Σίγουρα είναι καλό! Καμιά φορά μου βγαίνει το μαμαδιστικο παράπονό μου και νιώθω κάπως όταν συνειδητοποιώ πως περνούν καλά και χωρίς εμένα, αλλά χαίρομαι για την ανεξαρτησία τους. Ταλέντο ο φωτογράφος!

Ελένη ξέρεις τι διαπίστωσα τις προάλλες; ο Ντινος ειδικά νε εχει λιγότερο ανάγκη απο όλους! Μόνος του βάζει κορν φλεικς , μόνος του κάνει μπάνιο, ντύνεται , γράφει , συλλαβίζει και τα συναφή..τα βάζω με δον εαυτό μου γιατι ειναι αυστηρή και απαιτητική μαμά αλλα λείπω πως οταν δεν τον πιέζω λειτουργεί άψογα.. τελικά ποσό τον βοηθάω δεν ξέρω ( εινσι και αυτες οι ενοχές) δεν στο χω πει αλλα σα σένα μπορω να τα εξομολογηθώ ολα.. τα κείμενα σου με ξεκλειδώνουν! Υποκλίνομαι στο μεγαλείο σου!( χωρίς υπερβολές)

Έτσι είναι Ελένη μου! Και όσο πιο νωρίς το καταλάβει ένας γονιός αυτό, τόσο πιο εντυπωσιακά θα είναι τα αποτελέσματα στην ανάπτυξη του παιδιού και στην μεταξύ μας σχέση. Τα φιλιά μου!

Άξιος γιος της μαμάς ο φωτογράφος-γιος σου. Και βέβαια θα πω εγώ τα παιδιά πρέπει να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις και να γίνονται ανεξάρτητα και αυτό είναι δικό σου κατόρθωμα. Από τους γονείς εξαρτάται πάντα.
Υπέροχες οι φώτο, μπράβο στα παιδιά σου
Και σε σένα φυσικά γιατί μόνα τους δεν έμαθαν έτσι
Χρόνια πολλά και καλά Η Ανάσταση ας φέρει στη ψυχή και στο σπιτικό σου κάθε καλό
Καλή σου μέρα

Ελένη μου αυτό που περιγράφεις είναι σπουδαιο. Σημαινει οτι έχεις κανει απίστευτη δουλεια εσύ σαν μάνα!! Μπράβο!!

Συνυπογράφω τα λεγόμενά σου Ελένη. Έτσι είναι.
Να έχεις τις ευχές μου και Χριστός Ανέστη.

Έχεις τόσο δίκιο
Φιλάκια ...

Πάντα τα παιδιά έχουν ανάγκη του γονείς τους παραπονιάρα μαμά!!!¨οσο μεγαλώνουν αυτή η ανάγκη κρύβεται πίσω από σκέψεις 'μπορώ και μόνος μου"..και αυτό ειναι υπέροχο γιατί μεγαλώνεις τα παιδιά σου με τρόπο τέτοιο που σε έχουν ουσιαστική ανάγκη..όχι για να τους "νταντέυεις" ..(αν και κάτι μου λέει οτι στον κόσμο της μικρής Ελένης δεν μεγαλώνει ποτέ κανείς)

ενταξει, ομολογω οτι σε "ζηλευω" γιατι εμενα ακομα κολλητηρια μου ειναι! χαχαχαχα μακαρι τα παιδια να μεγαλωσουν κ να ειναι ανεξαρτητα και να ειμαστε εκει απλα ως θεατες ή τα βασικα στηριγματα οταν χρειαζεται :)

Το απολύτως φυσιολογικό, είναι τα παιδιά να μην κρέμονται στα φουστάνια μας μεγαλώνοντας, όσο κι αν εμείς οι μαμάδες ειδικά, τα θέλουμε πάντα κολλημένα πάνω μας, ίσως επειδή όσο κι αν αυτά μεγαλώνουν, για εμάς είναι μωράκια ακόμη. Ο μεγάλος μου για παράδειγμα, πρώτη χρονιά Γυμνάσιο φέτος και στην αρχή της σχολικής χρονιάς, παρατήρησα αλλαγές ''αντρικές'' καταλαβαίνεις μη κάνω σόκιν το σχόλιο, χαχαχαχα και όσο και αν έπαθα ένα σοκ στην αρχή και όλοι μου έλεγαν ότι είναι φυσιολογικό, είναι της ηλικίας κτλ, ακόμα δε μπορώ να πιστέψω ότι γίνονται κάποια πράγματα, γιατί για μένα παραμένει το μωρό μου, σνιφ. Μεγαλώνουν όμως και εμείς πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι θα ξεφύγουν λίγο πολύ από εμάς... Το μόνο που πρέπει να λέμε, είναι να είναι γερά και ευτυχισμένα και ας είναι και ανεξάρτητα και ότι θέλουν. Σε νιώθω :))))
Φιλιά πολλά :)