Οι τέλειες μαμάδες, οι τέλειες γυναίκες και εγώ!

by Ελένη B - Φεβρουαρίου 21, 2018

Γεια σας! Είμαι η μικρή Ελένη (εντάξει οι περισσότεροι με ξέρετε)

κι από ότι δείχνουν οι καταστάσεις δε θα μεγαλώσω ποτέ.

Είπα όμως κάποια στιγμή κι εγώ να σοβαρευτώ. Να γίνω άνθρωπος της ηλικίας μου. 35 ωραιότατα χρόνια κουβαλώ στις πλάτες μου και τρία αγόρια! Ε τι στα κομμάτια είπα; δεν ταιριάζει να είμαι ακόμη όλο τρέλες και χαζά.

Είπα μάλιστα να αγγίξω εκείνη την τελειότητα που βλέπω να φοριέται πολύ γύρω μου. Και μάλιστα "μοιάζει" να ταιριάζει σε πολλούς. Και δοκίμασα! τι είχα να χάσω άλλωστε;

Είπα για να μη χαζογελάω συνέχεια. Είπα να συζητάω κι εγώ για τις μαγειρικές μου επιδόσεις (εδώ ξεκαρδίζονται όσοι με ξέρουν) είπα να βγάλω από πάνω μου εκείνο το χιλιοσκισμένο τζιν μου. Είπα να πάψω να μιλάω σαν να οδηγώ φορτηγό στην εθνική. Να ασχοληθώ εν ολίγοις σοβαρά με το σπίτι μου. Είπα... είπα... είπα.... και έκανα όμως! έπραξα τα δέοντα χάριν της τελειότητας.

Ξέρετε κάτι;;; βαρέθηκα μέχρι αηδίας να προσπαθώ να είμαι κάτι άλλο. Να μη γελάω με το παιδί που λέει τρέλες ενώ ταυτόχρονα να προσπαθώ να το συνετίσω; Να μπαίνω σε συζητήσεις για τις δουλειές του σπιτιού (εδώ όσοι ξεκαρδίστηκαν με τη μαγειρική έχουν αρχίσει και γραμμώνουν κοιλιακούς).

Ευτυχώς όλο αυτό δεν κράτησε πολύ... και δεν έχασα πολύτιμο χρόνο.

Ρίξαμε που λέτε έναν καυγά εγώ και τελειότητα που είναι της μόδας όπως είπαμε και δε μιλιόμαστε πια. Την προσπερνώ, της βγάζω τη γλώσσα και της λέω "καλά να πάθεις! εσύ φταις".

Κι από τότε καυχιέμαι για εκείνα τα μπισκότα που κάηκαν ή εκείνα τα ψάρια που καρβούνιασαν στο φούρνο ή τα κέικ που δε φούσκωσαν ποτέ ακόμα και για το αλάτι που τυχαίνει να πέφτει σαν καταρράκτης από τη μεγάλη τρύπα στην κατσαρόλα (το ίδιο παθαίνει κι εκείνο το ατίθασο πιπέρι). Επιμένω να μη σιδερώνω ούτε μισό ρούχο και να μη στρώνω ποτέ τα κρεβάτια.

Συνεχίζω και ξεχνάω το κολατσιό των παιδιών στο σπίτι κι ακόμα χειρότερα τις τσάντες του σχολείου και γελάμε όλοι παρέα έξω από το σχολείο.

Το καινούριο μου παιχνίδι είναι να βάφω τα μαλλιά μου κάθε φορά και άλλο χρώμα. Ενώ το αγαπημένο μου εξακολουθεί και είναι εκείνο με τα σκισμένα μου ρούχα.

Τεχνολογικά, εξακολουθώ και τοποθετούμαι στην εποχή των δεινοσαύρων. Πατάω τα περιβόητα κουμπάκια στον υπολογιστή μου και μπλοκάρουν τα πάντα! Τρέχα γύρευε.

Αγαπώ την ακαταστασία! δηλώνει ότι σε ακατάστατα σπίτια ζουν άνθρωποι. Αγαπώ τις ζωγραφιές στους τοίχους και τις λαδιές στους καναπέδες!

Τρελαίνομαι να παίρνω τους δρόμους με τη φωτογραφική μηχανή περασμένη στο χέρι! Παθιάζομαι να διαβάζω! και όποτε κλέβω χρόνο να γράφω! Μου αρέσει τρελά το postcrossing! Και πολλά πολλά ακόμη....

Μη μου μιλάτε όμως για δουλειές τους σπιτιού και μη μου κόβετε το γέλιο!

Όταν με το καλό μεγαλώσουν τα παιδιά το συζητάμε κυρία τελειότητα για το τι σχέσεις μπορούμε να συνάψουμε μεταξύ μας. Που πολύ αμφιβάλλω για το μεταξύ μας νταραβέρι αλλά κουβέντα να γίνεται...!

Η φωτογραφία είναι από το pixabay!

Αυτά από τον βροχερό νότο!

Καλησπέρες φίλοι!