Τα παλιά ξύλινα παζλ των παιδιών τα λατρεύω. Τα παιδιά όμως μεγαλώνουν και δεν παίζουν πια μαζί τους. Αλλά εγώ μερικά απ' αυτά αρνούμαι να τα αποχωριστώ. Ορίστε λοιπόν τι τα κάναμε!
Δεν αντέχω σαν άνθρωπος την ιδέα του πολέμου. Κανενός είδος πολέμου. Ούτε του πολέμου με όπλα ούτε του πολέμου χωρίς όπλα. Γιατί δυστυχώς αυτός ο έρμος ο πλανήτης υποφέρει εξίσου και απ' τα δυο είδη πολέμου.
Σας κοιτώ που βλέπετε μια ταινία και τα τρία μαζί. Καθισμένα το ένα δίπλα από το άλλο. Πάντα κατά ηλικία. Πρώτα ο μεγάλος, μετά ο μεσαίος και μετά ο μικρός. Κωνσταντίνος. Νικόλας. Στέφανος. Ποτέ δε χαλάει αυτή σειρά. Στήνεστε πάντα το ίδιο. Τώρα, πως το έχετε καταφέρει αυτό... άγνωστο.