Κι εγώ με την ευκαιρία (κι ας μη γιορτάζεται στην Ελλάδα η μέρα αυτή) θέλω να σας μιλήσω για μια δασκάλα. Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε δασκάλα σε ένα οποιοδήποτε σχολείο. Τυγχάνει όμως να είναι η δική μας δασκάλα στο δικό μας σχολείο.
Είναι που άνοιξαν τα σχολεία και ύστερα από 8 χρόνια έμεινα μόνη μου σε ένα άδειο σπίτι να αναρωτιέμαι τι σπάει και κάνει τόσο κρότο. Τίποτα παράξενο δεν ήταν. Η ησυχία ήταν που είχα κόψει παρτίδες μαζί της προς οχταετίας.
Δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος να φτιάξει ένα τρένο με βαγόνια τις σκέψεις του.