Η χαμένη μας αθωότητα...
Τι θα κάνατε αν είχατε τον παρακάτω διάλογο με το 9χρονο παιδί σας;
"Κοίτα μαμά ένα ωραίο αμάξι! γαμάτο!"
"Τι λες παιδί μου; νεκροφόρα είναι."
Αυτά λένε τα παιδιά τις ώρες της αθωότητας. Όταν δεν ξέρουν τι θα πει θάνατος, πόνος, λύπη και χαμός. Βλέπουν αυτό που βλέπουν και το φέρνουν στα μέτρα τους χωρίς να εξετάσουν τι είναι αυτό, σε τι χρησιμεύει και μιλάνε προτού ζυγίσουν τα λόγια τους.
Ξέρω, είναι κάπως μακάβριο να ακούς ένα παιδί να λέει πόσο όμορφη είναι μια νεκροφόρα και πόσο βολική αλλά ο αυθορμητισμός τους σου φέρνει γέλια κι εσένα. Τουλάχιστον αυτό έγινε με εμένα.
Κι εκεί νιώθεις να αγαπάς ένα τικ πιο πολύ αυτή τη χαμένη δική σου αθωότητα. Τότε που κι εσύ δεν ήξερες πως υπάρχουν "σοβαρές" κουβέντες και "σαχλές" κουβέντες που κι εσύ άνοιγες το στόμα σου κι έλεγες αυτό που ένιωθες, σε έναν κόσμο που δεν είχε τυποποιηθεί ακόμα αλλά παρέμενε αγνός!
Ξέρω, είναι κάπως μακάβριο να ακούς ένα παιδί να λέει πόσο όμορφη είναι μια νεκροφόρα και πόσο βολική αλλά ο αυθορμητισμός τους σου φέρνει γέλια κι εσένα. Τουλάχιστον αυτό έγινε με εμένα.
Κι εκεί νιώθεις να αγαπάς ένα τικ πιο πολύ αυτή τη χαμένη δική σου αθωότητα. Τότε που κι εσύ δεν ήξερες πως υπάρχουν "σοβαρές" κουβέντες και "σαχλές" κουβέντες που κι εσύ άνοιγες το στόμα σου κι έλεγες αυτό που ένιωθες, σε έναν κόσμο που δεν είχε τυποποιηθεί ακόμα αλλά παρέμενε αγνός!
Καμιά φορά -πολλές φορές βασικά- τα ζηλεύω τα παιδιά. Ζηλεύω την αθωότητα τους και κάτι από τον κόσμο τους που ακόμη δεν έχει τακτοποιηθεί σε κουτάκια κι εύχομαι από μέσα μου αυτός ο κόσμος τους να κρατήσει όσο πιο πολύ γίνεται. Γιατί, έτσι και "σοβαρέψει" και τυποποιηθεί ο κόσμος τους δύσκολα -πολύ δύσκολα- θα ξεπακεταριστεί και θα γίνει όπως τώρα, όπως θέλει η αθωότητα.
Αυτά ένιωσα μετά από αυτόν τον σύντομο διάλογο με τον Κων μου...
Γι αυτό ας αφήνουμε τα παιδιά να λένε καμιά σαχλαμάρα που και που. Ας μην τα επικρίνουμε πάντα με σηκωμένο το δάχτυλο κι ακόμη, καμιά φορά ας λέμε κι εμείς κάτι τρελό ή κάτι πιο βλακώδες. Να ας πούμε "τι όμορφο που είναι αυτό το λουλούδι" ή ένα "μου λείπεις " σε κάποιον που αγαπάμε ή ακόμη κι ας τραγουδήσουμε φωναχτά ένα τραγούδι που αγαπάμε!
Αυτά ένιωσα μετά από αυτόν τον σύντομο διάλογο με τον Κων μου...
Γι αυτό ας αφήνουμε τα παιδιά να λένε καμιά σαχλαμάρα που και που. Ας μην τα επικρίνουμε πάντα με σηκωμένο το δάχτυλο κι ακόμη, καμιά φορά ας λέμε κι εμείς κάτι τρελό ή κάτι πιο βλακώδες. Να ας πούμε "τι όμορφο που είναι αυτό το λουλούδι" ή ένα "μου λείπεις " σε κάποιον που αγαπάμε ή ακόμη κι ας τραγουδήσουμε φωναχτά ένα τραγούδι που αγαπάμε!
Καλησπέρες φίλοι!
7 Comments
Δεν είναι άσχημο να εκφραζόμαστε πότε πότε λεύτερα. Με την παιδική αγνότητα και αφέλεια. Είναι αληθινό και αγνό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλές καλησπέρες Ελένη.
Καλησπέρες από τον νότο Γιάννη!!!!
ΔιαγραφήΥπέροχο σχόλιο που ενέπνευσε ένα υπέροχο κείμενο. Έχεις δίκιο για αυτή την αθωότητά. Εμένα ο Δημήτρης Γεράσιμος όταν με ξαναρώτησε πρόσφατα για το μωρό που χάσαμε πριν από αυτόν και αφού εξάντλησε κάθε πιθανή ερώτηση, έκλεισε την κουβέντα λέγοντας "Ευτυχώς που δεν ήμουν εγώ μαμά" και δεν ήξερα αν ήθελα να κλάψω ή να γελάσω..... Μεγάλη αγκαλιά στον Νότο
ΑπάντησηΔιαγραφήναι είναι αλήθεια... μερικές φορές σε αιφνιδιάζουν και δεν ξέρεις τι να κάνεις!!
Διαγραφήτεράστια αγκαλιά στα πιο βόρια!!!!
Ναι ας αφήσουμε τα παιδιά μα πουν και να κάνουν καμία χαζομάρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτως ή άλλως τα χρόνια περνούν γρήγορα και θα γεμίσουν κι αυτά άγχη κι αγωνίες.
Αυτή η εκδοχή της νεκροφόρας μου άρεσε πολύ 🤣🤣
Καλο φθινόπωρο και φιλάκια πολλά
Ρένα καμιά χαζομάρα πρέπει αν λέμε κι εμείς που και που!!! είναι όμορφο να γίνεσαι ξανά παιδί!!
ΔιαγραφήThank you!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ λόγος δικός σας: