Η θάλασσα είδε - Tom Percival: ένα βιβλίο αφιερωμένο στην αγάπη που κατοικεί μέσα μας και δεν χάνεται ποτέ
Τα παιδικά βιβλία δεν γράφονται μόνο για τα παιδιά αλλά και για τους μεγάλους. Κυρίως για τους μεγάλους! ξέρω γίνομαι κουραστική όταν για τα περισσότερα παιδικά βιβλία λέω πάντα το ίδιο πράγμα. Αυτή δηλαδή τη φράση: τα παιδικά βιβλία δεν γράφονται μόνο για τα παιδιά αλλά και για τους μεγάλους... κυρίως για τους μεγάλους!
Αυτό όμως είναι μια τεράστια αλήθεια και δεν το λέω έτσι για να φανώ ειδική πάνω στο αντικείμενο ή για να εντυπωσιάσω. Το πιστεύω πραγματικά. Πιστεύω πως οι μεγάλοι πρέπει να διαβάζουμε παιδικά βιβλία, σχεδόν επιβάλλεται. Τα παιδικά βιβλία έχουν να προσφέρουν πολλά που δεν φανταζόμαστε εμείς οι μεγάλοι ή που απλά δεν θέλουμε (για διάφορους λόγους) να φανταστούμε. Ξέρετε με τα χρόνια η αθωότητά μας πήγε περίπατο κι ακόμα να επιστρέψει στη βάση της και τη θέση της έδωσε σε μια υποτιθέμενη σοφία που αποκτήσαμε λόγω ηλικίας και εμπειριών. Αλήθεια, πόσο ανόητη εντύπωση.
Και κάπως έτσι ξεχάσαμε πως είναι να αγαπάμε, να ονειρευόμαστε και να ... περιμένουμε! ναι να περιμένουμε! να περιμένουμε το απραγματοποίητο, το άπιαστο, την αγάπη. Μην σας φαίνεται καθόλου παράξενο ακόμα που εμείς οι μεγάλοι σοφοί και παντογνώστες ξεχάσαμε να κλείνουμε πράγματα στην καρδιά μας και να να τα κρατάμε ολοζώντανα εκεί μέσα.
Ο πρόλογος δεν έγινε χείμαρρος έτσι τυχαία. Ο πρόλογος γεννήθηκε αφού διαβάσαμε το εξαιρετικό βιβλίο του Tom Percival "η θάλασσα είδε" από τις εκδόσεις Ίκαρος! ναι είναι από τα όμορφα βιβλία που έχουν μπει στο σπίτι μας και σίγουρα είναι ένα από τα πιο όμορφα που θεωρώ πως κάθε ενήλικας θα πρέπει να διαβάσει. Ένα βιβλίο απλό αλλά γεμάτο μαθήματα με σπουδαιότερο όλων εκείνο που λέει πως πεθαίνει ότι αφήνουμε εμείς να πεθάνει μέσα μας. Εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι, μέσα μας. Πουθενά αλλού. Εκεί σκοτώνουμε πράγματα, στιγμές, αναμνήσεις και συναισθήματα κι εκεί τα κρατάμε όλα ζωντανά και πολύχρωμα! Σκεφτείτε το λίγο, τι θα μείνει μέσα μας αν σκοτώσουμε το παρελθόν μας και όσους αγαπήσαμε;
Για την ιστορία θα σας πω πως η μικρή Σοφία μια όμορφη μέρα πήγε μια μακρινή βόλτα στην παραλία μαζί με τον μπαμπά της. Εκεί όμως συνέβη κάτι αναπάντεχο. Μετά από μια ξαφνική καταιγίδα που τα χάλασε όλα η Σοφία έχασε το αρκουδάκι της. Η Σοφία έψαξε παντού και ο μπαμπάς της πραγματικά έκανε τα πάντα για να βρουν το αρκουδάκι. Όμως... όμως τίποτα δεν πήγε όπως ήθελαν. Κι έτσι αρχίζει μια καινούρια περιπέτεια με αφετηρία τη θάλασσα... γιατί μόνο αυτή είδε.
Εγώ δεν είμαι ψυχολόγος ούτε κριτικός βιβλίων ή τίποτα τέτοιο για να ψάξω να βρω κρυφά νοήματα πίσω από κάθε βιβλίο. Ξέρω όμως με απόλυτη σιγουριά πως αγαπώ τα βιβλία που απουσιάζει η μαμά μέσα από τις σελίδες αλλά ο μπαμπάς δίνει τον καλύτερό εαυτό του μέσα από αυτές, άλλωστε κι αυτός είναι γονιός! Ξέρω επίσης πως αγαπώ τα βιβλία που κρύβουν μέσα τους κάτι πιο βαθύ, πιο γλυκό, πιο μεγάλο από τον άνθρωπο. Κι ίσως αυτό να μην είναι τίποτα άλλο από την αγάπη που κρύβουμε μέσα μας, γι αυτό που δεν θέλουμε με τίποτα να χαθεί. Και να είστε βέβαιοι πως ότι αγαπάμε δεν χάνεται ποτέ.
Εδώ να σας πω πως το παράξενο στις σελίδες του βιβλίου είναι πως η εικονογράφηση έχει μπερδευτεί σε πολλά σημεία με πίνακες από τη συλλογή του Rijksmuseum του Άμστερνταμ. Μια πραγματικά καινοτόμα και απολαυστική εικονογράφηση για παιδικό βιβλίο.
Έτσι λοιπόν αν "η θάλασσα είδε" πέσει στα χέρια σας απλώς διαβάστε το! απολαύστε το, αφεθείτε, μάθετε πράγματα, κλειδώστε κι εσείς ότι αγαπάτε! "Η θάλασσα είδε" του Tom Percival κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος!
Μέχρι το επόμενο βιβλίο που θα "χτυπήσει" την πόρτα μας και την καρδιά μας,
να θυμάστε να διαβάζετε πολύ!
Μας κάνει απλώς, καλύτερους ανθρώπους!
2 Comments
Ωραία εικονογράφηση αλλά ..πολύ στεναχωρήθηκα στο τέλος.. και αν λάβω υπόψη από τη μικρή μου που όταν διαβάζαμε στα 2, το τικ κ τέλα το μπαλόνι, που έφευγε το μπαλόνι κ πέταγε ψηλά στον ουρανό κ πλάνταζε στο κλάμα, φαντάζομαι τι θα γίνει εδώ ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήkeep on suggesting though!
Όντως υπέροχη εικονογράφηση! βρήκα το βιβλίο πολύ πολύ γλυκό! Αλήθεια κλαίει η μικρή γαι τα παραμύθια; εδώ που τα λέμε, εμείς οι μεγάλοι δεν κλαίμε;;
ΔιαγραφήΟ λόγος δικός σας: