Καμιά φορά να ξέρετε, τις μαμάδες τις παίρνει ο ύπνος σε βρεγμένα μαξιλάρια...
Είναι μεγάλη αλήθεια αυτά τα βρεγμένα μαξιλάρια να ξέρετε. Κι οι λόγοι για να πάρει ο ύπνος μια μαμά πάνω σε ένα μουσκεμένο μαξιλάρι είναι πολλοί. Είναι αμέτρητοι. Οι μανούλες αυτής της Γης ξέρουν τους λόγους. Και τους ξέρουν από προσωπική τους εμπειρία. Η κάθε μια περπατώντας τον δικό της δρόμο. Άλλοτε στρωμένο ρε ρόδα κι άλλοτε με αγκάθια.
Εσύ είσαι εκείνη λοιπόν που βρέχεις το μαξιλάρι σου για την τιμωρία που πήρε το αγοράκι σου για κάτι που έκανε και κατόπιν εορτής κατάλαβες πως εντάξει δεν ήταν τόσο σοβαρό μωρέ. Η αδικία όμως έχει γίνει και το νερό στο ποτάμι δεν κυλάει προς τα πίσω. Έτσι, ξέρεις ότι όσες συγνώμες κι αν πεις ή όσο κι αν μετανιώσεις τίποτα δεν θα αλλάξει.
Δάκρυα τρέχουν για τις φωνές που έβαλες επειδή εσύ είχες τα νεύρα σου, επειδή εσύ δεν ήσουν καλά και την πλήρωσε ο άμαχος (και ανήμπορος) πληθυσμός (βλέπε παιδιά).
Κι άλλα δάκρυα τρέχουν που θυμήθηκες ότι το παιδί, σου φώναζε για να σου πει "σ' αγαπώ" κι εσύ δεν άκουγες ή του απάντησες απότομα. Τώρα μέσα στο σκοτάδι ξέρεις ότι είσαι τυχερή που σου φωνάζουν για να σου πουν "σ' αγαπώ".
Κι ύστερα εκείνη η ζωγραφιά που σου έφερε αλλά εσύ κατά λάθος την έβρεξες με τα νερά από τα πιάτα που έπλενες. Ναι κατά λάθος ήταν, αλήθεια. Η ζωγραφιά όμως αχρηστεύτηκε και το κοριτσάκι σου, στεναχωρήθηκε γατί ο κόπος του πήγε χαμένος.
Και μετά είδες τα παραμύθια που υποσχέθηκες ότι θα διαβάζατε πριν να πάτε για ύπνο και τελικά δεν τα διαβάσατε ποτέ. Ήταν αργά όταν πήγατε στα κρεβάτια τους είπες, αλλά τα παιδιά περίμεναν το παραμύθι. Έστω ένα. Κι εσύ αρνήθηκες.
Και σε κάτι άλλα μέρη μακρινά, μια μανούλα κουλουριασμένη στην ψάθα της κλαίει γιατί το φαγητό δεν έφτασε για όλους απόψε και γιατί εκείνη η παράξενη ασθένεια πάλι χτύπησε το χωριό τους.
Και σε κάποιο νοσοκομείο σε ένα άλλο μέρος, μια μανούλα που δεν έχει μαξιλάρι να ακουμπήσει αλλά μόνο μια καρέκλα, κλαίει για το μωρό της που αναπνέει με δυσκολία και δεν ξέρει τι θα φέρει το επόμενο πρωί.
Κι άλλη μια πιο πέρα, μουσκεύει τη μαντίλα της περιμένοντας μια βάρκα να τους περάσει απέναντι. Εκεί που λένε πως ο κόσμος είναι πιο καλός, πιο όμορφος και που δεν έχει πόλεμο. Μουσκεύει τη μαντίλα της ενώ τα παιδιά βαστιούνται γερά από τη φούστα της και κοιτάνε με τριγύρω με κάτι πελώρια και τρομαγμένα μάτια.
Και σε ένα άλλο σπίτι, σε ένα κρεβάτι με απόλυτο σκοτάδι κάτι μανούλες μουσκεύουν με τόνους δάκρυα τα μαξιλάρια τους αφήνοντας ελάχιστο φόρο τιμής στα μωρά τους που ταξίδεψαν στη γειτονιά των αγγέλων πριν προλάβουν τα μάτια τους να αντικρίσουν αυτό τον κόσμου.
Κι ίσως πιο κει κάτι άλλες γυναίκες μουσκεύουν με δάκρυα τα δικά τους μαξιλάρια γιατί δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν μάνες. Μάνες τις λες κι αυτές.
Λόγοι μυριάδες υπάρχουν για να κλάψει μια μάνα. Λόγοι που γράφονται στο χαρτί αλλά και λόγοι που δεν υπάρχουν λέξεις για να τους δώσεις μορφή.
Πάντα όμως ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Το μαξιλάρι θα έχει στεγνώσει. Ο ήλιος θα σου δίνει ελπίδα κι εσύ θα βάζεις στοίχημα πως αυτή η μέρα θα είναι καλύτερη και πιο τυχερή από την προηγούμενη.
Και σε κάτι άλλα μέρη μακρινά, μια μανούλα κουλουριασμένη στην ψάθα της κλαίει γιατί το φαγητό δεν έφτασε για όλους απόψε και γιατί εκείνη η παράξενη ασθένεια πάλι χτύπησε το χωριό τους.
Και σε κάποιο νοσοκομείο σε ένα άλλο μέρος, μια μανούλα που δεν έχει μαξιλάρι να ακουμπήσει αλλά μόνο μια καρέκλα, κλαίει για το μωρό της που αναπνέει με δυσκολία και δεν ξέρει τι θα φέρει το επόμενο πρωί.
Κι άλλη μια πιο πέρα, μουσκεύει τη μαντίλα της περιμένοντας μια βάρκα να τους περάσει απέναντι. Εκεί που λένε πως ο κόσμος είναι πιο καλός, πιο όμορφος και που δεν έχει πόλεμο. Μουσκεύει τη μαντίλα της ενώ τα παιδιά βαστιούνται γερά από τη φούστα της και κοιτάνε με τριγύρω με κάτι πελώρια και τρομαγμένα μάτια.
Και σε ένα άλλο σπίτι, σε ένα κρεβάτι με απόλυτο σκοτάδι κάτι μανούλες μουσκεύουν με τόνους δάκρυα τα μαξιλάρια τους αφήνοντας ελάχιστο φόρο τιμής στα μωρά τους που ταξίδεψαν στη γειτονιά των αγγέλων πριν προλάβουν τα μάτια τους να αντικρίσουν αυτό τον κόσμου.
Κι ίσως πιο κει κάτι άλλες γυναίκες μουσκεύουν με δάκρυα τα δικά τους μαξιλάρια γιατί δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν μάνες. Μάνες τις λες κι αυτές.
Λόγοι μυριάδες υπάρχουν για να κλάψει μια μάνα. Λόγοι που γράφονται στο χαρτί αλλά και λόγοι που δεν υπάρχουν λέξεις για να τους δώσεις μορφή.
Πάντα όμως ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Το μαξιλάρι θα έχει στεγνώσει. Ο ήλιος θα σου δίνει ελπίδα κι εσύ θα βάζεις στοίχημα πως αυτή η μέρα θα είναι καλύτερη και πιο τυχερή από την προηγούμενη.
Νότιες καλησπέρες... λίγο θλιμμένες!
20 Comments
Υπέροχες σκέψεις Ελένη, γεμάτες ανθρωπιά και νοήματα. Οφείλουμε μια μεγάλη υπόκλιση στη Μάνα και το ρόλο της μέσα στη ζωή. Οφείλουμε να κρατάμε τα σεντόνια της στεγνά και το πρόσωπό της γεμάτο χαμόγελα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ συγκίνηση σήμερα το θέμα σου. Καλό βράδυ.
Σε ευχαριστώ Γιάννη μου!! αλλά να καμιά φορά αισθάνομαι πως τα δάκρυα δεν θα πάψουν ποτέ!!!
ΔιαγραφήΜεγάλη αγκαλιά κορίτσι μου όμορφο....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣφιχτή αγκαλιά γλυκό μου παιδί!!!
ΔιαγραφήΥΠΕΡΟΧΟ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ!!
ΔιαγραφήΠολύ ωραίο. Με συγκινησες. Και έχω και άρρωστη την μικρή αποψε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεραστικά σας κορίτσι όμορφο!!!
ΔιαγραφήΤο μούσκεψα ήδη το μαξιλάρι Ελένη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα που έγινα γιαγιά προσπαθώ να μη ξανακάνω τα λάθη που έκανα σαν μικρή μαμά κι όλο τα θυμάμαι και κλαίω .
Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά
Αγαπητή Ρένα τα λάθη πάντα θα τα κάνουμε... κι αν δεν επαναλάβουμε τα ίδια θα κάνουμε άλλα...
Διαγραφήκαι θα συνεχίζουμε να μουσκεύουμε μαξιλάρια. Νομίζω αυτή είναι η φύση μας. Ευαίσθητη και θλιμμένη. Αλλά πάντα γεμάτη αγάπη!
Όμορφες σκέψεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια ...
Τα φιλιά μου από τα νότια της χώρας!!!
ΔιαγραφήΥπέροχο. Σε ευχαριστώ που με ταξίδεψες και σε άλλες μανούλες που σίγουρα αντιμετωπίζουν τη ζωή με πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες από τις δικές μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήέτσι είναι... καμιά φορά τα πράγματα μας φαίνονται βουνό αλλά στην πραγματικότητα μπορεί και να μην είναι!!!!!
ΔιαγραφήΟι καθημερινές αστοχίες στις συμπεριφορές μας δεν θα έπρεπε να προκαλούν τύψεις, μόνο, όσο να γίνονται αφορμή για διάβασμα, ενημέρωση, αυτογνωσία, προσπάθεια περισσότερου αυτοέλεγχου και συνειδητότητας στο τι κάνουμε και στο πώς φερόμαστε στα παιδιά μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τους άλλους πόνους που περιγράφεις... Μακάρι να βρίσκουν από κάπου, κάπως, δύναμη αυτές οι καρδιές. Γιατί όπως γράφεις κι εσύ πραγματικά είναι ορισμένα πράγματα που δεν ξεπερνιούνται καθόλου εύκολα, δεν μπορείς καν να τα χωρέσεις σε λόγια... Ο Θεός να μας βλέπει, όλους μας!
Θα συμφωνήσω μαζί σου σε όλα! και για τις αστοχίες και τα λάθη που πρέπει αν τα ψάχνουμε για να γινόμαστε καλύτεροι και για τις ψυχές που πονάνε και δεν υπάρχει τρόπος να βρουν γαλήνη...
ΔιαγραφήΜε συγκινησες πολυ...Σ'ευχαριστω!Κι ας μην ειμαι ακομη μαμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ σε ευχαριστώ που "πέρασες" από δω!!
ΔιαγραφήΔεν έχω λόγια!!! Υπέροχο κείμενο, τόσες πολλές εικόνες αποτυπώθηκαν σε μερικές αράδες!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια!
ΔιαγραφήΟ λόγος δικός σας: