Υπάρχουν και οι μπαμπάδες - αυτή η παρεξηγημένη κατηγορία ανθρώπων
Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για τους μπαμπάδες, γι αυτή την λίγο αδικημένη και ίσως λίγο παρεξηγημένη κατηγορία ανθρώπων. Κι αυτό το κάνω γιατί ψαχουλεύοντας στο διαδίκτυο ή ψάχνοντας πληροφορίες ή ακόμη κι αν εσκεμμένα μπεις σε κάποιο σάιτ ή μπλογκ που να αφορά οικογένειες θα βρεις τα πάντα που να αφορούν τη μαμά και τις ανάγκες της (λύσεις, συμβουλές, δικαιώματα, υποστήριξη κτλ). Και δεν είναι μόνο αυτό, αλλά σχεδόν όλα τα άρθρα μιλούν για τη μητρότητα και το πόσο δύσκολη είναι, πόσο απρόβλεπτη, πόσο κουραστική, πόσο υπέροχη! Για τους μπαμπάδες όμως και την πατρότητα σπάνια βλέπεις κάτι. Ας μιλήσουμε λοιπόν και γι αυτούς. Νομίζω πως το αξίζουν κι αν δεν το αξίζουν όλοι σίγουρα κάποιοι από αυτούς το αξίζουν και μάλιστα με το παραπάνω!
Οι μαμάδες όντως κάνουν πολλά σε ένα σπίτι, τρέχουν, αγωνιούν, έχουν το σπίτι ολόκληρο στις πλάτες τους, μπορεί να είναι και εργαζόμενες παράλληλα, ξέρουν τα πάντα για τα παιδιά τους ακόμα και με λεπτομέρειες, έχουν ένστικτο αλάνθαστο, μπορούν να διαχειρίζονται ταυτόχρονα πολλές και διαφορετικές καταστάσεις, πολλές φορές δεν έχουν βοήθεια από άλλους αλλά παρόλα αυτά τα καταφέρνουν περίφημα και άλλα πολλά. Κι αυτό ναι, είναι μια πραγματικότητα, μια τεράστια πραγματικότητα. Πες από ένστικτο, πες από ικανότητα να μεταμορφώνονται, πες από αντοχές, πες το όπως θες, οι μαμάδες όμως είναι πάντα εκεί και αυτό δεν αφορά μόνο το σήμερα αλλά και το παρελθόν γιατί πάντα νομίζω οι γυναίκες ήταν εκείνες που στήριζαν σαν βράχοι τα σπίτια και τις οικογένειές τους.
Υπάρχουν όμως κάτι μπαμπάδες εκεί έξω που αξίζουν πολλά και χαίρομαι όταν ακούω να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Ακόμα περισσότερο βέβαια χαίρομαι όταν τους συναντώ.
Είναι λοιπόν εκείνοι οι μπαμπάδες που δεν κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους αλλά ολόκληρη την οικογένειά τους. Είναι εκείνοι που έχουν εμπεδώσει ακριβώς πως τα παιδιά δεν είναι υπόθεση της μιας νύχτας αλλά ούτε και η συνέχεια τους. Είναι οι μπαμπάδες γνωρίζουν πολύ καλά πως στο σπίτι δεν είναι αναπληρωματικοί παίχτες του πάγκου αλλά βασικοί -βασικότατοι- παίχτες του παιχνιδιού.
Είναι εκείνοι που χτυπάνε βάρδιες όταν το μωρό ξυπνάει κάθε δυο ώρες τη νύχτα να φάει ή έχει κολικούς και όλο κλαίει. Είναι εκείνοι που την ημέρα κάνουν τις δουλειές του σπιτιού γιατί η σύντροφός τους είναι κομμάτια από τη νύχτα που πέρασε και δεν έκλεισε μάτι επειδή το παιδί ψηνόταν στον πυρετό.
Είναι εκείνοι που το πρωί θα ετοιμάσουν τα παιδιά για το σχολείο, θα τα πάνε στο σχολείο και μετά θα πάνε στη δουλειά τους ή εκείνοι που το μεσημέρι θα πάρουν τα παιδιά από το σχολείο και θα γυρίσουν στο σπίτι να βάλουν φαγητό στα παιδιά και μετά να τα διαβάσουν και το απόγευμα να τρέξουν στις δραστηριότητες ή σε πλατείες και πάρκα για να παίξουν τα παιδιά και ας βαριούνται εκείνοι θανάσιμα. Είναι οι μπαμπάδες που μπορεί το Σαββατοκύριακο να μην έχουν ούτε ευρώ στην τσέπη αλλά να παίρνουν τα παιδιά τους και να φεύγουν για εκδρομή, για πικ νικ, για μια εξερεύνηση στη φύση.
Είναι οι μπαμπάδες που όταν δουν τη γυναίκα τους να τα έχει παίξει θα πάρουν τα παιδιά και θα εξαφανιστούν για να της δώσουν χρόνο! Θα φύγουν από το σπίτι και θα διαβεβαιώσουν τη γυναίκα τους ότι δεν θα επιστρέψουν πριν από τις τρεις ώρες και που ταυτόχρονα θα της απαγορεύουν να κάνει δουλειές αλλά αντίθετα θα την υποχρεώσουν να κάνει κάτι για τον εαυτό της.
Είναι οι μπαμπάδες που ένα βράδυ θα κρατήσουν τα παιδιά για να αφήσουν το κορίτσι τους να βγει έξω για καφέ ή ποτό με τις φίλες της.
Είναι οι μπαμπάδες που ποτέ μα ποτέ δεν θα σηκώσουν τοίχο στις συντρόφους τους για κάτι που εκείνες αγαπάνε, λαχταράν, ονειρεύονται. Αντίθετα θα τις σπρώχνουν πάντα προς τα εκεί, με όποιο τίμημα.
Είναι οι μπαμπάδες που στα δύσκολα δεν τα παρατάνε, που είναι εκεί σε κάθε πρόβλημα και δεν την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια αφήνοντας τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.
Κι ύστερα... είναι και κάτι άλλοι μπαμπάδες που κλαίνε κάτι βράδια για τα πράγματα που στράβωσαν κι εκείνοι στάθηκαν ανίκανοι να τα ισιώσουν.
Εκείνοι που με το ξημέρωμα τρέχουν το παιδί τους στο νοσοκομείο για την καταραμένη την λευχαιμία ή στα κέντρα αποκατάστασης για την αναπηρία του παιδιού τους με την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά και τις νύχτες προσεύχονται σε άγνωστους Θεούς εναποθέτοντας εκεί όλες τις ελπίδες τους.
Κι ακόμα κάτι άλλοι μπαμπάδες που χώρισαν από τις γυναίκες τους αλλά δεν καταδέχτηκαν ποτέ να αφήνουν μόνο μια ξερή διατροφή κάθε μήνα τελειώνοντας έτσι τον ρόλο τους στην οικογένεια εύκολα και συνοπτικά αλλά συνέχισαν να είναι μπαμπάδες για τα παιδιά τους και φίλοι με τις πρώην συζύγους τους για το καλό όλων τους. Αυτοί που στα ζόρια εμφανίζονται τα βράδια στα σπίτια που ζουν τα παιδιά τους και οι πρώην σύντροφοι τους και προσπαθούν να βρουν λύσεις και να πάρουν σωστές αποφάσεις.
Κι ακόμα κάτι μπαμπάδες που έμειναν μόνοι τους στην οικογένεια όταν η σύντροφός τους έφυγε από τη ζωή κι εκείνοι έπρεπε ταυτόχρονα να διαχειριστούν τον πόνο τους, την απώλεια, την ψυχολογία των παιδιών, τον νέο τους ρόλο που πρέπει μέσα στο ίδιο σώμα να στριμωχτεί και η μάνα και ο πατέρας. Εκείνοι που μέσα στην απελπισία τους έπρεπε να συνεχίσουν να υπάρχουν και να ισορροπούν. Αλήθεια πόσο δύσκολο πρέπει να είναι όλο αυτό; Γι αυτούς τους μπαμπάδες δεν έχω να πω πολλά, τα λένε οι ίδιοι με τις πράξεις τους κάθε μέρα. Και αυτοί οι μπαμπάδες αξίζουν έναν θρόνο.
Εσείς μαμάδες εκεί έξω να θυμάστε πως δεν είμαστε μόνες μέσα σε μια οικογένεια, έτσι; Υπάρχουν και οι μπαμπάδες που προσπαθούν, ακόμη κι αν δεν τα καταφέρνουν καλά οφείλουμε να τους αναγνωρίζουμε πως προσπαθούν.
Τα φιλιά μου
από τα νότια της χώρας!
4 Comments
Με συγκίνησε αυτή σου η αναφορά στην τελευταία παράγραφο του έξοχου γραπτού σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστούμε.
Ένας Πατέρας !
Φιλιά Ελένη.
Είναι κι αυτό μια αλήθεια φίλες Γιάννη!!!
ΔιαγραφήΚαι νομίζω είσαι ένας πολύ καλός πατέρας!
Ελένη μου πάντα απολαμβάνω τα άρθρα σου! Χαίρομαι που έχω έναν τέτοιο άντρα για σύζυγο και πατέρα του παιδιού μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ Τούλα χαίρομαι που ένας τέτοιος κυκλοφορεί στο σπίτι μου... γι αυτό άλλωστε τα έγραψα αυτά!
ΔιαγραφήΟ λόγος δικός σας: