Δήμιοι και ήρωες την επόμενη μέρα του εφιάλτη
Αν ξυπνούσες ένα πρωί και άνοιγες τηλεόραση -να δουν ας πούμε τα παιδιά σου παιδικά- κι αντίκριζες κόσμο μέσα στη θάλασσα και πίσω ένα φλεγόμενο τοπίο θα έλεγες ότι η Μικρά Ασία ξανά καίγεται ή ίσως να έλεγες ότι γυρίζεται κάποια ταινία επιστημονικής φαντασίας από εκείνες που περιγράφουν το τέλος του κόσμου. Αλλά όχι. Γρήγορα θα καταλάβαινες πως όλο αυτό ήταν πραγματικότητα. Ένας αληθινός εφιάλτης που εσύ τον παρακολουθούσες από μια οθόνη ενώ κάποιοι άλλοι τον ζούσαν. Αληθινά.
Όλα -μα όλα- τα πράγματα στη ζωή είναι πολύπλευρες καταστάσεις. Τίποτα δεν έχει μόνο μια όψη και τίποτα δεν είναι μονόδρομος. Το ίδιο ακριβώς αισθάνομαι και για τις πυρκαγιές της Αττικής.
Κι εκεί που μια τραγωδία τελειώνει και οι κοινοί θνητοί μετράνε πληγές, περνάμε στα λαϊκά δικαστήρια της τηλεόρασης και των social media. Εκεί που ο καθένας έχει δικαίωμα να πει τη γνώμη του κι εκεί που όλοι οι αρμόδιοι πιάνουν από ένα παράθυρο και μιλάνε -τσακώνονται κατά βάση- κατόπιν εορτής. Γιατί την ώρα του χαμού όλοι είναι άφαντοι. Κι αρχίζει το πανηγύρι για το ποιος φταίει, γιατί φταίει, τι έγινε που δεν έπρεπε να γίνει, τι δεν έγινε που θα έπρεπε να γίνει, άντε να πέσει και καμιά κυβέρνηση, άντε να στήσουμε και πέντε - έξι στον τοίχο κτλ κτλ. Οκ, καλά όλα αυτά και χρήσιμα ίσως σε ένα τέτοιο σύστημα που ζει από τις τραγωδίες για να πατήσει επί πτωμάτων αλλά ίσως κάποτε -λέμε τώρα- να πρέπει να αποδοθούν ευθύνες. Αλλά να, σε αυτή τη χώρα ποτέ δεν αποδίδονται ευθύνες, κανένας δεν φταίει, όλοι άφαντοι στην ανάγκη αλλά παρόντες πριν τις εκλογές, παρόντες επίσης όταν χτίζονται οικισμοί μέσα σε δάση ή όταν πρέπει να νομιμοποιηθούν αντί να γκρεμιστούν, παρόντες όταν πρέπει να τα τσεπώσουν αλλά απόντες όταν πρέπει να καθαρίσουν τους οικισμούς που αυτοί νομιμοποίησαν μέσα στα δάση, απόντες όταν πρέπει να ενημερώνεται ο κόσμος για το πως πρέπει να κινηθεί σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις -όπως γίνεται και στον σεισμό- και μπλα μπλα μπλα... Αυτή είναι η μία πλευρά και αν γινόταν στα πλαίσια της ενημέρωσης, των αληθινών ευθυνών και της αλήθειας ίσως να ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα και πολύ πιο χρήσιμη. Αλλά δεν είναι.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Μάλλον μια από τις πολλές πλευρές που αξίζει να συζητηθεί. Υπάρχουν εκείνοι που είχαν προβλέψει τον κίνδυνο γι αυτό που θα ακολουθούσε και το έβλεπαν να έρχεται και να τα κάνει όλα στάχτη, εκείνοι που ξέρουν πως αρκεί ένα σκουπίδι στο πευκοδάσος για να προκαλέσει πυρκαγιά -πριν φτάσουμε στον εμπρησμό- εκείνοι που ξέρουν ότι ένα τέτοιο δάσος όταν βρίσκεται σε ωριμότητα και βρεθεί σε τέτοιες συνθήκες θερμών συνθηκών αυτοαναφλέγεται και όταν υπάρχουν τέτοιοι άνεμοι αυτό πλέον γίνεται καταστροφικό.
Υπάρχουν οι άνθρωποι που ζούσαν εκεί ή παραθέριζαν, που δεν υπολόγισαν τον κίνδυνο -παρ' όλες τις προειδοποιήσεις των αρχών- και δεν έφυγαν εγκαίρως για να σωθούν ή αυτοί που δεν πίστεψαν ότι το κακό τους πλησιάζει, υπάρχουν και αυτοί που ο πανικός τους οδήγησε σε λάθος αποφάσεις και αυτοί που εμπόδισαν το έργο του πυροσβέστη, του ΕΚΑΒ κτλ όταν έκλειναν τις ΛΕΑ αλλά πάνω απ' όλα υπάρχουν τα θύματα και οι οικογένειές τους. Οικογένειες που χάθηκαν, παιδιά που αγνοούνται, σοροί από στάχτη και απανθρακωμένα σώματα που δύσκολα θα αναγνωριστούν, αγνοούμενοι και τραυματίες.
Υπάρχουν και οι άνθρωποι που έκαναν τα πάντα σε τέτοιες επικίνδυνες συνθήκες για να σώσουν τον συνάνθρωπο τους. Υπάρχουν οι πυροσβέστες, υπάρχουν οι εθελοντές ειδικών εκπαιδευμένων ομάδων, υπάρχουν οι άνθρωποι που χωρίς να έχουν βάρδιες στις δουλειές τους έσπευσαν να βοηθήσουν, ψαράδες, άνθρωποι που έτρεξαν να στείλουν τρόφιμα και φάρμακα, αιμοδότες και πολλοί ακόμη. Όλοι εκείνοι που σαν εμένα και σαν εσένα, έδωσαν κομμάτια από τους εαυτούς τους και πάλεψαν πραγματικά για να σώσουν ζωές την ίδια στιγμή που κάπου πίσω τους, τους περίμενε μια δική τους οικογένεια, γονείς, παιδιά.
Όχι λοιπόν. Ο πυροσβέστης, ο αστυνομικός και όσοι βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή δεν είναι Θεοί για να κατηγορηθούν ή βασιλιάδες για να εκθρονιστούν. Είναι άνθρωποι που η δουλειά τους, τους αναγκάζει να περπατάνε στο δικό τους τεντωμένο σκοινί όταν τα πράγματα παραπαίουν μεταξύ ζωής και θανάτου.
Γι αυτό πριν γίνουμε δήμιοι και πάρουμε κεφάλια ας δούμε όλες τις πλευρές -όσες τουλάχιστον μπορούμε- και πρώτα απ΄όλα ας πούμε μια καλή κουβέντα για τους αθέατους ήρωες κι ύστερα -αν αυτό είναι απαραίτητο- ας γίνουμε κι εμείς μέρος των τηλεδικαστηρίων και ας το παίξουμε παντογνώστες. Δεν θα κερδίσουμε τίποτα από όλο αυτό -το μόνο σίγουρο- αλλά ίσως γεννηθεί η ανάγκη ας πούμε, το θέμα της πυρκαγιάς και της σωστής αντίδρασης να πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία και σε όλους μας. Και ίσως ύστερα από όλα αυτά να μάθουμε να βλέπουμε όλες τις πλευρές των πραγμάτων και να νιώθουμε ευγνώμονες για το αγαθό της ζωής.
Η φωτογραφία είναι από το Pixabay.
2 Comments
Ελένη μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήευλογημένα τα λόγια σου και μια τεράστια αλήθεια οι σκέψεις σου.
Θα ακουστούν οι παραινέσεις σου ;
Προσωπικά υποκλίνομαι.
Καλησπέρα Γιάννη!
ΔιαγραφήΟ λόγος δικός σας: