Μάλλον δεν είναι παρήγορο αυτό που θα πω, αλλά ως πρωτότοκη με δύο μικρότερες αδερφές δηλώνω ότι αρκετά από τα "γιατί" που έθεσες έχουν κάποια βάση και βρίσκουν εφαρμογή στις δικές μου αναμνήσεις. Το 5ο "γιατί" ειδικά είναι πέρα για πέρα αληθινό, ναι ήμουν και είμαι πειραχτήρι στα λόγια κυρίως, αν και η μεσαία αδερφή μου ήταν και ακόμη είναι πιο ατίθαση και μαστροχαλαστής από εμένα, όπως τα δεύτερα συνήθως! Αφού υπήρχαν φορές που δεν έφταιγα και αναρωτιόμουν μήπως τελικά φταίω! Όπως και να έχει, να χαίρεσαι τα αστέρια σου κι ας σου κάνουν τη ζωή δύσκολη! Κανείς γονιός δεν είναι τέλειος και θα έρθει μέρα που θα το καταλάβουν κι αυτά!
Maria Ifadopoulou

Χα χα χα νόμιζες ότι θα έπρεπε να φταις;; χα χα! έτσι από συνήθεια ένα πράγμα;;
Μαρία νομίζω ότι αρκετές μαμάδες το κάνουν αυτό. Αλλά είναι άδικο για τα μεγάλα παιδιά... να ακούν πάντα πρώτο το όνομα τους και κάποιες φορές να ακούγεται μόνο το όνομα τους..
Και το θέμα είναι πως όταν το καταλάβουν ότι κανείς γονιός δεν είναι τέλειος θα έχουν περάσει ένα κα΄ρο χρόνια...
Τα φιλιά μου!!!

Το ότι τα πρωτότοκα παιδιά μπορεί να είναι αδικημένα, είναι η μία όψη του νομίσματος. Προσωπικά, ως πρωτότοκη κι εγώ, δε θυμάμαι ποτέ να ένιωσα αδικημένη. Πάντα αισθανόμουν προνομιούχα σε σχέση με τον μικρότερο αδερφό μου. Κι αυτό, είναι η άλλη όψη του νομίσματος. Τα πρωτότοκα παιδιά, εκτός από περισσότερες ευθύνες, έχουν και λίγη περισσότερη ανεξαρτησία - που τη ζηλεύουν τα πιο μικρά αδέρφια τους. Και εξουσία πάνω στα τελευταία. Το θέμα είναι, θα κάνεις το παιδί σου να νιώσει αδικημένο με το να νιώθεις ενοχές και να του τονίζεις, έστω άθελά σου, αυτή την πλευρά της ζωής των πρωτότοκων; Ή θα καθίσεις και θα του εξηγήσεις πως σε αυτό μπορείς να βασίζεσαι περισσότερο για να σε βοηθάει, λόγω της μεγαλύτερης ηλικίας του, που του επιτρέπει να τα καταφέρνει καλύτερα σε πιο πολλά - κάνοντάς το, με τον τρόπο αυτό, να νιώσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση; Έτσι το βλέπω το πράγμα. :-)

Ελένη μου πόσο ταυτίζομαι μαζί σου! Κάθε ανάρτηση πυροδοτεί αλυσιδωτές αντιδράσεις στο μυαλό μου!!! Συμφωνώ και ταυτίζομαι παρόλο που εγω δεν έχω "μεγάλο " παιδί, αλλά δίδυμα! Τα περισσότερα όμως από όσα αναφέρεις συμβαίνουν και σε μας! Το ρόλο του μεγάλου παιδιού έχει αναλάβει η κόρη μου που στην πραγματικότητα είναι και η μεγάλη αφού γεννήθηκε 5 λεπτά νωρίτερα! Αλλά είναι το καλόβολο παιδί, το παιδί που ακούει, το παιδί που βοηθάει , το παιδί που στηρίζεσαι πάνω του, το παιδί που έχει κατανόηση και τελικά το παιδί που καταλήγεις πάντα να αδικείς! Έχω καταλόγους ολόκληρους για το πόσες αδικίες έχω κάνει σε βάρος της και για το πόσες τύψεις έχω που την βάζω στο ρόλο του μεγάλου παιδιού!!! Σε γλυκοφιλώ!

Ειναι και τυχερος...
Γιατι ειναι ο πρωτος βοηθος σου
Γιατι οι αλλοι ζητουν τη βοηθεια ΤΟΥ,γιατι απλα το κανει συνηθως ΚΑΛΥΤΕΡΑ
Γιατι σιγουρα ως μεγαλος εχει κ καποια προνομια.Να φαει πιο πολυ,να κοιμηθει πιο αργα...ΚΑΤΙ
Γιατι εστω και για λιγο ειχε την αμεριστη προσοχη σου ως μοναχοπαιδι
Γιατι δεν εχει καποιον να συγκρινεται,για το αν το εχει κανει προηγουμενως καλυτερα
Γιατι ως πιο δυνατος,σιγουρα θα ριχνει κ κανενα σφαλιαρακι παραπανω
Θα μπορουσα να σκεφτω κ αλλα...Αυτα που σκεφτομαι κ εγω οταν μερικες φορες θεωρω τυχερο τον πρωτο και μερικες τον δευτερο.Και στα δυο παλι αυτομαστιγωνεται η μανα...
Θα κλεισω με το βασικοτερο ολων
Γιατι απλα παντα θα ειναι ο ΠΡΩΤΟΣ σου...
Αυτα δεν τα λεμε στους μικροτερους γιατι τοτε ξεκινουν οι τυψεις αντιστροφα😜
Αντώνια
topaiziko.blogspot.gr

Ελενη μου ειναι σα να χτύπησες φλέβα με αυτη σου την ανάρτηση και πονάει! Έτσι αισθάνομαι κι εγώ έστω κι η μεγάλη μου έχει πιο πολλά προνόμια. Δε μπορώ να παραβλέψω ότι όλα τα βιώνω για πρώτη φορα μαζί της και είμαι σίγουρα περισσότερο αυστηρή κι έχω πιο πολλές απαιτήσεις από εκείνη σε σχέση με την αδερφη της! Άσε που συχνά νιώθω ότι τα πρωτοτοκα ειναι σαν πειραματοζωα αφού με εκείνα δοκιμαζουμε οτιδήποτε για πρώτη φορα κι ανάλογα με το αποτέλεσμα κινουμαστε στο 2ο παιδι! Πολλές σκεψεις και τύψεις! Σε φιλώ..

To αντίθετο θα έλεγα. Ο πρωτότοκος μεγάλωσε με βασιλικές τιμές και υπερβολική φροντίδα, αφού είχε την πρωτοκαθεδρία στην οικογένεια. Ενώ ο μικρότερος μεγάλωσε στον "αυτόματο", χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είχε την ίδια φροντίδα. Αλλά είναι μονίμως καταδικασμένος να μοιράζεται και να φοράει τα ρούχα του μεγαλύτερου, τουλάχιστον μέχρι την ηλικία που μπορούμε να το επιβάλουμε αυτό.
Ελένη μου νομίζω πως αυτά είναι δικές μας εκδοχές. Τα παιδιά είναι απ' τη φύση τους προσαρμοστικά και αποδέχονται τη διάταξη της οικογένειας. Από μας εξαρτάται να μην τους μεταφέρουμε τις ενοχές και τις αμφιβολίες μας, για να είναι αγαπημένα αδέρφια και ως ενήλικες.
Την καλησπέρα μου!

Κοίτα να δεις που μια ζωή εγώ ως δεύτερη αισθανόμουν αδικημένη! Αλλά και τυχερή ταυτόχρονα, γιατί η αδερφή μου με φρόντιζε και μπορούσα να βασιστώ πάνω της. Κι αυτό της άρεσε. Νομίζω ότι εξαρτάται πώς θα το περάσει ο γονιός στο παιδί.
Στον οικογενειακό αστερισμό πάντως η παιδαγωγική ψυχολογία θεωρεί αδικημένα τα μεσαία παιδιά ( τα λεγόμενα παιδιά σάντουιτς!)
Πολλά φιλιά ♥