Σπάρταθλον: ένας θρυλικός υπερμαραθώνιος 250 χιλιομέτρων

by Ελένη B - Οκτωβρίου 02, 2016

Αν σας έλεγαν να τρέξετε 245 χιλιόμετρα μέσα σε 36 ώρες τι θα σκεφτόσασταν; Σίγουρα ότι πρέπει να διαθέτεις υπερδυνάμεις για να τα καταφέρεις!

Το Σπάρταθλον είναι ένας αγώνας υπερμαραθωνίου δρόμου που διεξάγεται κάθε χρόνο στην Ελλάδα στο τέλος Σεπτέμβρη. Η διαδρομή ξεκινά από τον βράχο της Ακρόπολης στην Αθήνα και καταλήγει στο άγαλμα του Λεωνίδα στη Σπάρτη. 245,3 ολόκληρα χιλιόμετρα!

Αφετηρία για το Σπάρταλθον στάθηκε η αφήγηση του Ηρόδοτου όταν περιέγραψε τις λεπτομέρειες της Μάχης του Μαραθώνα (490 π.Χ.) αναφέροντας το κατόρθωμα ενός Αθηναίου δρομέα, του Φειδιππίδη, ο οποίος εστάλη στη Σπάρτη από τους Αθηναίους για να τη ζητήσει τη βοήθειά τους για τη Μάχη. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο ο Φειδιππίδης έφτασε στη Σπάρτη τρέχοντας την επόμενη της αναχώρησής του από την Αθήνα. Ύστερα, ακολουθώντας την ίδια διαδρομή επέστρεψε στην Αθήνα με την απόφαση των Σπαρτιατών.

Διαβάζοντας λοιπόν ο Βρετανός σμήναρχος John Foden, ο οποίος ήταν λάτρης της Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας την εξιστόρηση του Ηρόδοτου για τη Μάχη του Μαραθώνα, απόρησε αν ένας άνθρωπος ήταν όντως ικανός να διανύσει 250 χιλιόμετρα (Αθήνα - Σπάρτη) σε μιάμιση μέρα. Για να το διαπιστώσει υπήρχε μόνο ένας τρόπος. Να το δοκιμάσει!

Έτσι, τον Οκτώβρη του 1982 ο John Foden μαζί με άλλους τέσσερις Βρετανούς αξιωματικούς ταξίδεψαν στην Ελλάδα για να διαπιστώσουν αν αυτή η απόσταση ήταν εφικτό να πραγματοποιηθεί μέσα σε μιάμιση μέρα.

Και ναι! η βρετανική ομάδα απόδειξε πως ο Ηρόδοτος είχε δίκιο όταν 3 στους 5 συμμετέχοντες ολοκλήρωσαν τη διαδρομή στις 9 Οκτώβρη. Η απόσταση των 250 χιλιομέτρων ήταν δυνατόν να καλυφθεί σε μιάμιση μέρα.

Τα πράγματα πήραν το δρόμο τους και το Σπάρταθλον αναβιώνοντας έναν ιστορικό θρύλο είναι γεγονός κάθε τέλος Σεπτέμβρη από το 1983! Δρομείς από όλο τον κόσμο φτάνουν στην Ελλάδα για να δοκιμάσουν τις αντοχές τους σε έναν δρόμο που κάθε άλλο παρά εύκολος είναι.

Η διαδρομή που χάραξε ο John Foden και οι συνεργάτες του είναι η πλησιέστερη προς εκείνη που ο ίδιος ο Φειδιππίδης είχε τρέξει, σύμφωνα με ιστορικά στοιχεία εκείνης της εποχής και σύμφωνα με εκείνα που περιγράφει ο Ηρόδοτος. Η διαδρομή περνά μέσα από πολλές αρχαίες πόλεις που μεσολαβούσαν τότε μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης, μέσα από αμπελώνες, περιλαμβάνει χωματόδρομους, δύσβατα μονοπάτια ενώ οι υψομετρικές διαφορές είναι μεγάλες. Οι καιρικές συνθήκες εναλλάσσονται και οι θερμοκρασίες αυξομειώνονται ενώ πολλές φορές κατά την ανάβαση στο Παρθένιο Όρος (1200 μ. ύψος) που συμπίπτει να είναι νύχτα σηκώνονται δυνατοί άνεμοι.

Στον πρώτο Σπάρταθλον του 1983 ο Γιάννης Κούρος κάλυψε την απόσταση των 250 χιλιομέτρων σε 21 ώρες και 50 λεπτά. Στον τερματισμό δεν τον περίμενε κανείς στη Σπάρτη μιας και οι εκτιμήσεις του πρώτου που θα τερμάτιζε ήταν στις 27 ώρες. Την επόμενη χρονιά ο Γιάννης Κούρος θα κάνει νέο ρεκόρ όταν τερματίζοντας θα έχει σημειώσει χρόνο 20 ώρες και 25 λεπτά. Όλοι οι χρόνοι του Γιάννη Κούρου στο Σπάρταθλον δεν έχουν καταρριφθεί ακόμη.

Το 2005 ο Γιάννης Κούρος ήταν ο πρώτος, και ο μοναδικός άνδρας μέχρι σήμερα, που κατάφερε να επαναλάβει τον Φειδιππίδειο Άθλο τρέχοντας τη διαδρομή Αθήνα – Σπάρτη – Αθήνα μια διαδρομή 490 χιλιομέτρων σε 63 ώρες, δηλαδή περίπου σε 2,5 μέρες. Τον Φειδιππιδιο Άθλο επανέλαβε επίσης και η Ελληνίδα μαραθωνοδρόμος Μαρία Πολύζου με τερματισμό στον Μαραθώνα από τις 26 Ιουλίου έως τις 2 Αυγούστου το 2010 με την ευκαιρία του εορτασμού των 2500 ετών από τη Μάχη του Μαραθώνα.

Δικαίως λοιπόν το Σπάρταθλον θεωρείται ο πιο δύσκολος αγώνας στον κόσμο αλλά ταυτόχρονα και ο πιο συγκινητικός μιας και το Ιστορικό στοιχείο του Αγώνα είναι πολύ έντονο.

Δεν ξέρω τι ακριβώς σκέφτεται ο κάθε αθλητής και η κάθε αθλήτρια όταν αποφασίζει να συμμετάσχει σε έναν τέτοιο αγώνα. Δεν ξέρω αν τους αγγίζει το αίσθημα της ιστορίας ή κάποιο προσωπικό τους στοίχημα. Αν είναι θέμα καλής φυσικής κατάστασης ή πίστης. Ίσως όλα μαζί.

Το να ξεκινάς πάντως από την άκρη του κόσμου για να τρέξεις σε έναν αγώνα υπερμαραθωνίου δρόμου με στόχο να αγγίξεις ένα άγαλμα στον τερματισμό και σαν έπαθλο να πάρεις ένα στεφάνι ελιάς, εμένα μου φαίνεται κάπως... Κάπως σπουδαίο! κάπως γενναίο! και κάπως σαν μια καλή αφορμή να μπω εγώ σαν άνθρωπος σε σκέψεις και ίσως ακόμα μια αφορμή για να θολώσουν τα μάτια μου!

Εδώ να σημειώσω πως στο Σπάρταθλον έχουμε δει τυφλό να ξεκινά τον αγώνα παρέα με τον "οδηγό" του. Έχουμε δει να τερματίζει πατέρας παρέα με τον 18χρονο γιο του. Έχουμε δει παπά να σηκώνει τα ράσα και να τερματίζει. Πολλά όμορφα και ηρωικά πράγματα έχουμε δει εδώ στον νότο.

Μπράβο λοιπόν σε όσους πιστεύουν στις δυνάμεις τους! σε όσους τολμούν! σε όσους τερματίζουν και σε όσους δεν τερματίζουν!
Ξέρουμε ότι για τέτοιες υπεραποστάσεις χρειάζεται σκληρή δουλειά, δύναμη και πάνω από όλα ψυχή!
Όσο για τον τυφλό αθλητή δεν έχω σπουδαία λόγια να πω. Ότι ήταν να ειπωθεί, ειπώθηκε ήδη από τη λαμπρότητα των επιθυμιών του, παρά τα σκοτάδια των ματιών του.

Οι φωτογραφίες (εκτός αυτή του Γιάννη Κούρου την οποία βρήκα στο διαδίκτυο) είναι από την επίσημη σελίδα του Σπάρταθλον.

Τις καλησπέρες μου!

Tags : δρώμενα, ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

18 Comments

To love life for what it is3 Οκτωβρίου 2016 στις 8:52 π.μ.
Για το Σπάρταθλον έμαθα περίπου δέκα μέρες πριν, από μια διαφήμισή του και η πρώτη μου αντίδραση, επειδή εκείνη τη στιγμή δεν κοιτούσα την τηλεόραση, ήταν να δω την οθόνη, για να ελέγξω ότι είχα ακούσει σωστά! Μου φάνηκε αδιανόητη απόσταση να την τρέξει κανείς! Αδιανόητη απόσταση, για μένα που απεχθάνομαι το τρέξιμο, είναι και ο Μαραθώνιος - οπότε αυτό, τώρα που το σκέφτομαι, δεν ήταν απλώς αδιανόητο, νόμιζα πως κάνουν πλάκα! Και ήμουν ακόμη πιο δύσπιστη, επειδή δεν είχα ξανακούσει τέτοιο αγώνα δρόμου. Τώρα που διάβασα την ανάρτησή σου, εκπλήσσομαι που μαθαίνω ότι το Σπάρταθλον λαμβάνει χώρα για 34 χρόνια ήδη!
Μα τι αντοχές, τι κίνητρο, πρέπει να έχουν όσοι συμμετέχουν και τερματίζουν...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
konstantina3 Οκτωβρίου 2016 στις 10:29 π.μ.
Υπεροχο υο αρθρο σου Ελενη μου
Ποσο δικαιο εχεις πωσ οι ποιο πολυ δεν γνωριζουμε καλη ιστορια του τοπου μας! Καλησπερες Ελεν μου
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
zina3 Οκτωβρίου 2016 στις 12:33 μ.μ.
και μονο που ακους ποσα χλμ ειναι ο αγωνας...ηρωες! δεν εχω να πω τιποτα αλλο!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Maria Naka3 Οκτωβρίου 2016 στις 6:07 μ.μ.
Απλά δεν υπάρχει! Χαρά στο κουράγιο τους σε όσους συμμετείχαν πάντως. Μα καλά 246 χλμ????
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Funky Monkey3 Οκτωβρίου 2016 στις 6:31 μ.μ.
Όντως ακούγεται τρελό, και για πολλά από όσα αναφέρεις στο άρθρο σου δεν είχα ιδέα. Απίστευτο! Το "μπράβο" και το "συγχαρητήρια" μου φαίνονται ξαφνικά πολύ λίγα για όσα καταφέρνουν οι αθλητές που συμμετέχουν στον αγώνα... είτε τερματίζουν, είτε όχι.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Μαρία Κανελλάκη3 Οκτωβρίου 2016 στις 8:15 μ.μ.
Σε σκεφτόμουν τις προάλλες που διάβασα για το φετινό αγώνα. Στα μέρη σας λοιπόν "τρέχει" ο πιο δύσκολος αγώνας υπεραποστάσεων, που θέλει γερές αντοχές και μεγάλη ψυχή. Συγχαρητήρια στο δήμο σας που φιλοξενεί αυτό το διεθνή θεσμό και... τι να πω για όσους συμμετέχουν; Να τρέχεις για πάνω από είκοσι ώρες, θέλει μεγάλα κότσια!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
My Little World3 Οκτωβρίου 2016 στις 9:19 μ.μ.
Πολυ σπουδαίος αγώνας Ελενη, τον οποίο δεν γνώριζα. Μπράβο στους συμμετέχοντες που έχουν τέτοια ιδανικά αλλα και σε όλη τη διοργάνωση! Τα φιλια μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Mary Liodou3 Οκτωβρίου 2016 στις 10:23 μ.μ.
Πόσο με άγγιξε το άρθρο σου...πόσο ξεχνάμε την ιστορία μας...πόσο ξεχνάμε την πραγματική θέληση...πόσο χαντακόνουμε την εσωτερική μας δύναμη... όλα αυτά μπροστά στο θηρίο του υπερκαταναλωτισμού και της μεγαλομανίας...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Unknown5 Οκτωβρίου 2016 στις 8:33 μ.μ.
Τους θυμάμαι τους αθλητές! Τους πετυχαιναμε πολλές φορές με τους γονεις μου, οταν κατεβαίναμε στο χωριό!
Παντα τους θαύμαζα!
Με ανατριχιάζει παντως το γεγονός οτι ξένοι κάνουν τέτοιο άθλο για να ακουμπήσουν όπως λες το άγαλμα του Λεωνίδα.
Ενω εμείς παριστάνουμε τους σύγχρονους Λεωνίδες που περιμένουμε να γίνουν ολα χωρις κόπο και χωρις προσπαθεια!
Εξαιρετικό το κείμενο σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις