Όταν ένα παιδί έφερνε κάθε μέρα σαν δώρο στο σπίτι του την ίδια ζωγραφιά για 2 χρόνια
Υπάρχει στο σπίτι μου ένα παιδί που πλέον περπατάει τα 6 του χρόνια και θέλω να σας διηγηθώ μια όμορφη ιστορία με πρωταγωνιστή αυτόν τον μικρούλη. Μια γλυκιά ιστορία που κάνει κάθε μάνα να συγκινείται και να νιώθει ένα τικ περηφάνιας. Να λέει ρε παιδί μου: "όλα χάλια μάλλον τα κάνω αλλά δεν μπορεί κάτι όμορφο πήραν τα παιδιά μου από μένα".
Αυτός ο μικρούλης λοιπόν παρόλο που ξεκίνησε το σχολείο με χαρά κάπου ένα μήνα μετά άρχισαν τα παρατράγουδα, κλάματα, φωνές, άρνηση για το σχολείο και ότι ακολουθεί όλα αυτά. Οι δασκάλες με διαβεβαίωναν πως στο σχολείο είναι όλα καλά και ο ίδιος πολύ χαρούμενος. Στην αρχή εγώ του έκανα τη χάρη και τον έπαιρνα να φύγουμε από το σχολείο αν δεν ήθελε να μείνει ή έκλαιγε. Από ένα διάστημα όμως και μετά τον άφηνα κι ας έκλαιγε. Ήταν από τα χειρότερα πράγματα που έχω αντιμετωπίσει σαν μάνα 3 παιδιών. Το χειρότερο όμως ήταν πως κάνα δυο φορές με είχε κοιτάξει από το παράθυρο που έφευγα. Εκείνο το βλέμμα, το λυπημένο δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Η μόνη παρηγοριά σε όλα αυτά ήταν οι διαβεβαιώσεις από τις δασκάλες πως στο σχολείο αφού περάσουν τα 5 πρώτα λεπτά της γκρίνιας είναι μια χαρά. Χαρούμενος, παίζει, συμμετέχει σε ότι κάνουν και περνάει πραγματικά καλά! Τα μεσημέρια επίσης που τον έπαιρνα από το σχολείο ήταν πάντα μέσα στην τρελή χαρά. Τέλος πάντων μια αλλόκοτη κατάσταση από εκείνες που δεν ξέρεις πως να χειριστείς που σε θυμώνουν, σε στεναχωρούν και σε γεμίζουν απόγνωση.
Για δύο χρόνια λοιπόν που κράτησε το προνήπιο - νηπιαγωγείο ο μικρούλης κάθε μέρα έφερνε μία ζωγραφιά στο σπίτι. Ζωγράφιζε ένα σπίτι και μέσα 5 ανθρώπους (εμένα, τον μπαμπά και τα 3 παιδιά). Κάθε μέρα την ίδια ζωγραφιά. Κάθε μέρα οι ίδιοι 5 άνθρωποι. Όσες φορές τον ρωτήσαμε γιατί δεν ζωγραφίζει τίποτα άλλο έλεγε πως δεν ήξερε άλλες ζωγραφιές. Ξέρουμε όμως πως έλεγε ψέματα. Και δεν είναι μόνο η κίνηση να κρύψει στην τσάντα του (στην θήκη για το νερό) μια ζωγραφιά αλλά ήταν πως το χαρτί ήταν πάντα παράξενα διπλωμένο. Φαινόταν πως ήταν δίπλωμα 5χρονου παιδιού ενώ το ίδιο δίπλωμα παρέμεινε το ίδιο για 2 χρόνια.
Φαινόταν όμως και όλη του η αγάπη. Έχετε ιδέα πόση αγάπη μπορεί να κρύβεται μέσα σε μια κόλλα Α4; έχετε ιδέα πόση αγάπη μπορεί να κρύβεται σε μια παράξενα διπλωμένη κόλλα χαρτί; Τρελή αγάπη κρύβεται εκεί μέσα! Όλη η γλύκα ενός παιδιού! Όλη η αθωότητα του! Όλος ο κόσμος του! Μα τι λέω; τα παιδιά δεν έχουν ακόμη δημιουργήσει "κόσμο". Έχουν δημιουργήσει μόνο ψυχή. Μια ψυχή καμωμένη από τα πιο πολύτιμα αγαθά της Γης. Ξέρετε εσείς τίποτα πολυτιμότερο από την αγάπη, την οικογένεια, την ασφάλεια και τη θαλπωρή που μπορεί να νιώθει ένα παιδί εκεί μέσα;
Κάνω λάθη το ξέρω, έχω κι εγώ τα στραβά και τα ανάποδα μου, τις παραξενιές μου και τις ιδιοτροπίες μου... αλλά να, πιστεύω πως τελικά κάτι καλό δίνω στα παιδιά μου. Κι αυτό μου το έδειχνε ο μικρούλης μου με τον δικό του μοναδικό τρόπο τα 2 τελευταία χρόνια, κάθε μέρα.
Τώρα αν ήταν σωστό όλο αυτό με το σχολείο καθώς επίσης και η στάση μου πάλι δεν το ξέρω... ξέρετε, είμαι από εκείνους τους τύπους που τίποτα δεν έχουν μάθει ακόμη στη ζωή τους, σε τίποτα δεν έχουν απόλυτη άποψη και δεν είναι ξεροκέφαλοι. Είμαι από εκείνους τους ιδιότροπους τύπους που όλο μαθαίνουν καινούρια πράγματα, που όλο βρίσκονται στο μηδέν αλλά δεν σταματάνε ποτέ να προσπαθούν.
Κι όπως έχει πει μια φίλη "θέλω να θυμάται η κόρη μου ότι προσπάθησα" σαν απάντηση στην ερώτηση "τι θέλω να θυμούνται τα παιδιά μου από μένα όταν μεγαλώσουν;" Τελικά αυτή είναι η πιο σοφή κουβέντα. Δεν θέλω να θυμούνται μεγαλεία τα παιδιά μου από μένα όταν μεγαλώσουν.Θέλουν απλά να θυμούνται πως ήμουν ένας άνθρωπος που μια μέρα έπαψα να είμαι απλώς ένας άνθρωπος και έγινα μαμά. Κι εκεί βούτηξα στα βαθιά, χωρίς προετοιμασία (αλήθεια πότε νιώθει μια γυναίκα προετοιμασμένη;), χωρίς γνώσεις, χωρίς εμπειρία και είπα "οκ θα το ζήσω". Δεν ήξερα τίποτα, την τύφλα μου. Αλλά εδώ και σχεδόν 10 χρόνια προσπαθώ! και με θάρρος θα θεωρήσω ότι αυτό είναι το βραβείο μου. Η προσπάθειά μου. Δεν ξέρω αν θα με βγάλει σε παραδείσους αυτή η προσπάθεια αλλά ακόμη και αν θα χάσω θα ξέρω πως προσπάθησα.
Για όλα τα παραπάνω φταίει το όταν γεννήθηκα ξανά και η Γιάννα με αυτά τα υπέροχα λόγια της που χτύπησαν κατευθείαν στην καρδιά μου! Να 'σαι καλά ρε Γιάννα μου που μας ξεκουνάς!
Τα φιλιά μου
από τα νότια της χώρας
6 Comments
Ελένη, με συγκλονίζει το σημερινό σου θέμα. Πραγματικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Μεγάλη μου κόρη, κάνει την πρακτική της σε βρεφονηπιακό σταθμό 3-4 ετών. Μεταφέρει πλέον στο σπίτι τις εμπειρίες της, που είναι μαθήματα ζωής.
Σε ευχαριστούμε.
Πραγματικά, ανεπανάληπτα μαθήματα ζωής Γιάννη... αχ αυτά τα παιδιά λέω εγώ και εύχομαι να γινόμουν ξανά παιδί για να έβρισκα λίγη από την αθωότητα που μου αναλογεί!
ΔιαγραφήΚορίτσι μου ομορφο με συγκίνησες πραγματικά... Όμορφη ΜΗΤΈΡΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦταις κι εσύ γι αυτές τις σκέψεις όσο να ναι!!! Τ πιο γλυκά φιλιά μου ε!!!
Διαγραφήaa...με έκανες και βούρκωσα...και είμαι κ στη δουλειά!
ΑπάντησηΔιαγραφήειδικά στο
"...Θέλουν απλά να θυμούνται πως ήμουν ένας άνθρωπος που μια μέρα έπαψα να είμαι απλώς ένας άνθρωπος και έγινα μαμά..."
αλλά ξέρεις κάτι.. τα παιδιά δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό.. εγώ τουλάχιστο δεν το είχα καταλάβει, ως παιδί, μέχρι να κάνω κ γω δικά μου παιδιά...
Έτσι είναι Δάφνη, κάθε πράγμα το καταλαβαίνουμε όταν έρθει η ώρα του αλλιώς όλα θα ήταν τέλεια και βαρετά λίγο.
ΔιαγραφήΟ λόγος δικός σας: