Η μαγική στιγμή της ημέρας

by - Ιουλίου 14, 2016


Στιγμές που σε κάνουν να βουρκώνεις...

Τα λόγια μερικές φορές είναι τόσο φτωχά που αισθάνομαι πως δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψω αυτό που νιώθω.
Αν κι εδώ που τα λέμε για να περιγράψεις αυτά που σου γεννούν τα παιδιά, απλά δεν υπάρχουν εκείνες οι λέξεις που να είναι και αρκετές και ικανές για να χωρέσουν μέσα τους τόσο μεγάλα και σπουδαία πράγματα!


Η ώρα χτες πήγε δώδεκα για να καταφέρουν τα παιδιά να πάνε στα κρεβάτια τους. Εκεί που δίνουμε αγκαλιές και φιλιά και παίζουμε το παιχνίδι του "οτιθυμάμαιχαιρόπουλος" γυρίζω στον καλό μου, ο οποίος απαντά υπομονετικά στις ερωτήσεις του "οτιθυμάμαιχαιρόπουλου" και του λέω: "κοίτα πως μεγάλωσε ο Νικ... τι θα κάνουμε;" (ποτέ δε χώνεψα το πόσο απελπιστικά γρήγορα μεγαλώνουν τα παιδιά)... 
Γυρίζει ο μικρός μου ο Στεφ (4 χρ) και μου λέει: 
"εγώ θα τρώω πάρα πολύ λίγο από δω και πέρα για να μείνω μικρούλης και να μείνω για πάντα μαζί σου!"
Τον σφίγγω στην αγκαλιά μου και βουρκώνω. Πάντα βουρκώνω όταν μου το λένε αυτό (και πολλά άλλα δηλαδή). Μπροστά τους απλώς βουρκώνω. Μόνη μου μπορεί να το πάω μέχρι και σε σπαρακτικούς λυγμούς...

Γυρνώντας στην κουζίνα πέφτω πάνω στο παιχνίδι τους που έμεινε στη μέση,  άλλα βουρκώματα εδώ.

Στιγμές που σε κάνουν να βουρκώνεις...


Κλείνοντας, απλώς θα αναρωτηθώ αν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από αυτό που μπορεί να σου προσφέρει η αθωότητα τους...
Αυτή ήταν η δική μου μαγική στιγμή της ημέρας που μας κάλεσε να συμμετάσχουμε η Κατερίνα από το just-k-world!!!!!!

Τις καλησπέρες μου! 

You May Also Like

22 Comments

  1. Δάκρυσα... Αυτή η αγκαλιά... πόσες φορές αγκαλιάζω με μανία την κόρη μου και μέσα μου λέω Θεέ μου κράτησε την μικρούλα να την έχω πάντα μέσα στην αγκαλιά μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι ρε Μαρία!
      3 παιδιά έχω κι ακόμη να χωνέψω το πόσο γρήγορα μεγαλώνουν....
      Ποτέ δε θα τα χορτάσω....

      Διαγραφή
  2. Πολύ συγκινούμαι όταν σας λένε τέτοια! Να τους τα θυμίζετε παρακαλώ στην εφηβεία τους!! ;)
    Μαγικές στιγμές, είστε πολύ τυχερές οι μαμάδες και χαίρομαι που εσύ είσαι μία από εκείνες που νιώθουν ευγνωμοσύνη!! Σ'ευχαριστώ για την τρυφερή συμμετοχή σου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πως να μη νιώθεις ευγνωμοσύνη όταν ακούς τέτοια;;;
      Κατερίνα, εγώ σε ευχαριστώ για την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας μια τέτοια στιγμή!!!!

      Διαγραφή
  3. Με συγκίνησες βραδιάτικα!
    Να τα χαίρεσαι τα παιδάκια σου Ελένη μου και να τα καμαρώνεις πάντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστω Μαρία μου!!!!
      Να είσαι πάντα καλά και αν γελάς!!!!!!!

      Διαγραφή
  4. Αχ μωρέ ψυχή μου.... πόσα συναισθήματα να χωρέσουν όταν ακούμε τέτοια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δε χωράνε.... ποτέ δε θα χωρέσουν.. όπως και ποτέ δε θα νιώσουμε πως τα χορτάσαμε τα παιδιά μας... έτσι νομίζω.

      Διαγραφή
  5. (Καταρχήν έκλαψα με τον "οτιθυμαμαιχαιρόπουλο"!)

    Δεν υπάρχει πιο αυθόρμητη έκφραση αγάπης από αυτήν. Πώς γίνεται βρε παιδί μου ο άνθρωπος να αγαπάει τόσο ανιδιοτελώς σε τόσο μικρή ηλικία!

    Κλαις κι εσύ ε; Μέχρι λυγμών κι εσύ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα αγάπη μου, ο οτιθυμαμαιχαιρόπουλος εδώ μέσα είναι ο αγαπημένος μας!!! τις πιο άκυρες στιγμές.... και δεν έχουν τελειωμό οι απορίες του....
      χα χα χα χα

      Μας αγαπάνε ρε συ τα απιδιά μας!!! χωρίς όρους, χωρίς πρέπει, λογικές και μεγαλίστικες ηλιθιότητες!!! ξέρουν να αγαπάνε!!!!

      Αν κλαίω;;;; σπαρταράω.... για πολλούς και διάφορους λόγους....

      Διαγραφή
  6. Υπέροχο... Και εγώ κλαίω... Σχεδόν κάθε μέρα. Πότε χαλάει ο άνθρωπος;;;; Αναρωτιέμαι. Ξεκινάει τόσο μοναδικά... Μεγάλη η ευθύνη μας να μείνουν στην μαγεία. Στην αθωότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννα μου να προσθέσω πως μαζί με την ευθύνη να κρατήσουν κάτι από τη μαγεία και την αθωότητα τους είναι κι η ευκαιρία που μας δίδεται για να ξανά κερδίσουμε κι εμείς κάτι από αυτά!!...

      Διαγραφή
  7. Ρώτα κι εμένα Έλεν που μεγάλωσαν αρκετά. Και δε μ' αρέσει ΚΑΘΌΛΟΥ. Και στην πορεία αλλάζουν , σοβαρεύουν, λιγοστεύουν τα χάδια, τα γλυκόλογα. Αλλά εγώ συνεχίζω ακάθεκτη. Με έχουν μάθει πια. Αλλά τίποτε δεν είναι ίδιο όπως όταν είναι μικρά........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτά με στεναχωρούν Νίκη μου... από τώρα τα σκέφτομαι...
      Όχι δε θέλω να μεγαλώσουν.... θέλω να μείνουν παιδιά και μαζί τους να γίνομαι κι εγώ παιδί!!!!

      Διαγραφή
  8. Συγκινήθηκα!!! Είναι απίστευτο τι μπορείς να ακούσεις από τα παιδιά και ειδικά όταν λένε κάτι τέτοια. Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι τα παιδιά... λένε αυτό που θέλουν και νιώθουν!! δεν ε΄χουν "πρέπει" στα μυαλουδάκια τους ούτε εγωισμούς....

      Διαγραφή
  9. ναι... και μετα σου λεει η κορη σου...αλλη μαμα μπορει να φερει ο μπαμπας? μια ξανθια??/ χαχαχαχα τουλαχιστον εχει χιουμορ η μικρη!
    εχει πλακα η αθωοτητα τους και ελπίζω να μεινει εκει καποια απο αυτη να τη χαιρομαστε κ στο μελλον. μην αγχωνεσαι και μετα θα σου εχουν κ εγγονια για να συγκινησε εκ νεου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χα χα χα χα χα Ζήνα!!!! η δικιά σου είναι απίθανη!!! και ναι καλή μου, έχει και γούστο το παιδί!!! χα χα χα
      Άλλο πράγμα η αθωότητα όταν σου τη διδάσκουν τα παιδιά!!!!

      Διαγραφή
  10. Κ εγώ κλαίω πολύ πολύ όμως... ο μικρός σου θησαυρός θα σε λατρεύει... μα πως τα σκέφτονται όλα αυτα!? Πόσο αθώα πλασματακια θεέ μου... κ μόνο που μπήκε στην διαδικασία να σκεφτεί κ να βρει τρόπο να μην μεγαλώσει για να είναι πάντα μαζί σου σπαραζω στο κλάμα.... δυστυχώς όμως όσο μεγαλώνουν τόσο λιγοστεύουν τα χάδια! Δεν μπορώ να το διανοηθω ούτε σαν σκέψη! Να τα χαίρεσαι κ τα τρία τα παιδάκια σου! Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απίστευτο πράγμα το να είσαι γονιός!!! τόση ευτυχία αλλά και τόσο άγχος και θλίψη μαζί....
      Ούτε εγώ θέλω στο μυαλό μου τη σκέψη πως θα αλλάξουν όλα όσο μεγαλώνουν τα παιδιά...
      Τα φιλιά μου Ειρήνη!!!

      Διαγραφή
  11. Αχ και να'ξερες πόσο τα έχω νοσταλγήσει αυτά τα αυτοκινητάκια! Το ακατάστατο δωμάτιο και τις φωνές μου να μαζέψουν τα παιχνίδια τους. Τις συχνές βόλτες τους στο κρεββάτι μου για να πούμε ιστορίες (τάχαμου) και να κοιμηθούν κολλημένα πλάι μου. Και δεν ήξερα τότε πόσο γρήγορα θα περνούσε ο καιρός και θα έπρεπε να συμβιβαστώ με τις κλειστές τους πόρτες, τα τακτοποιημένα τους δωμάτια αλλά και τη συνειδητοποίηση πως μεγάλωσαν πια κι ανοίγουν σιγά-σιγά τα φτερά τους για να πετάξουν...
    Απόλαυσε και την πιο μικρή στιγμή Ελένη μου! Να τα χαίρεσαι τα καμάρια σου και να είστε όλοι σας καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία, μου φαίνεται ένας Γολγοθάς το ότι κάποτε θα μεγαλώσουν κι όλα θα αλλάξουν...
      Πως να συνηθίσω καθαρό και τακτοποιημένο σπίτι;;; κι αργότερα πως συνηθίζεται η ησυχία;;;;
      Προσπαθώ ρε συ Μαρία να χαίρομαι τις στιγμές μας! αλλά ποτέ δε μου φτάνει... πάντα θέλω κι άλλο... πα΄ντε λέω ότι κάτι μου ξέφυγε....
      Δύσκολο πράγμα να μεγαλώνεις παιδιά...

      Διαγραφή

Ο λόγος δικός σας: