια κατάσταση χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σειρά. πράγμα κουραστικό για μικρούς και μεγάλους.
Ναι το παιχνίδι το πήρε στις δέκα μέρες ο μικρός μου.Του είπα πόσα λεφτά μπορούμε να χαλάσουμε και διάλεξε αυτός τι θέλει. Κι η αλήθεια είναι ότι χάρηκε πολύ! Κι η αλήθεια είναι πως από τότε και μέχρι στιγμής, εδώ και δυο μήνες δηλ, κοιμάται κανονικά μόνος του. Που στη πραγματικότητα μπορούσε να το κάνει εδώ και καιρό απλά δεν ήθελε ή είχε βολευτεί να με έχει δίπλα του.
Την επόμενη φορά σίγουρα θα δοκιμάσω να κάνουμε κάτι διαφορετικό που δε κάνουμε συχνά!! κάτι που επίσης θα τους αρέσει πολύ!!!
Ευχαριστώ για τις χρησιμότατες συμβουλές σου και για τη στήριξη!!!!
Τα φιλία μου!!!!!!