Ένα βουνό ντυμένο στα λευκά είναι πάντοτε εντυπωσιακό κι αυτό ακριβώς είναι που το κάνει μοναδικό. Το δικό μας αρσενικό βουνό όμως είναι πάντοτε ιδιαίτερο και λαμπερό. Αριστοκρατικό. Κι ότι είναι αριστοκρατικό δεν χρειάζεται πολλά στολίδια για να λάμψει... ίσα μόνο ένα λευκό, ολόλευκο, κοστούμι από μετάξι!
Ο Ταΰγετος είναι η ψηλότερη οροσειρά της Πελοποννήσου και ένα από τα μεγαλύτερη βουνά της Ελλάδας με μήκος 115 χλμ, μέγιστο πλάτος 30 χλμ και έκταση 2,500 τετραγωνικά χιλιόμετρα καταλαμβάνοντας εκτάσεις μεταξύ Λακωνίας, Μεσσηνίας και Αρκαδίας. Στη δυτική πλευρά απλώνεται η Καλαμάτα και ο Μεσσηνιακός κόλπος ενώ από την ανατολική πλευρά απλώνεται μέσα στην κοιλάδα του Ευρώτα ο Μυστράς, η Σπάρτη και άλλα πολλά χωριά. Η ψηλότερη κορυφή του είναι ο Προφήτης Ηλίας και έχει ύψος 2,407 μέτρα. Η ονομασία Ταΰγετος προέρχεται από την αρχαιότητα καθώς η Ατλαντίδα Ταϋγέτη έπεσε από γκρεμό του βουνού αφού δεν άντεξε το αθέλητο ζευγάρωμα της με τον Δία. Κατά τη Βυζαντινή εποχή το βουνό ονομαζόταν Πενταδάχτυλος, όνομα που προέρχεται από τις πέντε κορυφές του.
Ο Ταΰγετος έχει ενταχθεί στο δίκτυο βιοτόπων Natura 2000 ενώ γενικότερα η περιοχή υπάγεται στις σημαντικότερες της Ελλάδας, κυρίως για τα πουλιά. Ο Ταΰγετος είναι το αρσενικό βουνό κατά τον Στράτη Μυριβήλη και ο αγαθός γέροντας που του στάθηκε όπως ο κόρφος της μητέρας του κατά τον Λάκωνα Νικηφόρο Βρεττάκο. Ο Νίκος Καζαντζάκης τον θέλει να είναι η η σκληρή φωνή του ανήλεου θεού του γένους ενώ ο Κώστας Ουράνης έγραψε "Άλλοτε, πριν δω τον Ταΰγετο, εθεωρούσα κι εγώ, μαζί με όλους τους άλλους, κατώτερη τη φυλή αυτή, που χάθηκε από το πρόσωπο της γης χωρίς να αφήσει τίποτα για να θυμίζει τη διάβασή της: ούτε ένα ναό, ούτε ένα έργο τέχνης. Τώρα αισθάνομαι ότι οι Σπαρτιάτες άφησαν ως μνημείο τους τον Ταΰγετο, γιατί εμπνεόμενοι από την περήφανη παρουσία του, ύψωσαν την ψυχή τους ίσαμε την ψηλότερη κορφή του κι έγιναν ένα με αυτόν".
Αν θελήσεις να ψαχουλέψεις τον Ταύγετο δεν θα απογοητευτείς. Πλούσια βλάστηση, χωριά σκαρφαλωμένα πάνω του - άλλοτε μπαλκόνια κι άλλοτε καταφύγια, ποτάμια, φαράγγια, μονοπάτια, πέτρινα γεφύρια, μοναστήρια. Όχι, ένα τέτοιο βουνό δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει. Εσύ μόνο να έχεις όρεξη να τον περπατήσεις, να τον ψάξεις, να τον μάθεις, να τον αγαπήσεις.
Σήμερα τα παιδιά ήθελαν χιόνια και είχαν και τον τρόπο να το διεκδικήσουν. Γυρνάμε το μεσημέρι λοιπόν από το σχολείο. Είχαν δει από νωρίς (από μέρες) το βουνό χιονισμένο. Είναι μάλλον εκπαιδευμένα για το πότε το χιόνι είναι αρκετό ώστε να μπορούμε να πάμε. Δεν εξηγείται αλλιώς η τόση σιγουριά της φράσης: "τα χιόνια τα φτάνουμε". Εμείς όμως για διάφορους λόγους λέγαμε όχι.
Γονείς λοιπόν επέμεναν ελπίζοντας το θέμα να ξεχαστεί.
Παιδιά επίσης επέμεναν. Ξέρετε, με εκείνη την ατσάλινη επιμονή τους που στο τέλος λυγίζει και τους πιο "βράχους" γονείς.
Η επιμονή τους νίκησε και βρεθήκαμε να ανεβαίνουμε τον Ταύγετο αναζητώντας το πολυπόθητο χιόνι. Και σαν να είχαν δίκιο τελικά... Τώρα θα μου πείτε, και πότε δεν έχουν δίκιο τα παιδιά; αλλά αυτό ας το συζητήσουμε κάποια άλλη φορά.
Η επιμονή τους νίκησε και βρεθήκαμε να ανεβαίνουμε τον Ταύγετο αναζητώντας το πολυπόθητο χιόνι. Και σαν να είχαν δίκιο τελικά... Τώρα θα μου πείτε, και πότε δεν έχουν δίκιο τα παιδιά; αλλά αυτό ας το συζητήσουμε κάποια άλλη φορά.
Ποτέ δεν είχα παρατηρήσει τη διαφορά του φρέσκου χιονιού από το παλιό. Ας πούμε ότι το φρέσκο είναι πιο φίνο, πιο μεταξένιο, πιο άυλο! Η φύση ζωγραφίζει άλλωστε και παραμένει πάντα ο μοναδικός επαγγελματίας ερασιτέχνης καλλιτέχνης που χωρίς γνώσεις και τεχνολογία δημιουργεί τα καλύτερα για τα πλάσματα της!
Αν και για να λέω όλες μου τις αλήθειες, το τόσο λευκό με τρομάζει. Πάντα με τρόμαζε το λευκό χρώμα. Μου θυμίζει κάποια θλίψη που δεν ειπώθηκε ποτέ ή κάποια αρρώστια ή νοσοκομείο ή ψυχιατρείο. Δεν ξέρω γιατί κάτι τόσο χαρούμενο για τους περισσότερους ανθρώπους με τρομάζει τόσο, ούτε το έχω ψάξει ποτέ. Πάντως το άσπρο χρώμα δεν το θέλω ούτε σε ρούχα, ούτε σε τοίχους, ούτε πουθενά. Ούτε και στον γάμο μου φόρεσα λευκά αλλά κι αυτό είναι μια άλλη - άσχετη ιστορία που ίσως την πούμε άλλη φορά.
Σήμερα λοιπόν αυτός ο φόβος με θυμήθηκε ξανά, τον θυμήθηκα κι εγώ και όλη μέρα παραμένουμε πιασμένοι χέρι χέρι.
Η βόλτα πάντως άξιζε παρόλο το κρύο. Τα παιδιά κάτι ήξεραν και επέμεναν μέχρι να γίνει το δικό τους. Το σημερινό ξεκούνημά τους ήταν κάτι σαν βαριεστημένα απογεύματα που θέλουν να παίξουμε κι εγώ βαριέμαι. Ευτυχώς που σπάνια γίνεται το δικό μου και τελικά καταλήγω στο πάτωμα να φτιάχνω δάση ή γκαράζ με αυτοκίνητα και δεν σηκώνομαι ούτε για να φάμε.
Όσο για το καρότο που ποτέ δεν θυμάμαι να πάρω για να γίνει μύτη για τον χιονάνθρωπο έχει γίνει πια σλόγκαν: "τρελούτσικη μαμά"!
Έτσι παιδιά να μας ξεκουνάτε! Να μη μας αφήνετε σε ησυχία!
Να μας "αναγκάζετε" να σας ζούμε και να ζούμε!
20 Comments
Τι όμορφα τοπία! Περιμένουμε κι εμείς να χιονίσει εδώ! Φιλιααα
ΑπάντησηΔιαγραφήέτσι όπως πάει ο καιρός παντού θα χιονίσει!
ΔιαγραφήΤι όμορφα περάσατε! Η αλήθεια είναι πως τα παιδιά έχουν πολλές φορές δίκιο! Νέες ψυχούλες, άδολες, αφθαρτές και αγνές!!! Σαν το φρέσκο χιόνι! Συμφωνώ μαζί σου! Τα παιδιά πρέπει να τα ακούμε! Φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν το φρέσκο χιόνι! τι ωραίο συνειρμό έκανες!!!
ΔιαγραφήΠω πω πόσο όμορφα έντυσες με λόγια μθα διαφορετικη ημέρα... Είσαι δική μου νομίζω... Και τι όμορφες φωτογραφίες... Το λευκό το αγαπώ πολύ αλλά στα χιονισμένα τοπία θα συμφωνήσω - είναι spooky... Φιλιά πολλά πολλά
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ πολύ για τα καλά λόγια!!!!
ΔιαγραφήΕ λοιπόν πάνω κάτω τα ίδια σκεφτόμουν κι εγώ αυτές τις μέρες. Τα παιδιά μας παρασύρουν σε μια ζωή διαφορετική, πιο όμορφη, μας "ξεκουνάνε" σε εμπειρίες που είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχουν. Και όσο μεγαλώνουν τόσο και πιο όμορφα ζούμε αυτές τις χαρές. Υπέροχες σκέψεις, υπέροχα τοπία!
ΑπάντησηΔιαγραφήτο κακό με τους μεγάλους είναι πως χώνονται στις έγνοιες τους, τα προβλήματα τους, τις σκέψεις τους και τελικά ξεχνάνε να αρπάζουν αυτές τις στιγμές...
ΔιαγραφήΑνοίγω τον υπολογιστή σήμερα και τι να δω ... την υπέροχη ανάρτησή σου ντυμένη με τις ομορφότερες εικόνες! Αγαπώ την φύση, αγαπώ το χιόνι, αγαπώ αυτή την παγωμένη ηρεμία και ησυχία μέσα στα δέντρα που ακούς μόνο την αναπνοή σου... λατρεύω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ίδιο τοπίο βλέπουμε και μας γεννιούνται διαφορετικές σκέψεις... αντίθετες... αυτό που σε ηρεμεί εσένα, εμένα με τρομάζει...
Διαγραφήφοβερό πράγμα! αυτό μου αρέσει πολύ. Τι μας αφήνει μαι εικόνα... πόσα πράγματα... πόσες σκέψεις....
Υπέροχοι πίνακες ζωγραφικής, το μεγάλο δώρο τής φύσης! Αυτό με την φοβία του λευκού, δεν το γνωρίζω, μπορεί όμως να μην απέχει από την φοβία τού μαύρου. Για ψάξτο λίγο επιστημονικά, γιατί εγώ είμαι΄άσχετη.. Φιλάκια! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήμε το μαύρο μαι χαρά τα πάω! υπάρχει όμως φοβία ε;;; για αν δούμε.... τροφή για αναζήτηση!
ΔιαγραφήΥπέροχη βόλτα, υπέροχες φωτογραφίες. Είστε πολύ τυχεροί που απολαύσατε αυτή την ομορφιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήας είναι καλα τα παιδια που επέμεναν!!!!
ΔιαγραφήΤέλειες φωτογραφίες, τέλεια βόλτα, μπράβο στα παιδιά που σας "ξεκούνησαν"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω μαζί σου για το φρέσκο χιόνι...αλλά για το φόβο του λευκού δεν ξέρω τίποτα...χαχα!
Φιλιά πολλά!
στα παιδιά λοιπόν τα εύσημα!!
Διαγραφήκαλα, αυτή τη φοβία με το λευκό πρέπει να την έχω μόνο εγώ.. χα χα
τα φιλια μου!!!
Δεν χορταίνω να τις κοιτάζω αυτές τις φωτογραφίες!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πάρα πολύ που έφερες αυτή την εκπληκτική ανάρτηση στο Life Images!
Φιλιά πολλά και καλό ξημέρωμα!
το είδα σήμερα!!!!
Διαγραφήστο Life Images πέρασαν υπέροχα τοπία και πολύ όμορφες φωτογραφίες!!!!!
τα φιλιά μου!
Πάντα με μαγεύουν τα χιονισμένα τοπίο, το αγαπώ το χιόνι κι ας φέρνει καταστροφές πολλές φορές! Υπέροχη η βόλτα σας Ελένη μου, μας ταξίδεψες νοερά με τις φωτογραφίες σου! Καλή χρονιά να έχετε, φιλάκια
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που σας ταξίδεψα! έστω και με αυτόν τον τρόπο!!!
ΔιαγραφήΚαλή χρονιά σε όλους μας! με υγεία!!
Ο λόγος δικός σας: