Η γκρίνια φέρνει γκρίνια και ο καυγάς φέρνει καυγά... ο λόγος φυσικά για το διάβασμα στο σπίτι
Από τους κανόνες που δεν αμφισβητούνται ποτέ είναι ακριβώς αυτός: η γκρίνια φέρνει γκρίνια και ο καυγάς φέρνει καυγά. Όπως ακριβώς και το: η βία γεννάει βία για να καταλήξουμε εύλογα στο: ότι σπέρνεις θερίζεις.
Ο λόγος για όλα αυτά; φυσικά ο μπελάς του διαβάσματος στο σπίτι. Γιατί δεν ισχύει πουθενά τόσο έντονα το ρητό "η γκρίνια φέρνει γκρίνια και ο καυγάς φέρνει καυγά" όσο στην περίπτωση του διαβάσματος.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Παραλαμβάνουμε ένα παιδί το μεσημέρι από το σχολείο, κουρασμένο, βαριεστημένο και ίσως και νυσταγμένο. Μπαίνουμε στο σπίτι και άντε να φάμε με την ψυχή στο στόμα, άντε να ανοίξουμε βιβλία, τετράδια, φυλλάδια και άντε ξεκίνα τον Γολγοθά του διαβάσματος. Γράψε αντιγραφή, κλίνε ουσιαστικά, μάθε ιστορία, κάνε εργασία στη μελέτη, διάβασε για το φροντιστήριο, αλλά κάνε γρήγορα δεν προλαβαίνουμε για να πάμε στίβο, χορό, μπαλέτο, πυγμαχία. Και όχι, μην κάνεις διάλειμμα, αργούμε.
Το ζούμε σε πολλά σπίτια αυτό, έτσι; Είμαι βέβαιη γι αυτό.
Ωραία! πάμε τώρα να βγούμε από το σώμα μας και να πετάξουμε ως το ταβάνι του σπιτιού μας και να δούμε τη σκηνή στο υπνοδωμάτιο του παιδιού μας ή στο τραπέζι της κουζίνας. Τι βλέπουμε;
Βλέπουμε ένα μικρό ανθρωπάκο μπλεγμένο σε βιβλία, φυλλάδια τετράδια. Ένα ανθρωπάκι πνιγμένο με κανόνες ορθογραφίας, προπαίδειες, περίεργα ονόματα στην ιστορία και δύσκολες ημερομηνίες. Το ανθρωπάκι πελαγώνει και χάνεται. Εμείς χωρίς να το καταλαβαίνουμε, του μεταφέρουμε το δικό μας άγχος. Κι όταν μπλοκάρει το σύστημα, μαζί και το ανθρωπάκι μας, τότε αρχίζουμε και τις φωνές.
Πάει το χάσαμε έτσι το παιχνίδι... Είναι που είναι χάλια το εκπαιδευτικό σύστημα, είμαστε κι εμείς που ζορίζουμε τα παιδιά μας χωρίς λόγο... Τότε λοιπόν το παιδί θα γκρινιάξει από δυσαρέσκεια, εμείς θα γκρινιάξουμε από το άγχος του να γίνουν όλα όπως και όταν πρέπει, θα σηκώσουμε τον τόνο της φωνής μας, θα μαλώσουμε μαζί του. Ορίστε, θερίσαμε ότι σπείραμε. Γκρίνια και καυγά.
Να το πάρουμε τώρα αλλιώς; Παραλαμβάνουμε ένα παιδί κουρασμένο, νυσταγμένο και βαριεστημένο. Επιστρέφουμε σπίτι και χαλαρά τρώμε και συζητάμε για την ημέρα μας. Τι μας άρεσε, τις μας στεναχώρησε, τι μας έκανε να γελάσουμε κτλ. Ύστερα κανονίζουμε να κάτσουμε για διάβασμα. Βάζουμε στόχο μέχρι ποια ώρα πρέπει να έχουμε ξεμπερδέψει με το διάβασμα και υποσχόμαστε πως είμαστε εδώ για όποια βοήθεια χρειαστεί το παιδί. Δεν ζορίζουμε ένα παιδί να τα κάνει όλα τέλεια. Ας μην ξέρει και κάτι, ας κάνει και λάθη κι ας βοηθήσουμε όπου δούμε ότι δεν τραβάει άλλο ή ότι δυσκολεύεται. Σκοπός είναι το διάβασμα να μην γίνεται βραχνάς. Μπορεί να μην καταφέρουμε ποτέ να κάνουμε ευχάριστη τη διαδικασία του διαβάσματος αλλά μπορούμε να αποφύγουμε να γίνεται συνέχεια δυσάρεστη. Και για το μικρό μας ανθρωπάκι αλλά και για μας. Για όλη την οικογένεια δηλαδή.
Ας προσπαθήσουμε να πετάξουμε μακριά και το άγχος του ρολογιού. Δεν υπάρχει λόγος να φορτωνόμαστε με ένα σωρό δραστηριότητες. Και λέω φορτωνόμαστε γιατί δεν φορτώνεται μόνο το παιδί με πολλά πράγματα αλλά και ο γονιός που πρέπει να το πηγαινοφέρνει γιατί και ο γονιός έχει ανάγκη να ξεκουραστεί και αντί αυτού χάνεται στους δρόμους.
Είναι πιο σημαντικό να περνάμε χρόνο όλοι μαζί σαν οικογένεια από το να χανόμαστε σε δραστηριότητες που αμφιβάλλω κατά πόσο το παιδί τις επιλέγει επειδή πραγματικά το θέλει ή επειδή αυτό κάνουν και οι φίλοι του ή επειδή απλά αυτό συνηθίζεται.
Σκοπός είναι να είμαστε χαρούμενοι άνθρωποι όχι να τρέχουμε να προλάβουμε... αλήθεια τι τρέχουμε να προλάβουμε; ή τι νομίζουμε πως θα καταφέρουμε αν τα παιδιά μας "μάθουν" όλα αυτά που προστάζουν οι καιροί ή τα απωθημένα μας; και μέσα από όλα αυτά ποιος θα τους μάθει πως θα γίνουν ευτυχισμένοι άνθρωποι;
Σκέψεις κάνω, έτσι; σκέψεις που με βασανίζουν. Και το κακό ξέρετε ποιο είναι; ότι ξέρω πολύ καλά πως οι γκρίνιες και οι καυγάδες ΔΕΝ βοηθούν καθόλου... όμως μερικές φορές το κάνω. Όταν όμως φέρομαι σαν ενήλικας που σκέφτεται λογικά (και προς το συμφέρον του) τότε όλα γίνονται ήρεμα, με συζήτηση και χαλαρά. Η γκρίνια φέρνει γκρίνια κι εγώ δεν την θέλω άλλο στο σπίτι μου!
Οι φωτογραφίες είναι από το pixabay.
Πάει το χάσαμε έτσι το παιχνίδι... Είναι που είναι χάλια το εκπαιδευτικό σύστημα, είμαστε κι εμείς που ζορίζουμε τα παιδιά μας χωρίς λόγο... Τότε λοιπόν το παιδί θα γκρινιάξει από δυσαρέσκεια, εμείς θα γκρινιάξουμε από το άγχος του να γίνουν όλα όπως και όταν πρέπει, θα σηκώσουμε τον τόνο της φωνής μας, θα μαλώσουμε μαζί του. Ορίστε, θερίσαμε ότι σπείραμε. Γκρίνια και καυγά.
Να το πάρουμε τώρα αλλιώς; Παραλαμβάνουμε ένα παιδί κουρασμένο, νυσταγμένο και βαριεστημένο. Επιστρέφουμε σπίτι και χαλαρά τρώμε και συζητάμε για την ημέρα μας. Τι μας άρεσε, τις μας στεναχώρησε, τι μας έκανε να γελάσουμε κτλ. Ύστερα κανονίζουμε να κάτσουμε για διάβασμα. Βάζουμε στόχο μέχρι ποια ώρα πρέπει να έχουμε ξεμπερδέψει με το διάβασμα και υποσχόμαστε πως είμαστε εδώ για όποια βοήθεια χρειαστεί το παιδί. Δεν ζορίζουμε ένα παιδί να τα κάνει όλα τέλεια. Ας μην ξέρει και κάτι, ας κάνει και λάθη κι ας βοηθήσουμε όπου δούμε ότι δεν τραβάει άλλο ή ότι δυσκολεύεται. Σκοπός είναι το διάβασμα να μην γίνεται βραχνάς. Μπορεί να μην καταφέρουμε ποτέ να κάνουμε ευχάριστη τη διαδικασία του διαβάσματος αλλά μπορούμε να αποφύγουμε να γίνεται συνέχεια δυσάρεστη. Και για το μικρό μας ανθρωπάκι αλλά και για μας. Για όλη την οικογένεια δηλαδή.
Ας προσπαθήσουμε να πετάξουμε μακριά και το άγχος του ρολογιού. Δεν υπάρχει λόγος να φορτωνόμαστε με ένα σωρό δραστηριότητες. Και λέω φορτωνόμαστε γιατί δεν φορτώνεται μόνο το παιδί με πολλά πράγματα αλλά και ο γονιός που πρέπει να το πηγαινοφέρνει γιατί και ο γονιός έχει ανάγκη να ξεκουραστεί και αντί αυτού χάνεται στους δρόμους.
Είναι πιο σημαντικό να περνάμε χρόνο όλοι μαζί σαν οικογένεια από το να χανόμαστε σε δραστηριότητες που αμφιβάλλω κατά πόσο το παιδί τις επιλέγει επειδή πραγματικά το θέλει ή επειδή αυτό κάνουν και οι φίλοι του ή επειδή απλά αυτό συνηθίζεται.
Σκοπός είναι να είμαστε χαρούμενοι άνθρωποι όχι να τρέχουμε να προλάβουμε... αλήθεια τι τρέχουμε να προλάβουμε; ή τι νομίζουμε πως θα καταφέρουμε αν τα παιδιά μας "μάθουν" όλα αυτά που προστάζουν οι καιροί ή τα απωθημένα μας; και μέσα από όλα αυτά ποιος θα τους μάθει πως θα γίνουν ευτυχισμένοι άνθρωποι;
Σκέψεις κάνω, έτσι; σκέψεις που με βασανίζουν. Και το κακό ξέρετε ποιο είναι; ότι ξέρω πολύ καλά πως οι γκρίνιες και οι καυγάδες ΔΕΝ βοηθούν καθόλου... όμως μερικές φορές το κάνω. Όταν όμως φέρομαι σαν ενήλικας που σκέφτεται λογικά (και προς το συμφέρον του) τότε όλα γίνονται ήρεμα, με συζήτηση και χαλαρά. Η γκρίνια φέρνει γκρίνια κι εγώ δεν την θέλω άλλο στο σπίτι μου!
Οι φωτογραφίες είναι από το pixabay.
Καλησπέρες φίλοι
από τα νότια της χώρας!
0 Comments
Ο λόγος δικός σας: