Ο πόλεμος.Αυτή η λέξη μόνο με τρομάζει.
Δεν αντέχω σαν άνθρωπος την ιδέα του πολέμου. Κανενός είδος πολέμου. Ούτε του πολέμου με όπλα ούτε του πολέμου χωρίς όπλα. Γιατί δυστυχώς αυτός ο έρμος ο πλανήτης υποφέρει εξίσου και απ' τα δυο είδη πολέμου.
Δε μπορώ σαν άνθρωπος να ανεχτώ το γεγονός ότι αυτή η φρικαλεότητα του πολέμου είναι μια έννοια αυτονόητη. Γιατί αυτό είναι. Ο πόλεμος και ότι συνεπάγεται ένας πόλεμος (νεκρούς άμαχους, ορφανά παιδιά, πείνα, αρρώστιες) έχει καταντήσει να είναι κάτι αυτονόητο.
Ξέρετε ότι η ανθρωπότητα σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της έχει ζήσει ελάχιστα χρόνια "παγκόσμιας" ειρήνης; Δηλαδή για ένα διάστημα να μη γίνεται πόλεμος πουθενά. Το παγκόσμια βέβαια προσαρμόζεται κάθε φορά ανάλογα τη χρονολογία. Γιατί ο κόσμος δεν ήταν πάντα έτσι όπως τον ξέρουμε σήμερα.
Η Αμερική ανακαλύφθηκε "πρόσφατα" και τότε μπήκε στη ιστορία (αν και είχε ήδη τη δική της ιστορία).
Καταλήγουμε δηλαδή πως οι άνθρωποι είχαν πάντα ένα λόγο να πολεμάνε. Να σκοτώνονται ρε φίλε. Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός της παράνοιας τότε ποιος είναι; Ζούμε σε έναν πλανήτη που χωράμε όλοι. Που μπορούμε να ζήσουμε όλοι άνετα και ευχάριστα τα χρόνια που μας αναλογούν σε αυτή τη ζωή κι εμείς τι κάνουμε; Αλληλοσκοτωνόμαστε.
Και τώρα αυτό είναι δεδομένο ας πούμε; κάτι σαν φυσικό και αναμενόμενο; Κι όμως αυτό γίνεται. Όλα τα μέσα μιλάνε για πολέμους, για καταστροφές, για νεκρούς και φτιάχνουμε και από πάνω παιχνίδια πολεμικά και τα δίνουμε στα παιδιά μας για να παίξουν μπας και δεν τα μυήσουμε από νωρίς στην παράνοια.
Και δε δέχομαι ποιος φταίει κάθε φορά και τι φταίει. Δε δέχομαι τη φρίκη σαν κάτι φυσιολογικό. Ο πόλεμος είναι πόλεμος και με τρομάζει. Γι αυτό και οι εθνικές γιορτές δε μου αρέσουν. Βρωμάνε θάνατο. Κι η μυρωδιά του θανάτου είναι απαίσια. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως σαν μάνα δε θα προσπαθήσω να μάθω στα παιδιά μου αληθινή ιστορία και πως σαν άνθρωπος δεν αγαπώ τον τόπο μου.
Τον άοπλο πόλεμο δεν θα τον αναλύσω. Είναι εξίσου τρομακτικός με τον πόλεμος των όπλων και του αίματος.
Ετούτες οι σκέψεις ξεπήδησαν λόγω.... λόγω της τρελοτουρίστριας φυσικά!! Το θέμα ήταν (δεν το ανέφερα ε;) Κάτι που με απασχολεί πολύ πέρα από τα καθημερινά/οικογενειακά/προσωπικά...
Αντωνάκο, να με τσιγκλάς αγάπη! Παρόλο που αυτές οι σκέψεις με θυμώνουν ήταν καλό που τις έβγαλα.
Οι φωτογραφίες είναι από το pixabay.
Καλησπέρες!
12 Comments
άσχημο θέμα πιάνεις Ελενάκι ...δυστυχώς δεν υπάρχουν απαντήσεις στα γιατί..μόνο θυμός και απογοήτευση..τα παιδιά λυπάμαι..πολύ...είμαι πολύ ευαίσθητη για το θέμα αυτό..θα μου πεις και ποιος δεν είναι..είναι η φύση του ανθρώπου φαίνεται..δεν εξηγείται αλλιώς..
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς Εύη μου δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ευαίσθητοι με αυτό το θέμα...
ΔιαγραφήΕλένη μου, κατανοώ και σέβομαι απόλυτα την απέχθειά σου και τον φόβο σου απέναντι στον πόλεμο. Ποιος άλλωστε διαφωνεί μαζί σου ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως, ανοίγεις μεγάλο θέμα, καθώς ο Πόλεμος δεν είναι μια κατάσταση ιδεαλιστική, κάτι δλδ "παράταιρο" στην αρμονία του κόσμου. Είναι κάτι πολύ παραπάνω. Είναι νομοτέλεια σε κοινωνίες κάποιας συγκεκριμένης συγκρότησης και φυσικά νομής εξουσίας.
Σε φιλώ και εύχομαι τα καλύτερα.
Γιάννη συμφωνώ με την άποψη σου!! Αν και αυτό το θέμα έχεις τόσες πολλές πλευρές που από που και να το πιάσεις ποτέ δεν θα το κλείσεις!
ΔιαγραφήΤα φιλιά μου!!
Με τα μικρά "οικιακά" μέτωπα που συντηρούμε στα σπίτια μας, τι γίνεται άραγε; Έχουμε την πρόθεση και τη διάθεση ν' αφήσουμε κατά μέρος τους εγωισμούς και τα πάθη μας και να κάνουμε τη (μικρή) διαδρομή απ' το "εγώ" στο "εμείς";
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω με όλα όσα γράφεις Ελένη μου και βάζω και τους δικούς μου φόβους πλάι στους δικούς σου. Ελπίζω και εύχομαι τα παιδιά μας να μη γνωρίσουν αυτά που έζησαν οι πρόγονοί μας...
Μακάρι η ευχή σου να πιάσει Μαράκι!! και μακάρι αυτός ο κόσμος κάποτε απλά να αλλάξει λίγο προς το καλύτερο!!
ΔιαγραφήΌσο για τα προσωπικά μας μέτωπα πιστεύω πως θέλουν πολύ δουλειά.... κι αναρωτιέμαι καμιά φορά αν έχουμε διάθεση να το αλλάξουμε.
Τρομάζω στην ιδέα του πολέμου. Κάθε είδους πολέμου, αναίμακτου ή μη. Οι προηγούμενες γενιές έζησαν τη φρίκη του πολέμου των όπλων. Εμείς ζούμε τη φρίκη του αναίμακτου (οικονομικού) πολέμου. Αισιοδοξώ και ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο. Εύχομαι να μη διαψευστώ. Σε φιλώ, Ελένη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ αισιοδοξώ Μία! άλλωστε δεν έχουμε να κάνουμε και πολλά πέρα από το να αισιοδοξούμε και να ελπίζουμε!
ΔιαγραφήΕίχαν ένα λόγο να πολεμούν αλλά τελικά σε τι ωφελούσε και ωφελεί όλο αυτό; Πόνος τίποτα άλλα και είναι κρίμα να υπάρχει τόσο η λέξη όσο και το συναίσθημα! Φοβερή ανάρτηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόνος, θάνατος, αθώοι, δυστυχία και τόσα μα τόσα πολλά άσχημα. Γι αυτό λέω πως θα μπορούσαμε όλοι να ζούμε ευτυχισμένοι και μονιασμένοι σε αυτό τον πλανήτη!
ΔιαγραφήΕλένη μου συμφωνώ με τους προβληματισμούς σου και ασφαλώς με την απέχθειά σου για τον πόλεμο με όποια μορφή κι αν έχει. Ακόμα και με εκείνη (μικρότερης βεβαίως κλίμακας) που αναφέρει η Μαρία (Κανελλάκη). Όταν οι άνθρωποι μπορέσουν να απεγκλωβιστούν από το "εγώ" και να μπουν στο "εσύ" και φυσικά στο "εμείς" ίσως γίνει ένα βήμα προς την αποφυγή τέτοιων δεινών. Τα παιχνίδια κυριαρχίας και παγκόσμιας εξουσίας πολλές φορές πατάνε (όταν δεν τις δημιουργούν) σε τέτοιες σκέψεις-απόψεις-νοοτροπίες των πολιτών, γι' αυτό και οι πολίτες δεν συνειδητοποιούν πως οι ίδιοι είναι το φρένο σε τέτοιες καταστάσεις!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε φιλώ γλυκά
Μαρίνα
Ναι Μαρίνα. Έτσι είναι τα πράγματα. Και δυστυχώς (μακάρι να πίστευα πως ήταν αλλιώς δύσκολα όλα αυτά αλλάζουν. Μόνο για χειρότερα τα βλέπω... κι είναι τόσο μα τόσο κρίμα.
ΔιαγραφήΣε φιλώ κορίτσι!
Ο λόγος δικός σας: