Κάποτε χαϊδεύαμε τους ανθρώπους... τώρα χαϊδεύουμε οθόνες
Ούτε που το κατάλαβα πως φτάσαμε εδώ οι άνθρωποι. Βλέπεις οι εξελίξεις καμιά φορά μας προσπερνούν κι όταν εμείς ανοίξουμε τα μάτια εκείνες ήδη έχουν κάνει τη δουλειά τους. Και τότε φοβάμαι πως είναι πολύ αργά για μας.
Ούτε που το κατάλαβα που λες, για πότε στις καφετέριες οι άνθρωποι έπαψαν να μιλάνε ασταμάτητα, να γελάνε, να φλερτάρουν ακόμη και να ενοχλούν τους γύρω τους οι νέοι και τα παιδιά με τον σαματά τους.
Για πότε τα πρόσωπα των ανθρώπων στα μπαρ φωτίζονται τόσο έντονα από τις οθόνες των κινητών τους.
Για πότε οι άνθρωποι στους δρόμους έπαψαν να συζητάνε, να βολτάρουν χαζεύοντας γύρω τους, να καμαρώνουν τη φύση ή να ακούν μουσική.
Για πότε στα γιορτινά τραπέζια και τις Κυριακές οι άνθρωποι σταμάτησαν να μιλάνε ζωηρά και οι κουβέντες τους να μπουρδουκλώνονται ανάμεσα σε νέα, λόγια και γέλια. Ε καμιά φορά και σε διαφωνίες.
Για πότε στα τρένα και στα λεωφορεία οι άνθρωποι έπαψαν να διαβάζουν βιβλία και να λύνουν σταυρόλεξα.
Για πότε έπαψαν οι άνθρωποι να αγκαλιάζουν τους ανθρώπους, να σηκώνουν τα χέρια τους και να σκουπίζουν τα δάκρυα των φίλων τους.
Για πότε τα πρόσωπα των ανθρώπων στα μπαρ φωτίζονται τόσο έντονα από τις οθόνες των κινητών τους.
Για πότε οι άνθρωποι στους δρόμους έπαψαν να συζητάνε, να βολτάρουν χαζεύοντας γύρω τους, να καμαρώνουν τη φύση ή να ακούν μουσική.
Για πότε στα γιορτινά τραπέζια και τις Κυριακές οι άνθρωποι σταμάτησαν να μιλάνε ζωηρά και οι κουβέντες τους να μπουρδουκλώνονται ανάμεσα σε νέα, λόγια και γέλια. Ε καμιά φορά και σε διαφωνίες.
Για πότε στα τρένα και στα λεωφορεία οι άνθρωποι έπαψαν να διαβάζουν βιβλία και να λύνουν σταυρόλεξα.
Για πότε έπαψαν οι άνθρωποι να αγκαλιάζουν τους ανθρώπους, να σηκώνουν τα χέρια τους και να σκουπίζουν τα δάκρυα των φίλων τους.
Κι ακόμα, ούτε που κατάλαβα για πότε οι άνθρωποι μετά το σεξ έκοψαν τη συνήθεια να ανάβουν τσιγάρο ή να πιάνουν ψιλή κουβέντα γυμνοί κάτω από τα σκεπάσματα.
Κι ακόμα χειρότερα για πότε έπαψαν τα παιδιά στις παραλίες να φτιάχνουν κάστρα και στις αλάνες να παίζουν ποδόσφαιρο. Για πότε στα χέρια τους αντί για μπάλες κρατάνε iphone και tablet.
Πάει και το παιχνίδισμα και ο χαβαλές πίσω από τον φωτογραφικό φακό. Τώρα κι αυτό αντικαταστάθηκε από selfi.
Τα γιορτινά τραπέζια με ανθρώπους που αγαπάμε στολίζονται πια με φωτογραφίες και like που θα μας σώσουν από τη μοναξιά μας ή την ανασφάλεια μας.
Το φλερτ έγινε τσεκάρισμα στα social, τα πειράγματα έγιναν εικονίδια.
Τώρα όλα έγιναν οθόνες. Κρύες και ψυχρές οθόνες αλλά πάντα διαθέσιμες να τσεκάρεις social media. Α και να τραβήξεις και μια selfi. Έτσι, επειδή συνηθίζεται.
Κι ακόμα χειρότερα για πότε έπαψαν τα παιδιά στις παραλίες να φτιάχνουν κάστρα και στις αλάνες να παίζουν ποδόσφαιρο. Για πότε στα χέρια τους αντί για μπάλες κρατάνε iphone και tablet.
Πάει και το παιχνίδισμα και ο χαβαλές πίσω από τον φωτογραφικό φακό. Τώρα κι αυτό αντικαταστάθηκε από selfi.
Τα γιορτινά τραπέζια με ανθρώπους που αγαπάμε στολίζονται πια με φωτογραφίες και like που θα μας σώσουν από τη μοναξιά μας ή την ανασφάλεια μας.
Το φλερτ έγινε τσεκάρισμα στα social, τα πειράγματα έγιναν εικονίδια.
Τώρα όλα έγιναν οθόνες. Κρύες και ψυχρές οθόνες αλλά πάντα διαθέσιμες να τσεκάρεις social media. Α και να τραβήξεις και μια selfi. Έτσι, επειδή συνηθίζεται.
Εν ολίγοις, κάποτε χαϊδεύαμε τους ανθρώπους. Κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά. Τώρα χαϊδεύουμε οθόνες. Σκέτο κυριολεκτικά. Κι όλα κομπλέ. Βλέπεις όλα πίσω από τις οθόνες είναι πιο "σωστά" πιο "ασφαλή".
Εμένα πάντως μου 'χουν λείψει εκείνοι οι άνθρωποι που συναντούσα κάποτε σε καφετέριες, δρόμους, πάρκα, τρένα!
Αλλά τι να κάνω... ο κόσμος προχωρά. Δεν περιμένει κάτι ρομαντικούς μοναχικούς καβαλάρηδες σαν και του λόγου μου.
Ο κόσμος αλλάζει... και να μου φαίνεται πως χαλάει... κι εκείνη ριμάδα η σκέψη πως πάψαμε να χαϊδεύουμε ανθρώπους και τώρα χαϊδεύουμε οθόνες όλο και πολύ μου ροκανίζει το μυαλό.
Η φωτογραφία είναι από το pixabay.
Η φωτογραφία είναι από το pixabay.
Καλησπέρες!
4 Comments
"Ζειν εικονικώς...." Ελένη μου. Μήπως είναι καιρός να βάλουμε όρια και αντιστάσεις ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου.
Αυτό θα έλεγα κι εγώ... όρια οπωσδήποτε και φιλτράρισμα των όσων έχουμε ανάγκη!
ΔιαγραφήΈτσι είναι και εμένα μου λείπουν οι άνθρωποι να ξέρεις και το άγγιγμα τους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξέρω, το νιώθω σχεδόν κάθε μέρα!
ΔιαγραφήΟ λόγος δικός σας: