Τέρμα το νηπιαγωγείο... το σχολείο με τα πολλά χρώματα και τις χίλιες φαντασίες!!

by Ελένη B - Ιουνίου 15, 2018

Και μαζί με το νηπιαγωγείο τέλειωσε κι εκείνη η φάση της ζωής μας που πιάναμε από το χέρι ένα παιδί και το πηγαίναμε στην πόρτα του πολύχρωμου σχολείου - νηπιαγωγείου... ανταλλάσσαμε φιλάκια, αγκαλίτσες και η μέρα μας ξεκινούσε.

Και τα μεσημέρια κάτι μικρά και τρυφερά χεράκια έβγαιναν από ένα πολύχρωμο σχολείο με μια κρυμμένη ζωγραφιά στην τσάντα τους (κάθε μέρα η ίδια ζωγραφιά) για να τη χαρίσουν στη μαμά τους που τρελαίνεται για όμορφες ζωγραφιές φτιαγμένες από μικρά χεράκια. Κουβαλήσαμε και πολλές χειροτεχνίες και πολλά παραμύθια και πολλά όμορφα πράγματα!

Να, η παρακάτω ζωγραφιά είναι αυτή που έχω πάρει εκατοντάδες φορές φέτος!! Και όλες αυτές τις φορές έχω ενθουσιαστεί το ίδιο! Εγώ είμαι αυτή με το μαλλί που πάει προς τα πάνω. Τώρα οι δασκάλες μας, ξέρουν που πήγαιναν οι ζωγραφιές του Στέφανου κάθε μεσημέρι!!

Τέλος αυτά... τώρα το μεγάλο σχολείο είναι φτωχό σε χρώματα και φτωχό σε φαντασία. Το μεγάλο σχολείο έχει υποχρεώσεις, μαθήματα και πολύ περιορισμένο χρόνο.

Πέρασαν πέντε χρόνια που κάθε πρωί άφηνα κι ένα παιδί στο πολύχρωμο σχολείο. Πλέον θα αφήνω παιδιά μόνο στο δημοτικό. Κι αυτή η αίσθηση πως όσο κι αν μεγαλώνουν τα αγόρια μου πάντα υπήρχε ένας πιο μικρούλης... ένας που έμπαινε κάθε πρωί στο πολύχρωμο σχολείο και παρέμενε ακόμη μικρός, πάει κι αυτή τέλειωσε. Τώρα τέλος οι μικρούληδες σε αυτό το σπίτι.

Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, ζητάμε άλλα πράγματα. Όχι μόνο τα παιδιά αλλά και οι μεγάλοι. Τίποτα δεν μένει το ίδιο. Κι όσο η θλίψη είναι συνοδοιπόρος με τις αναμνήσεις άλλο τόσο το μέλλον σε προκαλεί να το μάθεις, να το ζήσεις και να γίνεις μαζί του μια ανάμνηση για το αύριο!

Είναι πολύ όμορφο και γλυκό συναίσθημα να βλέπεις τα χεράκια που άγγιξες πρώτη φορά σε κάποιο μαιευτήριο να μεγαλώνουν, να αγγίζουν πράγματα, να κάνουν κατασκευές, να γράφουν... Κάποτε αυτά τα χέρια θα ανήκουν σε μεγάλους ανθρώπους που κι εκείνοι με τη σειρά τους θα χαϊδεύουν μικροσκοπικά χεράκια!

Η τρυφερότητα και η γλύκα όμως εκείνων των χεριών δεν παύει ποτέ. Ούτε η μυρωδιά από τα παιδιά, ούτε οι φωνές τους. Αρκεί όλο αυτό να είσαι εκεί και να το ζεις!

Και πλέον όσο ποτέ επιβάλλεται να ειπωθεί εκείνο το χιλιοφορεμένο που το έχω πει χιλιάδες φορές, το έχω κάνει πράξη πάρα πολλές φορές αλλά και το έχω ξεχάσει πολλές: "Ζήσε το τώρα. Αύριο θα έχεις μια μέρα λιγότερη. Αύριο τα παιδιά θα έχουν μεγαλώσει μια μέρα! Σήμερα ότι προλάβεις!"

Σας χαιρετώ φίλοι!