Τα λόγια μερικές φορές είναι τόσο φτωχά που αισθάνομαι πως δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψω αυτό που νιώθω.
Αν κι εδώ που τα λέμε για να περιγράψεις αυτά που σου γεννούν τα παιδιά, απλά δεν υπάρχουν εκείνες οι λέξεις που να είναι και αρκετές και ικανές για να χωρέσουν μέσα τους τόσο μεγάλα και σπουδαία πράγματα!
Ιουλίου 14, 2016
22
Comments
Ιουλίου 11, 2016
26
Comments
Ιουλίου 08, 2016
12
Comments
Ιουλίου 05, 2016
26
Comments
Ιουνίου 24, 2016
22
Comments
Ιουνίου 21, 2016
26
Comments
Αρχές Σεπτέμβρη κι εγώ έχω ξεμείνει ακόμη στο νησί που με φιλοξένησε όλο το καλοκαίρι. Εδώ και μέρες, για να μην πω εβδομάδες και με πιάσει πανικός, θα έπρεπε να έχω μπει στο καράβι και να έχω γυρίσει πίσω. Πίσω σε εκείνα που άφησα στη μέση κι έπρεπε να έχω επιστρέψει για να τελειώσω. Τα γνωστά... ζωή, δουλειά, σπίτι, φίλους, σχέση.
Μόνο που τα σκέφτομαι με πιάνει ίλιγγος. Μου μοιάζουν όλα μακρινά και ξεφτισμένα.
Γι αυτό κι εγώ απόψε είπα να πιω με απώτερο σκοπό να μεθύσω, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα πάψω να σκέφτομαι. Αλλά, που τέτοια τύχη; δεν περνάνε αυτά στα ελαττωματικά μυαλά.
Χαζεύω τη κρεμαστή, λεπτή φέτα από παραφαγωμένο καρπούζι…
Εκείνα τα μάτια που λάτρεψα από την ώρα που πάτησα το πόδι μου σε τούτη τη στεριά, με κυνηγάνε. Δεν τα κοιτάζω, αλλά ξέρω πως μ’ ακολουθούν πίσω από την πλάτη μου. Κάθε βήμα, κάθε κίνηση, κάθε χαμόγελο κι ας μην απευθύνεται τίποτα απ’ όσα κάνω σε κείνα τα μάτια. Παίζω κι εγώ το παιχνίδι τους.
Τα διεκδίκησα αυτά τα μάτια, έστησα παγίδες για να πέσουν μέσα, σύρθηκα στα πατώματα, αλλά δεν τα κατάφερα να τα φυλακίσω στα δικά μου.
Απόψε όμως σαν να κάτι να άλλαξε. Σαν ο αέρας να έχει αλλιώτικη αύρα, σαν η ψύχρα να γλύκανε, σαν ο απόηχος του καλοκαιριού να είναι εκείνο ακριβώς που περίμενα όλους αυτούς τους μήνες.
Εκείνα τα μάτια με πλησιάζουν και με πιάνουν από τη μέση. Δεν τα βλέπω αλλά ξέρω πως ανήκουν στα χέρια που με τυλίγουν. Δε θα μπορούσαν να ανήκουν πουθενά αλλού. Γέρνω πίσω αργά, απαλά, τελετουργικά κι αφήνομαι.
Εκείνα με παρασέρνουν και με βγάζουν έξω από το μπαράκι που έχω θρονιαστεί. Σαν αερικό νυχοπατώ κι ακολουθώ τα μάτια που ακόμα δεν έχω αντικρίσει.
Φτάνουμε στην παραλία, εκεί που η βοή του κόσμου δε φτάνει, εκεί που ίσα π’ ακούγεται ο φλοίσβος των κυμάτων… σαν νανούρισμα.
Ξυπνώ από το λήθαργο μου, αρπάζω τα χέρια του στα δικά μου και μπήγω τα μάτια μου στα δικά του. Οργή για τους μήνες που αγωνίζομαι να τα κάνω δικά μου, θρίαμβος για τη νίκη, ηδονή για το κορμί. Όλα!
Όσο να πεις τι, τα κορμιά μπερδεύονται σε μια μυσταγωγία πρωτόγονη. Σαν να μαθαίνουν τον έρωτα πρώτη φορά.
Η νύχτα χάθηκε. Τη θέση της πήρε μια ζωηρή ροδαυγή. Τα φλογισμένα μας κορμιά, χορτάτα πια, ξαπλώνουν στην άμμο βαστώντας τα χέρια τους σφιχτά.
«Καλημέρα!», η βαριά αντρική φωνή σα στριγκλιά σε εφιάλτη, μας ξυπνά από το όνειρο. Ανασηκωνόμαστε προσπαθώντας να καλύψουμε τη γύμνια μας.
Ένας άντρας με κοντό παντελόνι ως τα γόνατα, μακό μπλούζα και σανδάλια καπνίζει παραπέρα και χαμογελά συγκαταβατικά. Μας κάνει νόημα να μη βιαστούμε. Δείχνει το ρολόι του και κάπου δίπλα μας με το δείκτη του χεριού του. Κοιταζόμαστε κι οι τρεις κ ξεσπάμε σ’ ένα ξεκαρδιστικό γέλιο.
Είναι ο ψαράς που καρτερεί να τελειώσουμε και να πάρει τη βάρκα του να πάει για δουλειά.
Ο "Απόηχος του καλοκαιριού" είναι η συμμετοχή μου στις ιστορίες καλοκαιριού που διοργανώνει η Μαρία από το κείμενο!Είναι μια ιστορία που γράφτηκε πριν χρόνια κι είχε διακριθεί σε ένα διαγωνισμό διηγήματος που είχε διοργανώσει το eyelands!
τις καλησπέρες μου!
Ιουνίου 18, 2016
22
Comments
Ιουνίου 13, 2016
24
Comments
Ιουνίου 09, 2016
31
Comments
Ιουνίου 08, 2016
37
Comments
Ιουνίου 04, 2016
51
Comments
Ιουνίου 01, 2016
32
Comments
Μαΐου 24, 2016
30
Comments
Μαΐου 20, 2016
16
Comments
Μαΐου 18, 2016
28
Comments
Μαΐου 11, 2016
26
Comments
Μαΐου 09, 2016
24
Comments
Μαΐου 05, 2016
16
Comments
Απριλίου 25, 2016
18
Comments
Απριλίου 21, 2016
30
Comments
Απριλίου 19, 2016
18
Comments
Απριλίου 07, 2016
30
Comments
Όλα ξεκίνησαν όταν μια μέρα το πρωτάκι μου κατέβηκε στην αποθήκη, μπας και βρει τίποτα ενδιαφέρον για να ασχοληθεί! Ανέβηκε στο σπίτι με μια κούτα. Ρώτησε τι μπορούμε να την κάνουμε κι έτσι ξεκίνησαν όλα! Γιατί μια κούτα από ηλεκτρική σκούπα μπορείς να την κάνεις πολλά πράγματα, όσο άχρηστη κι αν φαντάζει.
Μαρτίου 29, 2016
20
Comments
Μαρτίου 26, 2016
26
Comments
Μαρτίου 23, 2016
19
Comments
Η Μαρία από το mommyjammi ξεκίνησε τη φωτογραφική βόλτα στο παρελθόν! Η Ελένη (η αφεντιά μου δηλαδή) ενθουσιάστηκε με την ιδέα! Είπε πως θα συμμετάσχει στο δρώμενο. Βέβαια η Ελένη δεν έχει ιδιαίτερα πολλές φωτογραφίες γιατί της αρέσει να τραβάει τους άλλους κι όχι να είναι κι η ίδια μέσα στις φωτογραφίες! Είπε λοιπόν πως θα το κάνει φωτογραφίζοντας κάποια αντικείμενα! Έλα όμως που η Ελένη (η οποία να θυμίσουμε πως φημίζεται για την αμνησία της) δε πρόσεξε πως υπάρχει και κάποιο χρονικό όριο για το δρώμενο; Έτσι λοιπόν, τελευταία και καταϊδρωμένη έρχεται να μιλήσει για τις στιγμές που σημάδεψαν το παρελθόν της!
Μαρτίου 09, 2016
39
Comments
Μαρτίου 02, 2016
20
Comments