Johan Theorin: Το πιο σκοτεινό δωμάτιο
Για σήμερα έχω να σας προτείνω ένα λίγο διαφορετικό βιβλίο. Ένα βιβλίο που κινείται ταυτόχρονα σε δυο κόσμους, έναν φανταστικό και έναν πραγματικό και σε διάφορα επίπεδα χρόνου χωρίς όμως αυτό να κουράζει τον αναγνώστη. Εδώ όμως το συναρπαστικό είναι πως αυτοί οι δυο κόσμοι (φανταστικός και πραγματικός) καθώς επίσης και οι χρόνοι (παρελθόν και παρόν) καταφέρνουν και μπερδεύονται τόσο που στο τέλος του βιβλίου δεν έχεις ξεκάθαρο τι από όσα διάβασες θα μπορούσε να ανήκει στη σφαίρα του φανταστικού κόσμου ή του αληθινού.
Η ιστορία ξεκινάει όταν μια τετραμελής οικογένεια μετακομίζει στο νησί Έλαντ της Σουηδίας. Εκεί ο χειμώνας είναι άσχημος και κρύβει μεταξύ άλλων μια δυσάρεστη έκπληξη για την οικογένεια. Η μητέρα πνίγεται στη θάλασσα και ο πατέρας μένει μόνος του με δυο μικρά παιδιά. Προσπαθώντας να μην χάσει το μυαλό του από το πένθος αφήνεται σε μια υπερφυσική συνήθεια και αρχίζει να ψάχνει απεγνωσμένα τη νεκρή γυναίκα του ανάμεσα σε ψιθύρους, μυρωδιές, σκιές και φαντάσματα. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, πως να ισορροπήσεις μέσα σε μια οικογένεια το φανταστικό και το πραγματικό; πως να είσαι παρών στα πρακτικά θέματα της καθημερινότητας ειδικά όταν δεν είσαι μόνος ενώ παράλληλα ζητάς απεγνωσμένα κάτι που δεν μπορείς να έχεις;
Ο Γιόακιμ όμως δεν μπορεί αλλά και δεν θέλει να κάνει αλλιώς κι αυτό γιατί ζητά απελπισμένα να δει τη γυναίκα του ακόμη μια τελευταία φορά. Έτσι αρχίζει να ισορροπεί σε δυο κόσμους. Σ΄ αυτό έρχονται να τον βοηθήσουν και οι παλιές ιστορίες ανθρώπων και φαντασμάτων που στοιχειώνουν το νέο του σπίτι και τους φάρους στο Ακρωτήρι των χελιών.
Παρόλο που η πλοκή δεν τρέχει κατοστάρι το βιβλίο δεν παύει να είναι ενδιαφέρον και στις τελευταίες σελίδες του μάλιστα καταφέρνει να σε κρατήσει ξύπνιο. Επίσης μου αρέσει πολύ να διαβάζω βιβλία που οι ιστορίες τους παίρνουν σάρκα και οστά σε χώρες ή μέρη διαφορετικά από αυτά που ξέρω και έχω συνηθίσει. Έτσι στο Ακρωτήρι των χελιών βλέπω κι εγώ το φως από τους φάρους, χώνομαι κι εγώ σε κακές χιονοθύελλες, σε παγωμένες θάλασσες, σε πολικές θερμοκρασίες και σε πολύ κρύο.
Σαν λάτρης του αστυνομικού βιβλίου κι έχοντας διαβάσει πολλά από αυτά, το πιο σκοτεινό δωμάτιο δεν θα το έβαζα στην κατηγορία με τα δυνατά αστυνομικά που μάλιστα θα το πρότεινα και στους άλλους. Αλλά σαν ένα βιβλίο που έχει μέσα και αστυνομικά στοιχεία και κάτι από το υπερφυσικό αλλά και έντονα συναισθήματα που συναντάς και στη καθημερινότητά σου, ναι το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Πάντα προτείνω στους άλλους να διαβάζουν βιβλία που για χάρη τους χαράμισα τον ύπνο μου. Το πιο σκοτεινό δωμάτιο λοιπόν είναι ένα από αυτά. Αν λοιπόν πέσει στα χέρια σας απλώς διαβάστε το!
Μέχρι το επόμενο βιβλίο
που θα αξίζει τον κόπο
σας χαιρετώ από τα νότια της χώρας!
που θα αξίζει τον κόπο
σας χαιρετώ από τα νότια της χώρας!
0 Comments
Ο λόγος δικός σας: