Νύχτωσε.
Γονατίζω στο χώμα.
Κουλουριάζομαι. Σαν έμβρυο.
Εγώ, ο φόβος
και τ' όνειρο.
Θα κοιμηθούμε αγκαλιά.
Οι τρεις μας.
Πριν χαράξει
θ' αγκαλιαστούμε σφιχτά.
Εγώ, ο φόβος
και τ' όνειρο.
Και θ' αρχίσουμε
να σηκωνόμαστε.
Σταλιά τη σταλιά,
θα βγούμε απ΄ τη γη.
Κι απ' τα σκοτάδια μας.
Εγώ, ο φόβος
και τ' όνειρο.
Θα δούμε την αυγή.
Και τον ήλιο.
Άλλη μια μέρα στις νίκες!
Έτσι γεννιέμαι κάθε πρωί.
Εγώ, ο φόβος
και τ' όνειρο.
Αφορμή για φόβους, όνειρα κτλ ήταν ένα επετειακό συμπόσιο ποίησης! Η Αριστέα μας κάλεσε να παίξουμε με τις λέξεις γέννα - γεννάω - γέννηση - γέννημα ή Χριστούγεννα. Άφησα κι εγώ ένα δικό μου κομματάκι σκέψεις στο συμπόσιο . Τελευταία στιγμή... ως συνήθως!! Ας είναι καλά η Αριστέα που με σκούντηξε πριν τη λήξη! χε χε χε Κι ήταν στ' αλήθεια μια απόλαυση αυτό το συμπόσιο!
Κατά τ' άλλα μετά την ολιγοήμερη ιντερνετική μου αποτοξίνωση δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω το συγύρισμα για το καρυδοτσουφλάκι μου.
Τις καλησπέρες μου άνθρωποι!!