Όταν ένα παιδί απογοητεύεται... καν' του μια σφιχτή αγκαλιά!

by Ελένη B - Φεβρουαρίου 15, 2017

Έχετε δει ποτέ παιδί να απογοητεύεται; Έχετε δει και εσείς στα μάτια του μια μικρή καταστροφή;

Εγώ το βλέπω συχνά στα παιδιά. Απογοητεύομαι κι εγώ μαζί τους. Πιο πολύ γιατί δεν έχω τη δύναμη να πάρω την απογοήτευση από τα μάτια τους και να την κάνω χίλια κομμάτια.

Νιώθω πως όταν ένα παιδί απογοητεύεται ένας μικρός κόσμος γκρεμίζεται μέσα του. Στο μυαλουδάκι του, στις σκέψεις του, στην ψυχούλα του.

Και δεν ξέρει να εξηγήσει τι είναι αυτό που του φταίει ή το ενοχλεί. Τι είναι αυτό που έχασε ή τι είναι αυτό που το πόνεσε. Δεν ξέρει να κάνει λέξεις εκείνα που αισθάνεται.

Μάλλον αισθάνεται ένα χάος μέσα του. Και μάλλον νιώθει να χάνεται εκεί μέσα. Λέω "μάλλον" γιατί δεν ξέρω τι κρύβεται εκεί μέσα. Συν ότι εμείς οι μεγάλοι είμαστε "λογικά" όντα και δεν ξέρουμε απ' αυτά...

Στον κόσμο των παιδιών, στην καλύτερη περίπτωση οι τοσοδούλικοι άνθρωποι θα ζωγραφίσουν κάτι από τις σκέψεις τους. Όλα τα άλλα πρέπει να τα μαντέψουν οι μεγάλοι. Ξέρετε εκείνοι οι ψηλοί άνθρωποι που είναι και "λογικοί"...

Τα παιδιά δεν ξέρουν τον τρόπο να διαχειριστούν την απογοήτευση. Ούτε πιο δρόμο να πάρουν για να της ξεφύγουν. Και οι "μεγάλοι" δεν ξέρουν πως να ψαχουλέψουν μέσα στα μυαλουδάκια τους για να βρουν τι τα πείραξε τόσο.

Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι μεγάλοι όταν νιώθουν πως απογοητεύτηκε ένα παιδί είναι να το αγκαλιάσουν σφιχτά. Πολύ σφιχτά! Δεν ξέρω άλλο τρόπο. Δεν είμαι ειδικός για να ξέρω τι πρέπει να κάνω.

Κάθε φορά όμως που βλέπω ένα παιδί να απογοητεύεται για κάτι μικρό ή μεγάλο (τι σημασία έχει; στα μάτια τους όλα μεγάλα φαντάζουν) νιώθω κι εγώ απογοήτευση. Νιώθω μικρή που δε μπορώ να πάρω την απογοήτευση του και να την κάνω δική μου. Νιώθω μικρή που δε μπορώ να αλλάξω στο ελάχιστο αυτό τον κόσμο. Να τον κάνω λίγο καλύτερο για να μην απογοητεύονται τα παιδιά.

Αλλά ο κόσμος δεν αλλάζει. Μπορεί να αλλάξουμε όμως εμείς. Έστω και λίγο. Κι αν το πάρουμε σωστά μπορεί και να γίνουμε καλύτεροι. Και κάπου εκεί γεννάται η ελπίδα πως τα παιδιά μας θα φτιάξουν καλύτερο τον μικρόκοσμο τους! Όχι όλο τον κόσμο... αλλά μια γωνίτσα του. Και λίγο από τους εαυτούς τους! Κάτι είναι κι αυτό.

Η φωτογραφία είναι από το pixabay.com

Τις καλησπέρες μου φίλοι!

Tags : ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, παιδί

14 Comments

Mary Liodou16 Φεβρουαρίου 2017 στις 10:59 π.μ.
Μη σου πω και οι μεγάλοι... υπέροχη ανάρτηση...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Unknown16 Φεβρουαρίου 2017 στις 11:02 π.μ.
Έχεις δίκιο Ελένη, μία σφιχτή αγκαλιά είναι ότι καλύτερο για το απογοητευμένο παιδί. Δεν χρειάζεται να είμαστε ειδικοί. Τα παιδιά θέλουν να ξέρουν πως ότι και να συμβεί είμαστε δίπλα τους. Να είσαι καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Giannis Pit.16 Φεβρουαρίου 2017 στις 6:36 μ.μ.
Ελένη μου η σημερινή σου ανάρτηση ξεχειλίζει από ανθρωπιά και τρυφερότητα. Ναι, καθώς λες το έχω νιώσει και εγώ αυτό το κενό, αυτό αμήχανο χάος που εξωτερικεύουν τα μικρά παιδιά μπροστά στην απογοήτευση. Το έχω "σπουδάσει" στα μάτια από τις δικές μου κόρες και στην έκφρασή τους. Μου έρχεται κατά νου αυτό το βίωμα και ένιωσα εξωτερικά σαν τι μπορεί να γίνεται μέσα στην καρδούλα τους. Όπως και το αντίστροφο.
Συνεπώς οφείλουμε εμείς τα "λογικά όντα" σε αυτές τις δύσκολες στιγμές να είμαστε παρόντες στη ζωή τους και ναι σίγουρα με μια μεγάλη αληθινή αγκαλιά.
Με συγκίνησες. Καλό σου βράδυ να ευχηθώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Christina(ArtDecorationCrafting)17 Φεβρουαρίου 2017 στις 12:17 μ.μ.
Αχχχχχχ ναι! Ακόμη κι αν δείχνουν πως δεν θέλουν ή νομίζουν πως μεγάλωσαν η αγκαλιά είναι το καλύτερο φάρμακο για να τους "γιάνει"!!!!

http://artdecorationcrafting.blogspot.gr
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Dark Whisper17 Φεβρουαρίου 2017 στις 9:47 μ.μ.
Όσο και να μεγαλώσει ένα παιδί, η αγκαλιά είναι το απόλυτο φάρμακο για όλα.
Αρκεί να είναι καμωμένη από αγάπη και τρυφερότητα.
Τα είπες όλα στο κείμενό σου Ελένη μου και μπράβο.
Φιλάκια πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Μαρία Κανελλάκη18 Φεβρουαρίου 2017 στις 4:54 μ.μ.
Πρέπει να έχεις πάρει πολλές δόσεις αγάπης σαν παιδί, να έχει φουλάρει το ρεζερβουάρ σου αγκαλιές και κατανόηση, για να έχεις τέτοια ενσυναίσθηση σαν ενήλικας. Μπράβο να σου πω; Λίγο είναι.
Μια σφιχτή (νοερή) αγκαλιά κι από μένα γι αυτό που έγραψες...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Unknown20 Φεβρουαρίου 2017 στις 10:11 π.μ.
ούτε εγώ είμαι ειδικός..και πολλές φορές δεν ξέρω πως να αντιδράσω,.,..αλλά ξέρω πως πάνταμια αγκαλιά είναι ότι καλύτερο!!καλημέρα!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις