Κάνε μια ευχή (σαν κι αυτές που ξέρουν και κάνουν τα παιδιά)!!!
Ελάτε να σας πω τι γίνεται με τα ευχολούλουδα!
Βγαίνω που λες έξω στον δρόμο. Θέλω να περπατήσω. Άνοιξη βλέπεις και οι ομορφιές παρατάσσονται μπροστά στον άνθρωπο. Έτσι για να ξέρει ο άνθρωπος πόσο φτωχός είναι μπροστά στη φύση!
Τέλος πάντων... περπατώ και χαζεύω... "Σκοντάφτω" πάνω σε ένα ευχολούλουδο. Και τότε θυμάμαι τα παιδιά (αχ αυτά τα παιδιά).
Τα παιδιά κάθε φορά -μα κάθε φορά- που βρίσκουν ένα ευχολούλουδο, το κόβουν, κλείνουν σφιχτά ντα μάτια, κάνουν μια ευχή και με όλη -μα με όλη- τη δύναμη της ψυχής τους φυσάνε δυνατά. Ο αέρας γεμίζει μικροσκοπικά πεταλάκια που τα λες και νιφάδες και τα παιδιά πιστεύουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους πως η ευχή έχει πάρει κιόλας να γίνεται πραγματικότητα!
Σκύβω κι εγώ λοιπόν και κόβω το ευχολούλουδο. Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου, κάνω μέσα μου μια ευχή, μαζεύω αέρα στα πνευμόνια μου και με όλη τη δύναμη της ψυχής μου φυσάω το ευχολούλουδο μου! Ο αέρας γεμίζει με τις νιφάδες του λουλουδιού κι εγώ πλημμυρίζω ελπίδα και χαρά.
Ελπίδα για ένα όνειρο. Χαρά που ακόμη (στα 35 μου χρόνια) μπορώ να κλέβω κάτι από τις σοβαρές (γελάστε άφοβα) στιγμές μου και να γίνομαι ξανά και ξανά παιδί!!
Να θυμάστε φίλοι μου... αν "σκοντάψετε" σε κανένα ευχολούλουδο μην το προσπεράσετε. Κόψτε το, κλείστε σφιχτά τα μάτια, κάντε μια ευχή και φυσήξτε δυνατά!! ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να συνωμοτήσει για χάρη της ευχής σου!!
Η πρώτη φωτογραφία είναι από την αγαπημένη μου Μάρθα (το Μαρθούλη μου! Φωτογραφίες της θα βρείτε εδώ!!!
Καλησπέρες!!!
2 Comments
Τι μου θύμισες Ελένη! Πόσες φορές μικρό παιδί φύσαγα το ευχολούλουδό μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ Νίκη μου, από ότι βλέπεις ακόμα το φυσάω!!!!
ΔιαγραφήΟ λόγος δικός σας: