Μυρωδιές που σε ταξιδεύουν

by Ελένη B - Μαΐου 12, 2017

Ένας καφές, μια θάλασσα, λίγη βροχή και μια χούφτα μούσμουλα!

Που θα μας πάνε;;

Η σχέση μου με τον καφέ ήταν πάντα ιδιαίτερη. Και έτσι νομίζω πως θα παραμείνει.

Μα ένας συγκεκριμένος καφές σημαίνει κάτι παραπάνω για μένα. Το άρωμα της κανέλας πιο πολύ κι όχι ο ίδιος ο καφές. Πριν από 15 χρόνια σε ένα δώμα κάπου στο Χαϊδάρι στην Αθήνα 3 φίλες καθίσαμε πάνω σε μια κόκκινη φλοκάτη και στα χέρια μας κρατούσαμε από μια τέτοια κούπα καφέ. Καπουτσίνο με κανέλα ήταν! Θυμάμαι τι φορούσαμε. Θυμάμαι για τι πράγμα είχαμε συζητήσει. Θυμάμαι ότι έξω έβρεχε. Αλλά εκείνο που είναι πιο έντονο από όλα είναι το άρωμα του καφέ!

Κι από τότε κάθε φορά που θα μυρίσω μια τέτοια κούπα με καφέ έρχεται σαν ταινία μπροστά στα μάτια μου εκείνη η βροχερή μέρα σε κάποιο δώμα κάπου στο Χαϊδάρι. Και βρίσκομαι ξανά εκεί! Μυρίζω, κουβεντιάζω, γελάω! Ταξιδεύω.

Μια άλλη έντονη μυρωδιά που μου γαργαλά τα ρουθούνια είναι εκείνο το ανεπαίσθητο και κάπως στυφό άρωμα που βγάζουν τα μούσμουλα. Τα μούσμουλα είναι θα έλεγα το φρούτο των παιδικών μου χρόνων.

Ο παππούς μου είχε στην αυλή μια μουσμουλιά! Κάθε καλοκαίρι μας έλεγε να φάμε κανένα γιατί έπεφταν και σάπιζαν και τελικά πήγαιναν χαμένα. Από τότε κάθε φορά που βλέπω μούσμουλα πάνω σε μουσμουλιά ανασηκώνομαι να φτάσω και να κόψω έστω και ένα!

Να μυρίσω λίγο από τη σάρκα του φρούτου. Να το φάω και να παίξω στα χέρια μου τα 3 κουκούτσια του. Να ξαναγίνω για λίγο παιδί!

Ορίστε μια ακόμη μυρωδιά που αγαπώ πολύ. Η μυρωδιά της βροχής! Αυτή η υγρή μυρωδιά της γης, των δέντρων, του ουρανού. Και ξέρετε τι νομίζω; πως η βροχή ανάλογα την εποχή μυρίζει διαφορετικά. Νομίζω πως δε θα μπορούσα να ζήσω κάπου που δε θα έβρεχε. Και καμιά φορά (μη γελάτε εντάξει;) νιώθω πως θέλω να βγω έξω και να χαϊδέψω τη βροχή.

Τη θάλασσα δε θα μπορούσα να την αφήσω απέξω. Αγαπώ να βρίσκομαι κοντά της! Αλλά όχι τόσο το καλοκαίρι με τη φασαρία των ανθρώπων. Τη θέλω τους χειμώνες. Τότε που είναι ήσυχη και μόνη. Να μυρίζω τον αλμυρό αέρα και να έρχονται πάνω μου πιτσιλιές από τα κύματα. Όπως επίσης μου αρέσει να φέρνω στη μύτη μου τα κοχύλια. Κάπου έχουν να με ταξιδέψουν. Τι πιο ταξιδιάρικο άλλωστε από τη θάλασσα;;;;

Για όλα τούτα που σας λέω σήμερα φταίει η τρελοτουρίστρια με τις μυρωδάτες ιδέες της!! Αντωνάκο μου, μου θύμισες πολύ όμορφα πράγματα! Σε ευχαριστώ γι αυτό το ταξίδι στο χρόνο! Αγαπώ σε ρεεεεε! Και να με πάρεις μαζί σου στο βορρά να χορτάσω βροχές!

Τις καλησπέρες μου φίλοι!