Πρωτότοκα παιδιά - αδικημένα παιδιά;

by - Οκτωβρίου 13, 2016

Πρωτότοκα παιδιά

Τα πρωτότοκα παιδιά μπορεί να είναι και λίγο αδικημένα..Γιατί το λέω; Γιατί έτσι αισθάνομαι για το δικό μου "μεγάλο παιδί".  Γιατί υπάρχουν πολλά "γιατί" που τα περισσότερα δε τα συνοδεύει κανένα καθησυχαστικό "επειδή"

  • Γιατί όταν θέλω να κάνω κάτι που δεν παίρνει αναβολή (τηλέφωνο στον παιδίατρο γιατί το μεσαίο παιδί χτυπάει 40αρι) υποχρεώνω τον "μεγάλο" να τους απασχολήσει για να κάνω αυτό που επείγει.
  • Γιατί είναι αυτός που οι μικρότεροι τον βάζουν σε "δουλειά" επειδή δεν ξέρουν να συναρμολογήσουν ένα παιχνίδι, επειδή δε φτάνουν κάτι από το ψυγείο, επειδή δε μπορούν να ανοίξουν κάτι, επειδή δεν ξέρουν να διαβάσουν κάτι κτλ.  
  • Γιατί όταν στο σπίτι επικρατεί χάος και φωνάζω να μαζέψουμε όλοι μαζί, συνήθως οι δυο μικροί κοροϊδεύουν ότι τάχα μαζεύουν ενώ μόνο ο "μεγάλος" μαζεύει πραγματικά.
  • Γιατί όταν χρειάζεται βοήθεια κάποιος μικρότερος (να του κλείσουμε την πόρτα στην τουαλέτα) κι εγώ κάνω κάτι άλλο φωνάζω στον μεγάλο να πάει.
  • Γιατί όταν τσακώνονται τα παιδιά η ρημάδα η γλώσσα θα φωνάξει πάντα το όνομα του μεγάλου. Όχι μόνο επειδή είναι πειραχτήρι από τη φύση του αλλά γιατί μπορεί υποσυνείδητα να έχω στο μυαλό μου ότι πρέπει να φωνάξω πρώτα το δικό του το όνομα, φταίει δε φταίει.
  • Γιατί όταν διαβάζουμε, ένα δευτεράκι κι ένα πρωτάκι μαζί, περιμένει ο "μεγάλος" μέχρι να του εξηγήσω την άσκηση για να μην αποσυντονιστεί το πρωτάκι (το οποίο βαριέται μέχρι αηδίας να κάνει τα μαθήματα του). 
  • Γιατί κάθε πρωί το δικό του όνομα φωνάζω επειδή έχουμε αργήσει. 
  • Γιατί πολλές φορές ΔΕ σέβομαι τα θέλω του. Ή γιατί άδικα μερικές φορές τα "θέλω" του θυσιάζονται μπρος τα "θέλω" των μικρότερων.
  • Γιατί "πρέπει" αυτός πολλές φορές να υποχωρήσει για να σταματήσει η ακατάπαυστη γκρίνια κάποιου μικρότερου.
  • Γιατί αυτός αναγκάζεται να κρύβει τα παιχνίδια του για να μη του τα σπάσουν οι μικρότεροι μαστροχαλαστές με αποτέλεσμα να μην τα παίζει σχεδόν ποτέ.
  • Γιατί πάντα είναι ο "μεγάλος" και οι άλλοι δυο οι μικρότεροι. 
  • Γιατί το "μεγάλο" μου παιδί μεγάλωσε απότομα.
  • Γιατί όσες συγνώμες κι αν του πω για τις αδικίες που κάνω εις βάρος του δε φτάνουν.
  • Γιατί τις περισσότερες φορές η γλώσσα μου φωνάξει "Κωνσταντίνε" και δεν προλαβαίνω σχεδόν ποτέ να τη σταματήσω πριν το "Κων". 
Αυτά τα "γιατί" μου είναι ενδεικτικά... Στην πραγματικότητα θα μπορούσα να γράψω ολόκληρους καταλόγους ταραγμένων "γιατί".  Μπορεί κάποτε να γράψω κι άλλα. Και που ξέρετε; μπορεί τελικά κάποτε να αποδεχτώ πως στις τρίτεκνες οικογένειες συμβαίνουν κι αυτά!!

Τις καλησπέρες μου! 


You May Also Like

14 Comments

  1. Μάλλον δεν είναι παρήγορο αυτό που θα πω, αλλά ως πρωτότοκη με δύο μικρότερες αδερφές δηλώνω ότι αρκετά από τα "γιατί" που έθεσες έχουν κάποια βάση και βρίσκουν εφαρμογή στις δικές μου αναμνήσεις. Το 5ο "γιατί" ειδικά είναι πέρα για πέρα αληθινό, ναι ήμουν και είμαι πειραχτήρι στα λόγια κυρίως, αν και η μεσαία αδερφή μου ήταν και ακόμη είναι πιο ατίθαση και μαστροχαλαστής από εμένα, όπως τα δεύτερα συνήθως! Αφού υπήρχαν φορές που δεν έφταιγα και αναρωτιόμουν μήπως τελικά φταίω! Όπως και να έχει, να χαίρεσαι τα αστέρια σου κι ας σου κάνουν τη ζωή δύσκολη! Κανείς γονιός δεν είναι τέλειος και θα έρθει μέρα που θα το καταλάβουν κι αυτά!
    Maria Ifadopoulou

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χα χα χα νόμιζες ότι θα έπρεπε να φταις;; χα χα! έτσι από συνήθεια ένα πράγμα;;
    Μαρία νομίζω ότι αρκετές μαμάδες το κάνουν αυτό. Αλλά είναι άδικο για τα μεγάλα παιδιά... να ακούν πάντα πρώτο το όνομα τους και κάποιες φορές να ακούγεται μόνο το όνομα τους..
    Και το θέμα είναι πως όταν το καταλάβουν ότι κανείς γονιός δεν είναι τέλειος θα έχουν περάσει ένα κα΄ρο χρόνια...
    Τα φιλιά μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το ότι τα πρωτότοκα παιδιά μπορεί να είναι αδικημένα, είναι η μία όψη του νομίσματος. Προσωπικά, ως πρωτότοκη κι εγώ, δε θυμάμαι ποτέ να ένιωσα αδικημένη. Πάντα αισθανόμουν προνομιούχα σε σχέση με τον μικρότερο αδερφό μου. Κι αυτό, είναι η άλλη όψη του νομίσματος. Τα πρωτότοκα παιδιά, εκτός από περισσότερες ευθύνες, έχουν και λίγη περισσότερη ανεξαρτησία - που τη ζηλεύουν τα πιο μικρά αδέρφια τους. Και εξουσία πάνω στα τελευταία. Το θέμα είναι, θα κάνεις το παιδί σου να νιώσει αδικημένο με το να νιώθεις ενοχές και να του τονίζεις, έστω άθελά σου, αυτή την πλευρά της ζωής των πρωτότοκων; Ή θα καθίσεις και θα του εξηγήσεις πως σε αυτό μπορείς να βασίζεσαι περισσότερο για να σε βοηθάει, λόγω της μεγαλύτερης ηλικίας του, που του επιτρέπει να τα καταφέρνει καλύτερα σε πιο πολλά - κάνοντάς το, με τον τρόπο αυτό, να νιώσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση; Έτσι το βλέπω το πράγμα. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι το βλέπεις και μάλλον έχεις δίκιο!
      Όλα μα όλα τα πράγματα έχουν δυο όψεις... κι όποια θα θελήσεις να βλέπεις αυτή θα ισχύει!
      Σε ευχαριστώ για την οπτική γωνία που με έβαλες να κοιτάξω!!

      Διαγραφή
  4. Ελένη μου πόσο ταυτίζομαι μαζί σου! Κάθε ανάρτηση πυροδοτεί αλυσιδωτές αντιδράσεις στο μυαλό μου!!! Συμφωνώ και ταυτίζομαι παρόλο που εγω δεν έχω "μεγάλο " παιδί, αλλά δίδυμα! Τα περισσότερα όμως από όσα αναφέρεις συμβαίνουν και σε μας! Το ρόλο του μεγάλου παιδιού έχει αναλάβει η κόρη μου που στην πραγματικότητα είναι και η μεγάλη αφού γεννήθηκε 5 λεπτά νωρίτερα! Αλλά είναι το καλόβολο παιδί, το παιδί που ακούει, το παιδί που βοηθάει , το παιδί που στηρίζεσαι πάνω του, το παιδί που έχει κατανόηση και τελικά το παιδί που καταλήγεις πάντα να αδικείς! Έχω καταλόγους ολόκληρους για το πόσες αδικίες έχω κάνει σε βάρος της και για το πόσες τύψεις έχω που την βάζω στο ρόλο του μεγάλου παιδιού!!! Σε γλυκοφιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά Κλειώ από καταλόγους... άπειρους...
      Αλλά από την άλλη αισθάνομαι πως είναι τρομερά δύσκολο σε οικογένειες με περισσότερα από ένα απιδιά να βρεθεί μια ισορροπία... λες κι είναι στάνταρ πως κάποιον θα αδικείς ή θα νιώθεις πως τον αδικείς...

      Διαγραφή
  5. Ειναι και τυχερος...
    Γιατι ειναι ο πρωτος βοηθος σου
    Γιατι οι αλλοι ζητουν τη βοηθεια ΤΟΥ,γιατι απλα το κανει συνηθως ΚΑΛΥΤΕΡΑ
    Γιατι σιγουρα ως μεγαλος εχει κ καποια προνομια.Να φαει πιο πολυ,να κοιμηθει πιο αργα...ΚΑΤΙ
    Γιατι εστω και για λιγο ειχε την αμεριστη προσοχη σου ως μοναχοπαιδι
    Γιατι δεν εχει καποιον να συγκρινεται,για το αν το εχει κανει προηγουμενως καλυτερα
    Γιατι ως πιο δυνατος,σιγουρα θα ριχνει κ κανενα σφαλιαρακι παραπανω
    Θα μπορουσα να σκεφτω κ αλλα...Αυτα που σκεφτομαι κ εγω οταν μερικες φορες θεωρω τυχερο τον πρωτο και μερικες τον δευτερο.Και στα δυο παλι αυτομαστιγωνεται η μανα...
    Θα κλεισω με το βασικοτερο ολων
    Γιατι απλα παντα θα ειναι ο ΠΡΩΤΟΣ σου...
    Αυτα δεν τα λεμε στους μικροτερους γιατι τοτε ξεκινουν οι τυψεις αντιστροφα😜
    Αντώνια
    topaiziko.blogspot.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα συμφωνήσω σε όλα! μα σε όλα! και περισσότερο από όλα Αντώνια στο αυτομαστίγωμα της μάνας!! πάντα μα πάντα η μάνα θα βρει ένα λόγο να σηκώσει το μαστίγιο στον εαυτό της...!!
      Τα φιλιά μου!!!

      Διαγραφή
  6. Ελενη μου ειναι σα να χτύπησες φλέβα με αυτη σου την ανάρτηση και πονάει! Έτσι αισθάνομαι κι εγώ έστω κι η μεγάλη μου έχει πιο πολλά προνόμια. Δε μπορώ να παραβλέψω ότι όλα τα βιώνω για πρώτη φορα μαζί της και είμαι σίγουρα περισσότερο αυστηρή κι έχω πιο πολλές απαιτήσεις από εκείνη σε σχέση με την αδερφη της! Άσε που συχνά νιώθω ότι τα πρωτοτοκα ειναι σαν πειραματοζωα αφού με εκείνα δοκιμαζουμε οτιδήποτε για πρώτη φορα κι ανάλογα με το αποτέλεσμα κινουμαστε στο 2ο παιδι! Πολλές σκεψεις και τύψεις! Σε φιλώ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εννοείται Σωτηρία πως πάνω στο πρώτο παιδί γίνεται το πείραμα!! μετά τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους!! χε χε που να δεις και στο τρίτο!
      Τα φιλιά μου!!!

      Διαγραφή
  7. To αντίθετο θα έλεγα. Ο πρωτότοκος μεγάλωσε με βασιλικές τιμές και υπερβολική φροντίδα, αφού είχε την πρωτοκαθεδρία στην οικογένεια. Ενώ ο μικρότερος μεγάλωσε στον "αυτόματο", χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είχε την ίδια φροντίδα. Αλλά είναι μονίμως καταδικασμένος να μοιράζεται και να φοράει τα ρούχα του μεγαλύτερου, τουλάχιστον μέχρι την ηλικία που μπορούμε να το επιβάλουμε αυτό.
    Ελένη μου νομίζω πως αυτά είναι δικές μας εκδοχές. Τα παιδιά είναι απ' τη φύση τους προσαρμοστικά και αποδέχονται τη διάταξη της οικογένειας. Από μας εξαρτάται να μην τους μεταφέρουμε τις ενοχές και τις αμφιβολίες μας, για να είναι αγαπημένα αδέρφια και ως ενήλικες.
    Την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι τελικά Μαρία μου!! εμείς δίνουμε τη δική μας διάσταση στα πράγματα... και τα παιδιά μπορεί να μη δώσουν καμιά σημασία... είναι αυτό που είπαμε παραπάνω... φταίει το αυτομαστίγωμα της μάνας... χε χε
      Τα φιλιά μου καλή μου!!!!

      Διαγραφή
  8. Κοίτα να δεις που μια ζωή εγώ ως δεύτερη αισθανόμουν αδικημένη! Αλλά και τυχερή ταυτόχρονα, γιατί η αδερφή μου με φρόντιζε και μπορούσα να βασιστώ πάνω της. Κι αυτό της άρεσε. Νομίζω ότι εξαρτάται πώς θα το περάσει ο γονιός στο παιδί.
    Στον οικογενειακό αστερισμό πάντως η παιδαγωγική ψυχολογία θεωρεί αδικημένα τα μεσαία παιδιά ( τα λεγόμενα παιδιά σάντουιτς!)
    Πολλά φιλιά ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οκ Αριστέα να ετοιμάσω νέα ανάρτηση με τα παράπονα μου για το μεσαίο μου παιδί... εκεί να δεις πόσα θα έχω να πω...
      Τα φιλιά μου!!!.

      Διαγραφή

Ο λόγος δικός σας: