Μια Κυριακάτικη βόλτα στην Ακρόπολη σημαίνει μια βόλτα στην ιστορία. Μια βουτιά χωρίς ανάσα σε κάτι καιρούς αλλιώτικους και ξένους, τόσο μακριά και συνάμα τόσο κοντά. Η Ακρόπολη πάντα προκαλεί δέος (τώρα βέβαια θα μου πείτε και τι Αρχαίο Ελληνικό δεν προκαλεί δέος και δίκιο απόλυτο θα έχετε!) αλλά να, η Ακρόπολη των Αθηνών αισθάνομαι πως βουλιάζει λίγο περισσότερο κάτω από το βάρος της ιστορίας της, της μοναδικής αρχιτεκτονικής της και φυσικά της σπουδαιότητάς της για όλους εμάς τους Έλληνες. Φυσικά η Ακρόπολη από το 1987 ανήκει στα Μνημεία Πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO και ήταν από τα πρώτα μνημεία που η UNESCO συμπεριέλαβε στον κατάλογο της. Είναι τέτοια η σημασία την Ακρόπολης όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα που ακόμη και το σήμα κατατεθέν της UNESCO είναι ο Παρθενώνας.
Η Ακρόπολη ήταν στα σχέδιά μας εδώ και καιρό. Όμως μία το ένα μία το άλλο δεν τα είχαμε καταφέρει. Άλλωστε οι βόλτες μας στην πρωτεύουσα όλο και αραιώνουν για διάφορους λόγους. Κάθε φορά όμως που την επισκεπτόμαστε φροντίζουμε να γνωρίζουμε κι ένα νέο για εμάς μέρος ή κάτι διαφορετικό. Ένα μουσείο κλασικό ή πρωτότυπο, μια θεατρική παράσταση, αστεροσκοπείο, βόλτες στο κέντρο της πόλης κτλ. Βλέπετε εδώ στα νότια, τέτοιου είδους επιλογές είναι περιορισμένες. Έχουμε ένα σωρό καλά εδώ, αλλά κάποια πράγματα μας λείπουν και τα κυνηγάμε αλλού.
Έτσι λοιπόν είπαμε να ανέβουμε και στην Ακρόπολη. Αυτό φυσικά έγινε έναν χρόνο περίπου πριν κι ευτυχώς για εμάς η μέρα ήταν καλή κι έτσι ευχαριστηθήκαμε τη βόλτα μας. Για τέτοιες βόλτες καλό είναι να επιλέγουμε εποχή με καλές θερμοκρασίες κι όταν λέμε καλές θερμοκρασίες εννοούμε ούτε ζέστη ούτε κρύο και φυσικά ούτε βροχή ή έστω ψιχάλες. Για τέτοιες εκδρομές χρειαζόμαστε θερμοκρασίες που να μην μας εξαντλούν αλλά και να νιώθουμε ευχάριστα.
Η ανάβαση προς τον βράχο της Ακρόπολης ήταν μια ατέλειωτη εξερεύνηση. Σταθήκαμε σε πολλά σημεία και ψαχουλέψαμε κομμάτια της ιστορίας αλλά εκεί που μείναμε περισσότερη ώρα ήταν στο θέατρο του Διονύσου που θεωρείται ο σημαντικότερος υπαίθριος θεατρικός χώρος στην Αρχαία Αθήνα. Το θέατρο του Διονύσου φιλοξενούσε τα Μεγάλα Διονύσια που ήταν μια μεγάλη πολυήμερη γιορτή που γινόταν την άνοιξη ενώ πολλές τραγωδίες και κωμωδίες γράφονταν για να παιχτούν σε αυτό τον χώρο.
Επόμενη στάση το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού ή αλλιώς Ηρώδειο, ένας χώρος που δημιουργήθηκε στην αρχαιότητα με δαπάνες του Ηρώδη του Αττικού και αφιερώθηκε στη γυναίκα του. Ο χώρος που όπως ορίζει και το όνομά του προοριζόταν για μουσικές εκδηλώσεις και είχε χωρητικότητα περίπου 5000 άτομα. Δυστυχώς όμως λειτούργησε μόνο για λίγο περισσότερο από έναν αιώνα. Ύστερα καταστράφηκε.
Συνεχίζοντας και θαυμάζοντας τα πάντα γύρω μας αλλά δυστυχώς χωρίς να στεκόμαστε για αρκετή ώρα ώστε να διαβάσουμε τις πινακίδες (έχουμε βιαστικά παιδιά βλέπετε) φτάνουμε και στα Προπύλαια - την πύλη για την Ακρόπολη κι είναι η στιγμή που όσες φορές κι αν αντικρίσεις την εικόνα πάντα είναι σαν να είναι η πρώτη φορά. Άλλωστε το αίσθημα του θαυμασμού πάντα πρωτόγνωρο μοιάζει στον άνθρωπο.
Κι ύστερα ανεβαίνοντας στον επίπεδο βράχο και με όλη την Αθήνα στα πόδια σου φτάνεις να "αγγίξεις" τον Παρθενώνα. Εκεί που συναντιέσαι με τους προγόνους σου, με τις ρίζες σου, με εκείνο το κομμάτι της ιστορίας που αναμφίβολα σου ανήκει.
Ο Παρθενώνας χτίστηκε προς τιμήν της Θεάς Αθηνάς - προστάτιδας της Αθήνας και θεωρείται το λαμπρότερο μνημείο της Αθηναϊκής Πολιτείας. Η επίβλεψη για την κατασκευή του Παρθενώνα είχε ανατεθεί στον Ικτίνο και τον Καλλικράτη και πιθανότατα στον Φειδία. Οι μελετητές "χρεώνουν" επίσης στον Φειδία την ιδέα της ζωφόρου η οποία "αγκάλιαζε" τον Παρθενώνα και είχε μήκος 160 μέτρα και 1 μέτρο πλάτος. Σε αντίθεση με άλλα παρόμοια έργα της αρχαιότητας η ζωφόρος του Παρθενώνα δεν απεικόνιζε κάτι μυθικό ή φανταστικό αλλά κάτι πραγματικό κι αυτό ήταν η πομπή και παράδοση του πέπλου στη Θεά Αθηνά από τον λαό της Αθήνας.
Και κάπου εδώ αρχίζουν οι περιπλανήσεις μας περνώντας ξανά και ξανά από τα ίδια σημεία αλλά χωρίς να βαριέται κανείς. Οι Καρυάτιδες στο Ερέχθειο, ο Ναός της Αθηνάς και πάλι πίσω στον Παρθενώνα και στάση κάθε λίγο για να δούμε την Αθήνα από ψηλά και να μετρήσουμε πόσο μακριά φτάνει αυτή η πόλη. Μα αυτή η πόλη είναι απέραντη και δεν έχει τέλος, λένε τα παιδιά. Και ναι έχουν δίκιο. Που να συγκριθεί η Αθήνα με τη Σπάρτη των 15000 κατοίκων;
Αν θελήσετε να ανεβείτε στην Ακρόπολη μαζί με τα παιδιά καλό είναι να θυμάστε κάποια πραγματάκια:
✓ Καταρχήν παίρνουμε απόφαση ότι εκεί θα περάσουμε μεγάλο μέρος της ημέρας γι αυτό όπως είπα παραπάνω επιλέγουμε να το κάνουμε μια μέρα που η ζέστη δεν θα μας εξαντλήσει ή δεν θα παγώσουμε από το κρύο.
✓ Έχουμε μαζί μας νερό και κάτι φαγώσιμο για τα παιδιά. Θα μας γλιτώσει από τη γκρίνια της δίψας και της πείνας.
✓ Καλό είναι να έχουμε ψάξει και να έχουμε μάθει δυο τρία πράγματα ιστορικά του τόπου για να πούμε στα παιδιά. Δεν είναι ωραίο ούτε βοηθάει και πολύ να στεκόμαστε σε μνημεία, τα παιδιά να ρωτάνε πράγματα κι εμείς να μην ξέρουμε να απαντήσουμε έστω τα βασικά. Την έχω πατήσει να με ρωτάνε τα παιδιά και να μην ξέρω τι να απαντήσω κι έχω νιώσει πραγματικά άσχημα. Καταλαβαίνω πως τα παιδιά δεν στέκονται σε πινακίδες ώστε να διαβάσουμε και να τους εξηγήσουμε γι αυτό ας έχουμε ενημερωθεί από πριν. Έτσι η βόλτα μας θα είναι και διασκέδαση αλλά και ψυχαγωγία για μικρούς και μεγάλους!
✓Αν έχετε διάθεση και χρόνο περπατήστε τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ανεβείτε στον βράχο, φτάστε μέχρι Μοναστηράκι ή Θησείο, περιπλανηθείτε στην Πλάκα και τα Αναφιώτικα. Εκείνο το σημείο της πόλης κρύβει ένα σωρό μυστικά που περιμένουν να τα ανακαλύψουμε!
✓ Φυσικά αν υπάρχει ακόμη διάθεση για ψαχούλεμα της ιστορίας το μουσείο Ακρόπολης περιμένει να μας δείξει τις κρύβει στις αίθουσες του. Όλο το μουσείο είναι εξαιρετικό με εκθέματα που δύσκολα συναντάς αλλού τόσο μαζικά με αποκορύφωμα φυσικά τις Καρυάτιδες οι οποίες και είναι οι αυθεντικές (στο Ερέχθειο είναι απομιμήσεις) μόνο που λείπει μία. Είναι η Καρυάτιδα που εγκατέλειψε την Ελλάδα όταν ο Έλγιν αποφάσισε πως η θέση της ήταν αλλού και πως σε εκείνο το αλλού θα την πρόσεχαν καλύτερα. Η θέση της όμως είναι εδώ που ανήκει και την περιμένει να γυρίσει.
Γι αυτό και λέω πως σαν λαός πρέπει πρώτοι από όλους να μαθαίνουμε την ιστορία μας, πρέπει να ψαχουλεύουμε, να αφουγκραζόμαστε και να γευόμαστε τους προγόνους μας. Άλλοι ξεκινάνε από την άκρη της Γης για να επισκεφτούν την ιστορία της Ελλάδας και δυστυχώς ξέρουν περισσότερα από εμάς. Οφείλουμε λοιπόν κι εμείς όταν οι περιστάσεις το επιτρέπουν να παίρνουμε το μερίδιο που μας αναλογεί. Και καμιά φορά ας μην επηρεαζόμαστε και ας μην υιοθετούμε φράσεις του τύπου: Ελγίνεια Μάρμαρα. Η Μελίνα Μερκούρη είχε πει πολύ σωστά: Υπάρχουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα. Δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα. Και νομίζω πως είχε δίκιο.
Δείτε εδώ αν θέλετε να γνωρίζετε για όλες τις μέρες του χρόνου που ισχύει η δωρεάν είσοδος (χωρίς καταβολή αντιτίμου) σε Μουσεία, Μνημεία και Αρχαιολογικούς χώρους που ανήκουν στο δημόσιο.
Αξίζει να κάνετε αυτό το μικρό ταξίδι στην ιστορία!
Μέχρι την επόμενη βόλτα μας...
Μέχρι την επόμενη βόλτα μας...
σας στέλνω τα φιλιά μου από τα νότια της χώρας!
0 Comments
Ο λόγος δικός σας: