Όταν είδα ένα παιδί να προσεύχεται γονατιστό στο σκοτάδι...
Το παιδί γονάτισε και προσευχήθηκε στο σκοτάδι. Κι αυτό το παιδί ήταν το δικό μου το 5χρονο παιδί.
Αφορμή λοιπόν ήταν το παιδικό βιβλίο "ο άι - Βασίλης πάει στον πόλεμο". Μια ιστορία του άγιου Βασίλη που μοιράζει δώρα στα παιδιά της γης. Κινητά τηλέφωνα, ακριβά και αστραφτερά παιχνίδια, playStation, τρομακτικές φιγούρες και πολλά άλλα τέτοια της εποχής μας.Αλλά οι τάρανδοι του χάνουν το δρόμο και ο άγιος Βασίλης βρίσκεται σε μια χώρα που έχει πόλεμο. Εκεί συναντά ένα παιδί που δε θέλει το τελευταίο δώρο που έχει ξεμείνει στο σάκο του άγιου Βασίλη αλλά μόνο κάτι να φάει και κάτι να ντυθεί γιατί κρυώνει.
Ο άγιος Βασίλης θα κάνει ότι μπορεί για το παιδί αλλά όταν θα φύγει από εκείνη τη χώρα θα είναι σκυθρωπός και σκεφτικός. Δεν ήξερε στ' αλήθεια ότι υπάρχει τέτοια χώρα.
Διαβάσαμε το βιβλίο και όταν το έκλεισα ο Στέφανος (5 χρονών) με ρώτησε γιατί αυτό το παραμύθι δεν είχε ευτυχισμένο τέλος όπως όλα τα παραμύθια. Μιλήσαμε γι αυτό για πολύ ώρα. Είπαμε πολλά. Φαντάζομαι οι περισσότεροι θα καταλαβαίνετε τι μπορεί να είπαμε.... για την αδικία, για τον πόλεμο που είναι το πιο άσχημο πράγμα, για τις διαφορές των παιδιών ανάλογα με τη χώρα που γεννήθηκαν κτλ. Δεν ξέρω όμως τι είναι σε θέση να καταλάβουν τα παιδιά και σε τι βαθμό όμως.
Ξαφνικά χάνω τον έναν της παρέας. Κρυφοκοιτάζω στο δωμάτιο. Είχε γονατίσει ο μικρός μέσα στο σκοτάδι και καθόταν σε στάση προσευχής. Δεν του μίλησα. Σε λίγο ήρθε εκείνος και με βρήκε.
"Ο άγιος Βασίλης ακούει τις προσευχές των παιδιών;" με ρώτησε.
"Φυσικά και τις ακούει" του απαντώ.
"Ακόμη κι αυτές που λέγονται ψιθυριστά; να έτσι..." και ψιθυρίζει κάτι που δεν κατάλαβα.
"Ακόμη κι αυτές" του λέω.
"Ε τότε θα κάνω άλλη μία για τα παιδιά όλης της γης".
Γύρισε πάλι στο σκοτεινό δωμάτιο και έπεσε ξανά στα γόνατα σε στάση προσευχής. Τα χέρια κολλημένα κάτω από το σαγόνι και το κεφάλι στο πλάι. Δε θα του το χαλάσω για να του πω πως οι προσευχές δεν πιάνουν πάντα. Θα τον αφήσω να προσεύχεται για όλα τα παιδιά του κόσμου. Με την απατηλή ελπίδα πως τα παιδιά μια μέρα θα μας σώσουν!
Ναι μουργάκια! είμαι περήφανη που είμαι η μάνα σας!!
Το βιβλίο δεν είναι πια διαθέσιμο στην αγορά. Είναι έκδοση του 2004 από τις εκδόσεις "ελληνικά γράμματα.
Η φωτογραφία είναι από το pixabay.
Καλησπέρες φίλοι!
6 Comments
Φοβερό!!! Ναι τα παιδιά θα μας σώσουν αρκεί εμείς οι γονείς, σαν και σένα, να τους καλλιεργήσουμε τέτοια ψυχούλα σαν του γιου σου! Ναι υπάρχει ελπίδα
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είστε καλά όλοι σας
Μακάρι Άννα να υπάρχει ελπίδα!!!
ΔιαγραφήΕλένη μου η αθωότητά τους είναι κάτι με συγκινεί και με συναρπάζει! Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά είναι η ελπίδα μας! Να τα χαίρεσαι τα παιδάκια σου! Φιλιάαααα
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά αναρωτιέμαι που πάει αυτή η αθωότητα μεγαλώνοντας....
Διαγραφήτα φιλιά μου Σωτηράκο!
Ναι, να είσαι περήφανη Ελένη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έτυχε βέβαια. Πέτυχε. Με τέτοια μαμά...
Τα φιλιά μου Μαράκι!!
ΔιαγραφήΠάντα με τον καλό λόγο!!!
Ο λόγος δικός σας: