Μετέωρα: δύναμη μαγεία φύση!

by Ελένη B - Ιανουαρίου 18, 2019

Τα Μετέωρα ίσως τα δημιούργησε η φύση για να δείξει στον άνθρωπο πως μπροστά της είμαστε όλοι μικροί και ασήμαντοι. Πως μόνο αυτή μεγαλουργεί και είναι ικανή να δημιουργήσει την ομορφιά, τη μαγεία, το απόλυτο και το απροσπέλαστο για τον άνθρωπο. Ίσως πάλι τα δημιούργησε για να μας υπενθυμίσει το σεβασμό που της πρέπει. Ποιος ξέρει; τα Μετέωρα πάντως είναι εκεί, σκαρφαλωμένα μεταξύ γης και ουρανού, το ίδιο μετέωρα και το ίδια γερά θεμελιωμένα στη γη, εκεί που απαντώνται ο άνθρωπος και ο Θεός.

Τα Μετέωρα λοιπόν είναι ένα σύμπλεγμα τεράστιων βράχων από ψαμμίτη (ιζηματογενές πέτρωμα από κόκκους άμμου), μέσου υψομέτρου 313 μέτρα και υψώνονται στους πρόποδες της Πίνδου και των Χασίων. Στα πόδια των βράχων απλώνεται η πόλη της Καλαμπάκας. Σε μερικούς από τους βράχους είναι χτισμένα μοναστήρια και αυτό το μοναστηριακό συγκρότημα είναι το δεύτερο σημαντικότερο της Ελλάδας μετά το Άγιο Όρος. Στο παρελθόν τα μοναστήρια έφταναν τα 24. Σήμερα, λειτουργούν μόνο 6 και από το 1988 συγκαταλέγονται στον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO σαν "διατηρητέο μνημείο της ανθρωπότητας. Η Ελλάδα έχει 18 μνημεία σε αυτόν τον κατάλογο της UNESCO.

Το ξέρατε ότι: τα Μετέωρα δεν αναφέρονται πουθενά στην Ελληνική Μυθολογία, δεν υπάρχει καμιά αναφορά των Αρχαίων Ελλήνων σε αυτό τον τόπο αλλά ούτε και καμία αναφορά από ξένους ιστορικούς.

Είναι δηλαδή σαν να μην υπήρχαν και σίγουρα δεν είναι ένα μέρος που περνάει απαρατήρητο. Η περιοχή έχει ερευνηθεί από πολλούς γεωλόγους (Έλληνες και ξένους) αλλά ακόμη δεν έχει ερμηνευθεί ξεκάθαρα η δημιουργία αυτού του παράξενου τοπίου και να φανταστεί κανείς πως τα Μετέωρα έχουν απασχολήσει γεωλόγους και ιστορικούς σχεδόν χίλια χρόνια. Όπως επίσης δεν είναι γνωστό πότε εγκαταστάθηκαν οι πρώτοι μοναχοί σε αυτό το απροσπέλαστο τοπίο. Υπάρχουν μαρτυρίες που θέλουν τους πρώτους μοναχούς να εγκαθίστανται στις σπηλιές των Μετεώρων από το 950 - 970 μ. Χ.

Για να φτάσεις στα Μετέωρα από Αθήνα πρέπει να διανύσεις 378 χλμ. Εδώ να πω πως ο δρόμος μετά τη Λαμία που αφήνουμε πίσω μας τον αυτοκινητόδρομο είναι ονειρικός από άποψη τοπίου και φύσης. Τουλάχιστον εγώ προτιμώ όταν ταξιδεύω να αποφεύγω τους μεγάλους κλειστούς αυτοκινητόδρομους γιατί δεν έχουν να δώσουν πολλά από τις ομορφιές των τόπων που περνάμε. Επίσης, όταν εμείς επιστρέφαμε από Μετέωρα προς Αθήνα πήραμε έναν αυτοκινητόδρομο μετά την Καρδίτσα ο οποίος δεν έχει δοθεί ολόκληρος ακόμη στην κυκλοφορία και βγαίνει στην Λαμία. Δεν θυμάμαι πόσα χιλιόμετρα ήταν ο δρόμος αλλά πολύ πριν την Λαμία σε έβγαζε ξανά σε επαρχιακό δρόμο. Δεν μπορώ να σας δώσω άλλες λεπτομέρειες γιατί οι καιρικές συνθήκες ήταν ακραίες και δεν παρατήρησα πολλά πράγματα. Από τα Τρίκαλα, τα Μετέωρα απέχουν μόλις 28 χλμ ενώ από την Καρδίτσα 62 χλμ.

Φτάνοντας στην περιοχή της Καλαμπάκας το τοπίο γίνεται άγριο και επιβλητικό. Μια πόλη ξαπλωμένη στα πόδια των βράχων λες κι εκεί ξαποσταίνει κι οι βράχοι την προστατεύουν. Ακόμη και τη νύχτα που είναι σκοτάδι και φωτίζονται οι βράχοι μοιάζει λες κι όλα τελειώνουν στο τέλος αυτής της πόλης. Όμως εκεί ακριβώς αρχίζει η μαγεία που όπως είπαμε είναι ικανή να δημιουργήσει μόνο η φύση.

Διασχίζοντας και βγαίνοντας από την πόλη της Καλαμπάκας "πέφτεις" στο Καστράκι, έναν γραφικό οικισμό κι από εκεί αρχίζεις και ανεβαίνεις στους βράχους. Η διαδρομή που περνάει από τα μοναστήρια είναι κυκλική και είναι όλη κι όλη 12 χλμ. Ο δρόμος περνάει μέσα από πυκνή βλάστηση που ανάλογα την εποχή αλλάζει και ανάμεσα σε βράχους που έχεις την αίσθηση πως ίσως γείρουν και σε πλακώσουν. Εμείς επισκεφτήκαμε τα Μετέωρα χειμώνα, μια μέρα που το κρύο τρύπαγε κόκαλα και τελικά άρχισε να χιονίζει!

Πρώτη στάση Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος ή αλλιώς Μεγάλο Μετέωρο το οποίο είναι το παλαιότερο και το σημαντικότερο από τα σωζόμενο μοναστήρια.

Για να ανέβεις το Μεγάλο Μετέωρο πρέπει να ανέβεις 300 σκαλιά αλλά δεν σε κουράζουν γιατί όσο ανεβαίνεις τόσο η θέα σε αποζημιώνει. Απέναντί σου βλέπεις σε όλη την ανάβαση την Ιερά Μονή Βαρλαάμ και μεγάλο μέρος της περιοχής των Μετεώρων. Τα σκαλοπάτια μας οδήγησαν μέσα σε μια στοά κι αυτό ήταν αρκετό τα παιδιά να συνεχίσουν με όρεξη. Κατά την ανάβαση ενδιαφέρον έχει η σπηλιά - ασκητήριο του Οσίου Αθανασίου στα αριστερά μας. Μέσα στο μοναστήρι που πραγματικά είναι μεγάλο, συναντάς το παλιό μαγειρείο του μοναστηριού με παραδοσιακά σκεύη και εστίες που αν έχεις έναν άνθρωπο να σου τα εξηγήσει μαθαίνεις χρησιμότατα πράγματα. Εμάς μας εξήγησε ο μπαμπάς μας τι βλέπουμε (μάγειρας στο επάγγελμα) μιας κι εγώ ποτέ δεν θα φανταζόμουν πως μια τρύπα στην οροφή του θολωτού κτίσματος λειτουργούσε σαν απορροφητήρας και στο έδαφος ήταν η πυροστιά που με βαρούλκο μεταφερόταν το τεράστιο καζάνι στη φωτιά. Ήταν όλα τόσο εντυπωσιακά και ταυτόχρονα τόσο μακρινά.

Μεγάλη εντύπωση μας έκανε και το κρασαριό (βαγεναρείο) ή απλά κελάρι κι ήταν ο χώρος που διατηρούσαν κρασιά, λάδια και άλλα τρόφιμα. Αξίζει να δει κανείς στο Μεγάλο Μετέωρο το οστεοφυλάκιο, τα χειρόγραφα που η παλαιότητα των βιβλίων προκαλεί δέος, την παλιά τράπεζα και σίγουρα θα πέσετε πάνω σε αυτή την τεράστια πλάκα ξύλου που οι μοναχοί χτυπούν για να καλέσουν τους άλλους μοναχούς σε προσευχή αλλά δεν έχω ιδέα πως λέγεται.

Ένα τέτοιο μέρος θέλει χρόνο να το εξερευνήσεις για να σου δώσει κι αυτό όλη του την ομορφιά και τη σοφία του. Όταν έχεις χρόνο μαθαίνεις λίγο το μέρος, το γεύεσαι, το αφουγκράζεσαι, ζεις κάτι από αυτό, σου δίνει κι αυτό τον καλύτερό του εαυτό. Όταν όμως έχεις μαζί σου 3 παιδιά που όλο βιάζονται να πάνε και κάπου αλλού, τα περνάς λίγο πρόχειρα όλα κι ότι προλάβεις. Βέβαια ένα τέτοιο μέρος όσο πρόχειρα κι αν το περάσεις, πράγματα θα σου δώσει. Είναι τέτοια η φτιάξη του που θα σου δώσει τη μαγεία του θες δε θες. Η θέα βέβαια από εκεί όπως και από όλα τα μοναστήρια είναι καθηλωτική και πιστέψτε με, σε όσα και να ανέβεις κάθε φορά είναι σαν να αντικρίζεις τη θεά για πρώτη φορά και κάθε φορά είναι διαφορετική!

Επόμενη στάση Ιερά Μονή Βαρλαάμ ή Μονή των Αγίων Πάντων η οποία πήρε το όνομά της από τον ασκητή Βαρλαάμ που ασκήτεψε στον βράχο το 1350.

Για να φτάσουμε εκεί παίρνουμε για λίγο το αυτοκίνητο και ακολουθώντας τις ταμπέλες παρκάρουμε στον ειδικό χώρο. Ύστερα αφού περάσουμε μια γέφυρα που ενώνει δυο βράχους ανεβαίνουμε πάλι 200 σκαλιά και συστηνόμαστε για ακόμη μια φορά με τη μαγεία!

Εδώ (μεταξύ άλλων) εντύπωση προκαλεί το βαρέλι νερού 12 τόνων που λειτουργούσε σαν δεξαμενή συλλογής βρόχινου νερού για να καλύψει τις ανάγκες των μοναχών. Αλήθεια δεν έχετε ξανά δει τέτοιο τεράστιο βαρέλι! που μέσα από ένα παραθυράκι οι άνθρωποι πετάνε νομίσματα κάνοντας ευχές. Αν βρεθείτε στη Μονή Βαρλαάμ ψάξτε για το βαρέλι. Επίσης εδώ θα βρείτε όπως και σε όλα τα μοναστήρια τον χώρο που παλαιότερα οι μοναχοί με ένα σκοινί σήκωναν καλάθια με τρόφιμα ή ακόμη και άλλους μοναχούς μέσα σε χοντρά δίχτυα μιας και ήταν ο μόνος τρόπος μετάβασης στις μονές αλλά και τροφοδοσίας.

Επίσης αξίζει να δείτε το σκευοφυλάκιο με τα παλιά χειρόγραφα βιβλία (περίπου 300) και τον τρόπο που ζεσταίνονταν οι μοναχοί. Είναι εντυπωσιακές οι μέθοδοι και οι εφευρέσεις των ανθρώπων που δεν είχαν τις δικές μας ανέσεις. Αγαπώ τα βιβλία και οι περισσότεροι το ξέρετε, αλλά στα Μετέωρα εκείνα τα παλιά βιβλία, γραμμένα και ζωγραφισμένα στο χέρι μου προκάλεσαν άλλο σεβασμό. Πρώτη φορά τα είδα σαν κάτι προσωπικό κάποιου ανθρώπου που έζησε πολύ παλιά και αυτός ήταν ο τρόπος του να αφήσει το στίγμα του στην ανθρωπότητα.

Εντύπωση μας έκανε και το μουσείο με τα άμφια των ιερέων καθώς επίσης και το κέρινο ομοίωμα ενός ιερέα.

Εδώ πετύχαμε και τη στιγμή που το ηλεκτροκίνητο πια βαγόνι μετέφερε οικοδομικά υλικά πάνω στο μοναστήρι!

Το ξέρατε ότι: ο κεντρικός ναός του μοναστηριού χτίστηκε μέσα σε 20 μέρες ενώ η μεταφορά των οικοδομικών υλικών διήρκεσε 22 χρόνια.

Επόμενη στάση Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος. Η περιοχή στην κορυφή του βράχου που βρίσκεται η Μονή είναι 6 στρέμματα.

Εδώ η διαδρομή είναι λίγο μεγάλη. Από το σημείο που αφήνουμε το αυτοκίνητο περπατάμε έναν κατηφορικό πλακόστρωτο δρόμο και ύστερα αρχίζει η ανάβαση στον βράχο με 180 περίπου απότομα σκαλιά.

Εδώ η Μονή είναι μικρή, δεν υπάρχουν μουσεία αλλά οπωσδήποτε αξίζει να ανέβεις και να δεις την Καλαμπάκα να ξαπλώνει νωχελικά στα πόδια σου! Και νομίζω είναι το σημείο με την καλύτερη θέα προς την πόλη και τον κάμπο. Αν ο καιρός ήταν καθαρός έχω την εντύπωση πως θα βλέπαμε πολύ μακριά!

Κάτω ακριβώς φαίνεται ένα μονοπάτι που οδηγεί στην Καλαμπάκα και πολύ θα ήθελα να το έχουμε ακολουθήσει. Δεν είχα όμως ενημερωθεί σωστά αλλά ούτε χρόνος υπήρχε για κάτι τέτοιο. Πάντως το μονοπάτι έμοιαζε βατό και εύκολο. Σίγουρα θα είχε μια δυσκολία στην ανάβαση αλλά αν περπατάς και έχεις σχέση με πεζοπορίες δεν φαινόταν κάτι δύσκολο.

Κάπου εδώ άρχισε να χιονίζει δυνατά. Κάπου εδώ εγώ φοβήθηκα και είπαμε να φύγουμε!

Τα Μετέωρα αξίζει να τα δεις. Κι αν έχεις χρόνο στη διάθεσή σου και τα γευτείς τότε είσαι διπλά κερδισμένος. Εμείς ανεβήκαμε σε 3 από τα 6 μοναστήρια. Τα παιδιά δεν κουράστηκαν καθόλου, αντίθετα ήθελαν να ανέβουμε και σε άλλο αλλά η ώρα περνούσε και χιόνιζε. Και πραγματικά δεν περίμενα τέτοιες αντοχές από τα 3 αγόρια μου!

Αν σχεδιάζετε να πάτε στα Μετέωρα μαζί με τα παιδιά να θυμάστε:

✓ Να έχετε μαζί σας νερό και κάτι φαγώσιμο για τα παιδιά. Δεν συναντήσαμε κάπου κάποιο χώρο που να μπορούσαμε να προμηθευτούμε κάτι φαγώσιμο. Επειδή τα Μετέωρα δεν είναι επίσκεψη της μίας ώρας καλό είναι να έχετε μαζί σας τις απαραίτητες προμήθειες ή ότι κρίνετε απαραίτητο εσείς για τα παιδιά σας.

✓ Επίσης, πιστεύω πως κατάλληλη εποχή για εκδρομή μαζί με τα παιδιά στα Μετέωρα είναι φθινόπωρο ή άνοιξη. Οπωσδήποτε όχι καλοκαίρι (φαντάζομαι μέσα στη ζέστη οι αναβάσεις θα είναι εξαντλητικές για μικρούς και μεγάλους) και όχι χειμώνα γιατί υπάρχει πάντα ο κίνδυνος της βροχής ή του κρύου. Γενικά τέτοιες επισκέψεις χρειάζονται καλές θερμοκρασίες, ούτε κρύο ούτε ζέστη.

✓ Σημαντικό είναι να έχετε ενημερωθεί από πριν για τα μοναστήρια που είναι ανοιχτά την ημέρα που θα τα επισκεφτείτε καθώς επίσης και για το ωράριό τους. Το ωράριο χωρίζεται σε χειμερινό και θερινό, κάποια μοναστήρια κλείνουν τις πόρτες του από τις 14:00 το μεσημέρι ενώ κάποια μένουν κλειστά για κάποιες μέρες της εβδομάδας.

Παρόλο τον λίγο χρόνο που είχαμε στη διάθεσή μας και παρόλο το κρύο και τη χιονόπτωση στο τέλος εμείς το κατά ευχαριστηθήκαμε και η περιοχή μας μάγεψε. Αφήσαμε λοιπόν ανοιχτούς λογαριασμούς και υποσχεθήκαμε να ξανά πάμε! Αν με ρωτάτε αν άξιζε η ταλαιπωρία των χιλίων και βάλε χιλιομέτρων που γράψαμε σε τέσσερις μέρες φυσικά και θα σας απαντήσω πως άξιζε και παρά άξιζε τον κόπο!!!!!

Ελάτε και μαι βόλτα στην ολιγόωρη στάση μας στα Τρίκαλα!

Η κεντρική φωτογραφία είναι από το pixabay.

Καλές βόλτες!