Αποτύχαμε φίλοι γονείς και εκπαιδευτικοί στους ρόλους μας, όταν χάσαμε το μέτρο και τα όρια στα παιδιά μας
Ας μιλήσουμε ειλικρινά και μεταξύ μας ας παραδεχτούμε ότι στον τομέα των μέτρων και των ορίων αποτύχαμε φίλοι γονείς κι εκπαιδευτικοί. Χάσαμε το μέτρο, χάσαμε τη μπάλα, πως το λένε; χάσαμε την ουσία στην ανατροφή τω παιδιών μας την ώρα που καταθέσαμε την ψυχή μας σε έναν σύγχρονο, απαιτητικό και αγχωτικό τρόπο ζωής και αφήσαμε εντελώς στην άκρη το ένστικτό μας.
Για να εξηγούμαι από την αρχή, ξεκαθαρίζω πως δεν μιλάω για κανέναν που να του αξίζει να είναι δακτυλοδεικτούμενος. Μιλάω για τη μαμά που κάνουμε παρέα στο πάρκο, για τον μπαμπά που περιμένουμε το μεσημέρι έξω από το σχολείο για να πάρουμε τα παιδιά μας, μιλάω για μένα, μιλάω για σένα φίλε γονιέ. Μιλάω για όλους εμάς που δεν μάθαμε να βάζουμε όρια στα παιδιά μας ή ακόμη κι αν το μάθαμε στην πορεία κουραστήκαμε και τα παρατήσαμε.
Μιλάω για όλους εμάς που όταν το παιδί μας κορόιδεψε ένα άλλο παιδί μπροστά στα μάτια μας δεν του βάλαμε αυστηρά όρια για να μην το ξανά κάνει. Για εμάς που πάνω στην κούρασή μας ή την απελπισία μας είπαμε "έλα μωρέ δεν πειράζει" ή "θα του εξηγήσω άλλη φορά, άστο τώρα". Μιλάω για εμάς που όταν έπρεπε να βάλουμε στη θέση του το παιδί μας όταν αντιμιλούσε στον δάσκαλο του ή στον ηλικιωμένο στην πλατεία δεν το κάναμε ή όταν κατέστρεψε τις γλάστρες του σχολείου κάναμε τα στραβά μάτια και όταν κλώτσησε ένα άλλο παιδί ή τράβηξα κάποιου άλλου τα μαλλιά είπαμε "παιδιά είναι θα τα βρουν".
Ας θυμηθούμε μόνο τον Κλεόβουλο το Λίνδιο και το "μέτρον άριστον" και ας το βάλουμε στην καθημερινότητά μας.
Μιλάω για όλους μας. Και μην μου πείτε εμένα το παιδί μου δεν κάνει τέτοια ή εμένα το δικό μου παιδί δεν βρίζει γιατί ξέρουμε όλοι μας πως τα παιδιά μας δεν περιφέρονται μόνο γύρω από εμάς ή γύρω από τα σπίτια τους αλλά έχουν κι ένα σωρό άλλα ερεθίσματα.
Κάπου δεν ήμασταν τόσο αυστηροί όσο έπρεπε. Κάπου φοβηθήκαμε μη γίνει το παιδί μας θύμα και ερήμην μας το κάναμε θύτη. Φοβάμαι φίλοι γονείς πως κάπου χάθηκε η αυστηρότητα. Κάπου μπλέξαμε τις πολλές ακατέργαστες πληροφορίες που σφηνώνουν καθημερινά μέσα στο κεφάλι μας και παλεύουμε μέσα από έρευνες και ψυχολόγους να φτιάξουμε τα τέλεια παιδιά τη στιγμή που κλοτσήσαμε μακριά το ένστικτό μας. Και κάπως έτσι ξεχάσαμε να διδάξουμε στα παιδιά μας τον σεβασμό στον συνάνθρωπο και την ξένη περιουσία, ξεχάσαμε να τους διδάξουμε την ευγένεια, την καλοσύνη, την προσφορά και το ήθος. Πως να το απαιτήσουμε λοιπόν από τους εκπαιδευτικούς όταν η δική μας δουλειά είναι λειψή;
Καιρός λοιπόν να παραδεχτούμε τα λάθη μας. Αν το κάνουμε (έστω και αργά) ίσως προλαβαίνουμε κάτι να σώσουμε. Αν δεν το τολμήσουμε τώρα, έστω αυτή την ύστατη στιγμή, τότε είμαστε καμένοι από χέρι.
Αλήθεια, σκέφτεστε κι άλλοι με αυτόν τον κάπως αυστηρό τρόπο;
Μέχρι τις επόμενες σκέψεις που ελπίζω να είναι θετικές
να περνάτε καλά!
να περνάτε καλά!
6 Comments
Μαζί σου φίλη μου! Μπορείς να φανταστείς, τι αγώνα κάνω καθημερινά και πόσο κουραστική γίνομαι για τα παιδιά μου, όταν επαναλαμβάνω όλα αυτά τα ουσιώδη που προανέφερες! Δεν πειράζει όμως, ας γίνω τώρα πιεστική, σπαστική κτλ για να γίνουν αυτά αργότερα ώριμοι και ευσυνείδητοι ενήλικες, με ενσυναίσθηση και αξίες! φιλάκια
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα γινόμαστε κουραστικές και μονότονες όταν λέμε τα ίδια και τα ίδια. Πιστεύω (θέλω να πιστεύω) όμως πως τελικά από το πολύ μπλα μπλα κάτι καλό θα τους μείνει!
ΔιαγραφήΤα φιλιά μου από τα νότια!!!
Έτσι όπως τα λες .
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν ο γιός μου λερώσει το μπουφάν του συμμαθητή του με blanko,τον έβαλα να τι πληρώσει με τα λεφτά που πήρε από τα κάλαντα .
Αν δεν το κάνεις με την πρώτη, θα ξαναγίνει.
Τη μπάλα όμως τη χάσαμε γενικώς .
Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά
Σίγουρα πρέπει να πάρεις τα μέτρα σου σαν γονιός από την αρχή, μετά χάνεις το παιχνίδι κι όσο κι αν θες να το μαζέψεις δεν μπορείς... Όσο για όσα χάσαμε γενικώς ας ελπίσουμε πως υπάρχει ακόμη Ελπίδα!
ΔιαγραφήΠόσο δίκιο έχεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια ...
Καλημέρα Μαρία Έλενα!
ΔιαγραφήΟ λόγος δικός σας: